Mój mąż wpatrywał się w naszego noworodka i powiedział: „Musimy natychmiast zrobić test DNA”. W pokoju zapadła głucha cisza. „Jest zdecydowanie za przystojny, żeby być moim” – zażartował z uśmieszkiem. Ale kiedy przyszły wyniki, uśmiech lekarza zniknął. Spojrzał na mnie… potem na mojego męża… i powiedział: „Musimy tu natychmiast wezwać ochronę”.

Następnego ranka odwiozłam Liama ​​do mamy i wróciłam do szpitala. Powiedziałam im, że zostawiłam koc w pokoju – to kłamstwo sprawiło, że wróciłam na oddział położniczy. W chwili, gdy zobaczyłam pielęgniarkę Rachel, tę, która wyglądała na tak niespokojną po porodzie, poczułam przypływ nadziei i przerażenia.

Poznała mnie od razu. „Sophie, jak się czuje ten mały?”

„Mam dziwne pytanie” – powiedziałem i opowiedziałem jej wszystko – niedopasowane bransoletki, dziwny telefon. Spodziewałem się, że to zignoruje, ale zamiast tego jej twarz zbladła.

„Ja… nie powinnam nic mówić” – wyjąkała, rozglądając się po pustym korytarzu. „Ale tamtej nocy… rzeczywiście zgłosiliśmy potencjalną niezgodność w systemie. Tylko na chwilę. Pokazywał dwoje dzieci zarejestrowanych pod twoim numerem identyfikacyjnym. Ale problem został niemal natychmiast usunięty. Kierownictwo stwierdziło, że to błąd systemu i kazało nam to usunąć”.

Krew odpłynęła mi z twarzy. „Czy Liama ​​kiedykolwiek wyprowadzono z pokoju beze mnie?”

Zawahała się. „Na rutynową kontrolę, tak. Ale tylko na krótko.”

„Jak długo to znaczy krótko?” – naciskałem.

Nie odpowiedziała. Wyszłam ze szpitala oszołomiona, a jej słowa dźwięczały mi w głowie: Dwoje dzieci na twoim dowodzie.

Nie mogłam powiedzieć Marcusowi, czego się dowiedziałam. Jeszcze nie. Potrzebowałam więcej. Zaczęłam więc grzebać w jego przeszłości. Media społecznościowe, archiwa online, rejestry publiczne. Ale im dłużej szukałam, tym bardziej szczegóły się zacierały. Nie było śladu po jego ukończeniu szkoły średniej, żadnych oznaczonych zdjęć sprzed 2012 roku, ani jednego przyjaciela z dzieciństwa, którego mogłabym znaleźć w internecie. To tak, jakby Marcus Evans urodził się w wieku dwudziestu jeden lat.

Wpatrywałam się w puste zdjęcie profilowe ze starej strony absolwentów uczelni i poczułam, jak żołądek zaciska mi się w ciasny, bolesny supeł. Zgodziłam się na test DNA, żeby udowodnić, że Liam jest naszym synem. Ale teraz nie byłam pewna, co przerażało mnie bardziej: możliwość, że nasz syn nie jest jego, czy narastający, przerażający strach, że Marcus wcale nie jest tym, za kogo się podawał.

Rozdział 4: Bezpieczeństwo w pokoju 4
Telefon zadzwonił w środę rano. Nieznany numer . Prawie nie odebrałem.

„Pani Evans?” – odezwał się spokojny, urywany głos. „Tu dr Graham z Greenbrook Medical. Prosimy, żebyście z mężem przyszli dzisiaj, żeby omówić wyniki testu na ojcostwo. Osobiście”.

„Osobiście?” – zapytałem, czując nagłą suchość w gardle.

„Tak” – powiedział. „To pilne”.

Ścisnęło mnie w żołądku. Skinęłam tylko głową, jakby mnie widział. Marcus nie zadawał żadnych pytań, kiedy mu powiedziałam. Powiedział tylko: „Wreszcie” i chwycił kluczyki.

Jazda do kliniki przebiegła w ciszy. W klinice zaprowadzono nas do małego, zimnego, prywatnego gabinetu. Cyfrowy zegar na ścianie tykał w bolesnym, głośnym rytmie. Potem wszedł dr Graham. Był w średnim wieku i emanował prostotą, co wcale nie koiło moich skołatanych nerwów.

„Będę bezpośredni” – powiedział, otwierając teczkę. „Wyniki przyszły i są… bardzo nietypowe”.

Mocniej ścisnęłam Liama, niczym kotwicę w tej burzy. Doktor Graham najpierw spojrzał na mnie. „Sophie, biologicznie to dziecko jest twoje. DNA matki jest idealnie dopasowane”. Fala ulgi, tak głęboka, że ​​aż zakręciło mi się w głowie, zalała mnie. Był mój. Zawsze był mój.

Ale wtedy lekarz zwrócił się do Marcusa, a jego wzrok zatrzymał się na sekundę za długo. Przez jego twarz przemknął cień wahania, może nawet strachu.

„A Marcusie” – kontynuował, a jego głos stał się cichszy – „nie jesteś biologicznym dawcą dla tego dziecka”.

Nawet nie mrugnęłam. Gdzieś głęboko w środku, chyba już wiedziałam.

„Ale co ważniejsze” – kontynuował lekarz, wciąż wpatrując się w Marcusa – „twoje DNA nie pasuje do żadnych danych powiązanych z prawną tożsamością, którą przesłałeś do tej kliniki”.

Marcus zamarł zupełnie, kompletnie. Spojrzałam na niego, spodziewając się wybuchu, zaprzeczenia, czegokolwiek. Ale jego twarz była pustą, pozbawioną emocji maską.

Dr Graham zamknął teczkę. „Przeprowadziliśmy kontrolę krzyżową w naszych systemach wewnętrznych i krajowych. Twoje imię i nazwisko, data urodzenia, zdjęcie – wszystko to spowodowało uruchomienie alarmu federalnego”.

„Co mówisz?” zapytałem, a mój głos był ledwie szeptem.

Doktor Graham nie odpowiedział. Podniósł słuchawkę telefonu na biurku, nacisnął przycisk i powiedział jedno zdanie, którego nigdy nie zapomnę: „Ochrona, proszę być w pokoju nr 4. Natychmiast”.

Czas się zatrzymał. Powoli odwróciłam się w stronę męża i po raz pierwszy odkąd go poznałam, zobaczyłam to – maleńki, prawie niedostrzegalny błysk paniki w jego oczach. A potem zniknął, zastąpiony tym samym, przerażającym spokojem.

„Co do cholery się dzieje?” wyszeptałem.