Mój mąż wyjechał w podróż służbową, ale kiedy odwiedziłam teściów, byłam zaskoczona widokiem pieluszek dziecięcych porozrzucanych wszędzie po podwórku.

— Twój tak zwany „wyjazd służbowy do Anglii”… czy to

była tylko przykrywka, żebyś mogła potajemnie opiekować się swoim nieślubnym synem?

W pokoju zrobiło się duszno. Teściowa kurczowo trzymała dziecko, teść zamarł w drzwiach, a na czole męża perlił się pot.

Zrobiłam krok naprzód i o mało nie krzyknęłam:

— Przyznaj się! To twoje dziecko, prawda?!

Po długiej ciszy w końcu skinął głową.

Miałam złamane serce. Cała moja miłość, moje zaufanie, moje poświęcenia obróciły się w popiół.

Gorzki śmiech wyrwał mi się z gardła:

— Więc przez te wszystkie lata byłam tylko marionetką, podczas gdy ty prowadziłeś podwójne życie: mojego męża i ojca dziecka innej kobiety.

Podbiegł do mnie i rozpaczliwie chwycił mnie za rękę:

— Proszę, posłuchaj, to nie tak, jak myślisz… Chciałam ci powiedzieć, ale…

Odsunęłam rękę, a moje oczy płonęły:

— Nie tak, jak myślę!? I co z tego? Czy to dziecko spadło z nieba?

Cisza była nie do zniesienia. Teściowa próbowała się odezwać, ale podniosłam rękę, żeby ją uciszyć. Potrzebowałam prawdy prosto od niego.