Mój mąż zadzwonił do mnie: „Kończę z tym i już ruszyłem z domem” – zaśmiał się. Ale potem… Korytarz konferencyjny

W południe zadzwoniła Chloe. „On chce się spotkać” – powiedziała. „Powiedziałam jego prawnikowi, że rozważymy to w neutralnym miejscu, w obecności protokolanta. Nie chcę, żeby choć jedno jego zdanie uszło mu na sucho”.

„Ustaw to” – powiedziałem. „I wyślij mu zaktualizowany spis”.

„Inwentarz?”

„Lista wszystkiego, czego nie zabierze” – powiedziałem, zerkając na półkę z książkami. „Ma talent do mylenia „naszego” z „moim”. Chcę, żeby ta lista była dla niego dowodem uczciwości”.

Wydała z siebie chrząknięcie z uznaniem. „Spójrz na siebie, biegaczu. W środę o drugiej?”

„Będę tam.”

Popołudnie wypełniłem zwykłymi bohaterskimi czynnościami: wymieniłem jaskrawy stolik kawowy na smukły orzechowy z second-handu, zwinąłem dywan, o który zawsze się potykałem, jakby chował urazę, powiesiłem lustro, o które Tyler upierał się, że powinno być „na jego wysokości”. Poszło o osiem centymetrów niżej. Widziałem siebie bez wyginania szyjki. Ta symbolika rozbawiłaby mnie do łez, gdyby nie była tak oczywista.

Około piątej mój telefon zawibrował, dzwoniąc z nieznanego numeru. Prawie pozwoliłem, żeby włączyła się poczta głosowa. Mimo to odebrałem.

„Amelia?” Głos był kruchy jak cukierek. Nicole.

„Czego potrzebujesz?” zapytałem spokojnym tonem.

Cisza zawisła nad linią. „Nie powiedział mi” – powiedziała w końcu. „O tym czynie. O… niczym”.

„Wydaje się, że to pewien schemat” – powiedziałem.

„Nie dzwonię, żeby się z tobą przyjaźnić” – powiedziała, wymachując stalą, którą niemal szanowałem. „Ale jeśli spróbuje powiedzieć, że cokolwiek zatwierdziłeś, to skłamie. Powiedział mi, że ma pełnomocnictwo. Nigdy go nie widziałem”.

„Bo nie istnieje” – powiedziałem. „Dziękuję”.

„Nie zrobiłam ci tego” – powiedziała i po raz pierwszy jej głos zadrżał. „Ale nie pozwolę mu tego robić”.

„Dobrze” – powiedziałem. „W takim razie zrób sobie przysługę i nie przychodź do pokoju w środę”.

Przez chwilę milczała. „Zanotowałam” – powiedziała i się rozłączyła.

W środę centrum konferencyjne przypominało teatr przed kurtyną: dywany, które wyciszały stopy, dzbanki z wodą spływające po podkładkach, stół na tyle długi, by pomieścić zarówno kłótnię, jak i rozejm. Adwokat Tylera spóźniał się, jak to zwykle bywa, gdy liczy się, że sala dostosuje się do jego potrzeb. Nie dostosowała się. Protokolantka sądowa rozłożyła się, włosy spięła w idealny kok, a palce zawisły nad małą maszyną, która wyglądała na zdolną do połykania kłamstw w całości.

Tyler wszedł ostatni, udając skruchę, jakby zerwał metki w windzie. Skinął mi głową, jakbyśmy byli znajomymi spotykającymi się na zbiórce funduszy. Nie odpowiedziałem skinieniem.

Chloe zaczęła. „Do protokołu” – powiedziała, a klucze protokolanta sądowego zaczęły grzecznie brzęczeć – „mój klient jest jedynym właścicielem nieruchomości położonej przy…”

Adwokat Tylera odchrząknął. „Jesteśmy gotowi zawrzeć umowę sprzedaży” – powiedział, nie patrząc mi w oczy. „Mój klient przyznaje, że próba sprzedaży została zawarta przez pomyłkę”.

„To pomyłka” – powtórzyła Chloe, smakując eufemizm jak sól. „Doceniamy to zastrzeżenie. Będziemy również potrzebować dowodu zwrotu kaucji kupującemu”.

„Tak było” – powiedział prawnik Tylera.

„W takim razie nie będziesz miał nic przeciwko dostarczeniu potwierdzenia przelewu” – powiedziała Chloe.

Zawahał się. „Dostarczymy ci to”.

Tyler drgnął, obronnie unosząc ramię, które znałam aż za dobrze. „Czy nie możemy tego robić jak wrogowie?” – zapytał. „Dzieliliśmy sześć lat”.

„Mieliśmy wspólny adres” – powiedziałem. „Sprzedałeś historię o domu, którego nie byłeś właścicielem. Tak dorośli naprawiają szkody”.

Wzdrygnął się. Przez sekundę zobaczyłem chłopaka pod mężczyzną – tego samego, który zapomniał przeczytać drobny druk, bo nagłówek sprawił, że poczuł się wysoki. Potem wygładził twarz i znów przybrał pogodny wyraz. „Dobrze” – powiedział. „Ale potrzebuję czasu, żeby się wyprowadzić”.

„Masz tydzień” – powiedziałem. „I nie będziesz sam”. Przesunąłem kopię inwentaryzacji po stole. „Wszystko z zieloną kropką należy do ciebie. Żółte kropki czekają na sprawdzenie. Czerwone zostają”.

Uśmiechnął się mimowolnie. „Rozwód w kolorze. Bardzo w twoim stylu”.

„Zrobione” – powiedziałem.

Chloe przeprowadziła nas przez terminy z wprawą kobiety, która podpisuje satysfakcję czasownikami. Kiedy skończyłam, wyszłam z kręgosłupem utwierdzonym w szczerości prawdy.

Spodziewałam się, że tydzień będzie się dłużył. Nie dłużył się. Rozegrał się z drobnymi, niezbędnymi łaskami. Lauren przyszła z kartonami i zagrała w bezlitosną grę „zachowaj, oddaj, spal”. Moja mama, która zawsze lubiła Tylera, dopóki nie sprawił, że stało się to niemożliwe, wysłała mi SMS-a o treści: Jestem z ciebie dumna. Kolacja w ten weekend? Zgodziłam się. Mówienie „tak” nieskomplikowanej miłości stało się moim nowym, ulubionym nawykiem.

W piątek Elliott i Priya wpadli z rośliną doniczkową i uśmiechem. „Dla miejsca, które ewidentnie kochasz” – powiedziała Priya, wręczając mi elegancką roślinę ZZ, której nie mogłam zabić.

„Poza tym” – powiedział Elliott, zniżając głos – „jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. Tyler próbował nas namówić, żebyśmy przelali depozyt na jego konto osobiste. Powiedział, że jego »konto firmowe jest w trakcie przenoszenia«. Nasz bankier się sprzeciwił. Zamiast tego przelaliśmy pieniądze do firmy zajmującej się tytułami własności. To mogłoby ci zaoszczędzić rok”.

„Dziękuję, że mu nie uwierzyłeś” – powiedziałem, mając na myśli więcej, niż mogło zawierać zdanie.

„Wierzymy w papier” – powiedziała Priya. „I w ludzi, którzy go czytają”.

Ostatni dzień okresu łaski Tylera nadszedł z deszczem, który wydawał się raczej oczyszczający niż filmowy. Przyjechał z dwoma przyjaciółmi i wynajętym vanem, unikał mojego wzroku i trzymał się punktów z zieloną kropką, jakby inwentarz był traktatem pokojowym, którego nie zamierzał testować. Kiedy próbował podnieść orzechowy stół, odchrząknąłem. „Czerwona kropka” – powiedziałem.

Odłożył go. „Oczywiście.”

Przy drzwiach zatrzymał się, a w jego ramionach malowało się pytanie. „Nie sądzę…”

„Nie” – powiedziałem łagodnie. „Nie przypuszczasz”.

Skinął głową, drobny i niewprawny, i wyszedł.

— Część 3 —

Wolność wygląda jak sobota bez planów. Czytałem na parapecie, aż światło miasta zmieniło kolor na bursztynowy, po czym doszedłem do wniosku, że mieszkanie potrzebuje dwóch rzeczy: ostatniego błogosławieństwa ślusarza i imprezy.