Mój mąż właśnie wsiadł do samolotu w podróż służbową, gdy moja 6-letnia córka złapała mnie za rękę i powiedziała: „Mamo… musimy iść. Natychmiast”. Zapytałam: „O czym ty mówisz?”. Ona tylko szepnęła: „Już go nie ma. Musimy iść”. Wzięłam kluczyki i wtedy wszystko się zmieniło.

„Zadzwoń do detektywa Hellstroma” – powiedziałem. „Powiedz mu, że porozmawiam”.

Spotkaliśmy się w przydrożnej knajpce trzydzieści minut od domku, w neutralnym miejscu, które zasugerował Alec. Takiego, z neonowym napisem „OTWARTE”, który brzęczał, obtłuczonymi czerwonymi budkami i laminowanym menu lepkim od syropu.

Eevee siedziała w narożnej kabinie z mlekiem czekoladowym i kredkami, wystarczająco blisko, żebym mogła ją widzieć, ale wystarczająco daleko, żeby ona nie mogła jej usłyszeć.

Detektyw Hellstrom wślizgnął się na miejsce naprzeciwko mnie. Wyglądał bardziej jak tata z przedmieścia niż glina – elegancka koszula zapinana na guziki, spodnie khaki, siwiejące włosy – pomijając zmarszczki wokół oczu.

„Pani Wren” – powiedział, kładąc na stole mały dyktafon. „Dziękuję, że zgodziła się pani na spotkanie”.

„Jestem tu, bo chcę odpowiedzi” – odpowiedziałam, obejmując dłońmi kubek letniej kawy. „I bo mam córkę, którą muszę chronić”.

„Rozumiem” – powiedział. „Jeśli to cokolwiek znaczy, podejrzewam, że nie jesteś w to zamieszany z własnej woli. Ale potrzebuję twojej pomocy, żeby to udowodnić”.

Przesunąłem paszporty i plik banknotów po stole.

„Znalazłem to ukryte w naszym miejscu na wakacje” – powiedziałem. „Więcej jest na jego laptopie. I drugi telefon”.

Hellstrom obejrzał paszporty, jego twarz była nieodgadniona.

„Kiedy po raz pierwszy podejrzewałeś, że coś jest nie tak?” zapytał.

Powiedziałem mu wszystko.

Zapomniany zegarek.

Komentarz Nicole.

Usunięte nagranie z monitoringu.

Ostrzeżenia Eevee.

Rewelacje Aleca.

Z każdym szczegółem dziwne, niespójne fragmenty mojego życia zaczęły układać się w przerażająco spójny obraz.

„Mój mąż prowadził podwójne życie” – dokończyłam. „A ja tego nie widziałam”.

„Proces fałszerstwa jest wyrafinowany” – powiedział Hellstrom. „Twój mąż i jego wspólnicy przemycają luksusowe repliki – zegarki, torebki, elektronikę – ukryte w legalnych przesyłkach. Szacujemy, że w ciągu ostatnich trzech lat przemycili towary warte miliony”.

„A co z zaginionym księgowym?” – zapytałem.

„Philip Taylor” – powiedział. „Zniknął cztery dni temu. Jego żona zgłosiła jego zaginięcie. Mamy nagranie z monitoringu, na którym widać, jak spotyka się z pani mężem w noc poprzedzającą zniknięcie”.

„Myślisz, że Jonas—”

„Jeszcze nie wiemy” – wtrącił Hellstrom. „Wiemy tylko, że twój mąż planował ucieczkę. Pytanie brzmi: czy planował zostawić cię z tym wszystkim?”

Spojrzałem na Eevee, która ostrożnie kolorowała linie labiryntu na podkładkach dla dzieci.

„Co się teraz stanie?” zapytałem.

„Teraz zastawiamy pułapkę” – powiedział Hellstrom. „A ty jesteś przynętą”.

Plan był prosty w teorii i przerażający w praktyce.

Zadzwoniłabym do Jonasa, powiedziałabym mu, że jestem przestraszona i zdezorientowana, i poprosiłabym go o wyjaśnienie wszystkiego. W międzyczasie agenci federalni namierzyliby połączenie i monitorowali naszą rozmowę, zbierając dowody bezpośrednio od niego.

„Będziesz w bezpiecznym miejscu” – powiedział Hellstrom. „Zarezerwowaliśmy pokój hotelowy w Burlington. Monitorowany, chroniony. Ty i Eevee będziecie bezpieczni”.

„A Alec?” – zapytałem. „Gdzie on pasuje?”

„Pan Reins współpracuje z nami od jakiegoś czasu” – powiedział ostrożnie Hellstrom. „Przez krótki czas pracował dla pani męża. Kiedy zdał sobie sprawę, co się naprawdę dzieje, zgłosił się do nas”.

„Czy mogę mu zaufać?” – naciskałem.

„O ile w tej chwili można ufać komukolwiek” – powiedział.

Nie jest to zbyt pocieszające.

Ale miałem ograniczone możliwości.

Tej nocy w Burlington pokój hotelowy wydawał się jednocześnie anonimowy i duszny. Neutralne dzieła sztuki, narzuta na łóżko we wzór, którego nikt nigdy nie wybrałby celowo, ciężkie zasłony, które mogłyby odciąć świat, gdyby zaciągnąć je wystarczająco mocno.

Eevee z ostrożną ciekawością eksplorował pokój. Hellstrom stanął przy oknie z telefonem w dłoni i wzrokiem wpatrzonym w parking poniżej.

„Nie musisz tego robić dziś wieczorem” – powiedział. „Możemy poczekać”.

„Nie” – powiedziałem, opadając na krawędź łóżka z telefonem. „Potrzebuję odpowiedzi”.

Zadzwoniłem do Jonasa.

Odebrał po drugim dzwonku.

„Clarissa” – powiedział z ulgą w głosie. „Gdzie jesteś? Wszystko w porządku?”

„Boję się” – powiedziałam, pozwalając, by prawda zabarwiła moje słowa. „Nie wiem, co się dzieje. Proszę, po prostu powiedz mi prawdę”.

Pauza.

„Gdzie jest Eevee?” zapytał.

„Ona jest ze mną. Nic jej nie jest.”

„Znalazłem paszporty” – powiedziałem, przechodząc do sedna. „Gotówkę. Wiem o drugim telefonie”.

Kolejna pauza. Tym razem cięższa.

„Przeglądałeś moje rzeczy” – powiedział.

„Musiałem” – powiedziałem. „Nic z tego nie ma sensu”. Przełknąłem ślinę. „Kim ty jesteś, Jonas? Naprawdę?”

„Jestem tym samym mężczyzną, za którego wyszłaś za mąż” – powiedział nagle zmęczonym głosem. „Tylko z bardziej skomplikowaną pracą, niż ci się wydawało”.

„Przemyt to nie praca” – powiedziałem. „To przestępstwo”.

Zaśmiał się raz, bez humoru. „Myślisz, że świat jest taki prosty? Czarno-biały? Świat jest szary, Clarisso. Zawsze tak było”.

„A Philip Taylor?” – zapytałem. „Czy on też jest „szarym obszarem”?”

Cisza.

Po drugiej stronie pokoju Hellstrom pokazał mi kciuk w górę, dając mi do zrozumienia, że ​​rozmowa jest nagrywana.

„Nie wiem, o czym mówisz” – powiedział w końcu Jonas, już spokojniejszym tonem.

„Zaginiony księgowy” – naciskałem. „Ten, z którym ostatnio cię widziano, zanim zniknął”.

„Kto ci namieszał w głowie tymi bzdurami?” – warknął Jonas. „Nicole? A może Alec Reins? Już cię znalazł?”

Wspomnienie imienia Aleca sprawiło, że zrobiło mi się niedobrze.

„Skąd wiesz o Alecu?” zapytałem ostrożnie.

„Bo od miesięcy próbuje mnie zniszczyć” – powiedział Jonas. „Wykorzystuje cię. Wykorzystuje naszą rodzinę, tak jak użył mojego nazwiska na tych schowkach, którymi tak się przejmujesz”.

„Właśnie dlatego wiem, że kłamiesz” – powiedziałem. „Użyłeś mojego imienia, nie swojego”.

Znów zamilkł.

„Chroniłem cię” – powiedział w końcu. „Utrzymywałem cię w czystości na wypadek, gdyby coś poszło nie tak”.

„Sprawy potoczyły się nie tak” – powiedziałem. „Policja prowadzi śledztwo. Wiedzą o podróbkach. Co im powiedziałeś?”

„Nic” – powiedział ostro. „I lepiej, żebyś ty też nie. Clarissa, posłuchaj mnie. Wróć do domu. Możemy to naprawić. Mam odłożone pieniądze. Możemy zniknąć. Zacząć od nowa. Nowe imiona, nowe życie. To może być przygoda”.

Brzmiał niemal… podekscytowany.

Pomyślałam o paszportach. O jego zdjęciu z inną kobietą. O tym, jak rzucił we mnie słowem „paranoik” jak bronią.

„Znalazłem klucz” – powiedziałem nagle.

„Jaki klucz?” zapytał.

„Dokładnie wiesz, jaki klucz. I co otwiera.”

Cisza.

„Gdzie jesteś?” – zapytał, teraz już ostrożnie. „Pozwól mi do ciebie podejść. Musimy porozmawiać twarzą w twarz”.

„Potrzebuję czasu do namysłu” – powiedziałem. „Zadzwonię jutro”.

Rozłączyłem się.

„Dobrze ci poszło” – powiedział Hellstrom, przechodząc przez pokój. „Mamy wystarczająco dużo, żeby uzasadnić nakazy aresztowania tych magazynów”.

„On wie o Alecu” – powiedziałem. „Skąd?”

„Może być przeciek” – powiedział ponuro Hellstrom. „Może to być zgadywanie. Tak czy inaczej, działamy szybko”.

Tej nocy, kiedy Eevee w końcu zasnęła zwinięta w łóżku hotelowym, stałam przy oknie i obserwowałam parking.

Na moim telefonie zawibrował SMS.

E-mail od Jonasa.

Brak tematu. Tylko adres i trzy słowa:

Zobacz sam.

Nie rozpoznałem adresu. To nie był nasz dom. To nie był ten domek. To był magazyn w miasteczku oddalonym o trzydzieści minut drogi.

Kilka sekund później przyszedł kolejny e-mail.

Zdjęcie: ja i Eevee w parku zeszłego lata, zrobione z daleka. Potem kolejne zdjęcia – Eevee w szkole, ja w sklepie spożywczym, my dwoje wsiadający do samochodu przed domem Nicole. Wszystkie zrobione bez naszej wiedzy.

Ostateczna wiadomość zawierała cztery słowa.

Chroniłem cię.

Od czego?

Gdy wpatrywałem się w ekran, światła reflektorów przesunęły się po parkingu poniżej. Podjechał niebieski sedan.

Alec.

Ulga i niepokój splatały się w mojej piersi.

Mój telefon zadzwonił ponownie.

„Widziałaś coś od Aleca?” zapytałem, zanim Nicole zdążyła się przywitać.

„Nie” – powiedziała zdezorientowana. „Dlaczego?”

„Nieważne” – powiedziałem. „Co znalazłeś w papierach Jonasa?”

„Przeglądałam akta, które u mnie zostawił” – powiedziała. „Musisz coś wiedzieć o firmie swojego ojca”.

Ścisnęło mnie w gardle. „Firma mojego ojca zbankrutowała lata temu”.

„Tak ci powiedział Jonas” – powiedziała Nicole. „Ale według tych dokumentów twój ojciec nie tylko poniósł porażkę. Został zepchnięty na boczny tor. Jonas był zaangażowany w przejęcie. Współpracował z nabywcami, zanim jeszcze go poznałaś”.

Ta sugestia podziałała jak fizyczny cios.

„Mówisz, że mnie obrał za cel?” – wyszeptałam. „Że cały nasz związek był… czym? strategią biznesową?”

„Nie wiem” – powiedziała Nicole. „Ale nie wygląda to dobrze”.

„Muszę iść” – powiedziałem. „Nie mów nikomu, że rozmawialiśmy”.

Obudziłem Hellströma, który zdrzemnął się w fotelu przy drzwiach.

„Musimy ruszać” – powiedziałem. „Natychmiast”.

„Co się stało?” zapytał, już czujny.

„Alec jest tutaj” – powiedziałem. „I myślę, że może współpracować z Jonasem”.

W windzie towarowej pachniało wybielaczem i czymś metalicznym. Eevee, wciąż w półśnie, trzymał się mojej ręki, gdy zjeżdżaliśmy do piwnicy.

„Jesteś tego pewien?” zapytał Hellstrom. „To poważne oskarżenie”.

„Zdjęcia z monitoringu” – powiedziałem. „Nie były amatorskie. Ktokolwiek je zrobił, wiedział, co robi. Jonas mówi, że Alec nas wykorzystuje. A Nicole właśnie powiedziała mi, że Jonas był zaangażowany w firmę mojego ojca, zanim się poznaliśmy. Nie wiem, komu ufać. Po prostu wiem, że musimy się stąd wydostać”.

Drzwi windy otwierały się na ciemny korytarz prowadzący do wyjścia ewakuacyjnego i parkingu dla pracowników.

„Mój samochód jest tuż za rogiem” – powiedział Hellstrom. „Trzymaj się blisko”.

Nocne powietrze było zimne, parking oświetlały migoczące lampy. Eevee była już całkowicie rozbudzona, z szeroko otwartymi, ale suchymi oczami. Zbyt wiele widziała w ciągu czterdziestu ośmiu godzin, żeby płakać nad kolejnym nocnym sprintem.

Udało nam się dotrzeć do połowy nieoznakowanego samochodu, gdy zza betonowego filaru wyłonił się cień.

„Klarissa.”

Jonasz.

Miał na sobie te same ubrania, w których widziałem go rano na nagraniu z monitoringu. Dżinsy, szary sweter. Wyglądał starzej, zarost przyciemniał mu szczękę, a oczy były podkrążone.

„Stój tam!” – warknął Hellstrom, wyciągając broń.

Jonas powoli podniósł ręce.

„Nie jestem uzbrojony” – powiedział. „Muszę tylko porozmawiać z żoną”.

„Jak nas znalazłeś?” zapytałem, popychając Eevee za sobą.

„Śledziłem twój telefon od dnia, w którym się poznaliśmy” – powiedział.

To swobodne wyznanie mnie oszołomiło.

„To było dla twojej ochrony” – powiedział szybko. „Nie wiedziałaś, z jakimi ludźmi zadawał się twój ojciec. Jakich wrogów sobie narobił”.

„Mój ojciec był nieudanym biznesmenem, który zapił się na śmierć” – powiedziałem beznamiętnie.

„Twój ojciec prał pieniądze dla rodziny Cainów” – powiedział Jonas. „Kiedy próbował zgarnąć górę, ruszyli za nim. «Bankructwo», «picie» – to były objawy. Nie przyczyny”.

Hellstrom trzymał broń wycelowaną w Jonasa. „Ciekawa historia” – powiedział. „Nie wyjaśnia to ani operacji fałszerstwa, ani zaginięcia księgowego”.

„Potrzebowałem zasobów” – powiedział Jonas po prostu. „Ochrona kosztuje. I to dużo pieniędzy”.

„Więc całe nasze małżeństwo” – powiedziałam drżącym głosem – „całe nasze życie – co? Jakiś program ochrony świadków, który sama sobie zbudowałaś?”

„Nie zaczęło się tak” – powiedział. „Tak, zatrudniono mnie, żeby cię pilnować. Cainowie martwili się, że twój ojciec mógł coś ukrywać na twoje nazwisko. Ale potem cię poznałem i…

„I zakochałeś się” – dokończyłam gorzko.

Wzdrygnął się. „Wierz, w co chcesz. Zapytaj Eevee. Ona wie, że kocham was oboje”. Spojrzał na nią. „Czemu innego miałbym ją ostrzegać?”

„Powiedziałeś jej, że musimy wyjechać” – powiedziałem powoli. „Po tym, jak widziałeś Victora Caina w mieście?”

Jonas skinął głową. „Nie mogłem wrócić do domu. Obserwowali mnie. Ale zadzwoniłem do Eevee z telefonu, kiedy była w szkole. Powiedziałem jej, żeby ci powiedziała, że ​​musimy iść”.

„Tata powiedział, że nadchodzą źli ludzie” – wyszeptał Eevee. „Powiedział, że musimy uciekać”.

„A Philip Taylor?” – zapytał Hellstrom.

„Jest w bezpiecznym domu w New Hampshire” – powiedział Jonas. „Przyszedł do mnie, kiedy Cainowie zaczęli go ściskać. Wyciągnąłem go”.

„Jeśli to prawda, zweryfikujemy to” – powiedział Hellstrom. „Ale nadal potrzebujemy dowodów”.

„Jest w magazynie” – powiedział Jonas. „Tym pod adresem, który wysłałem. Taylor prowadziła dokumentację wszystkiego. Szantaż, płatności, groźby. To łączy Victora Caina z całą sprawą”.

Światła reflektorów oświetliły cały parking.

Niebieski sedan zatrzymał się w odległości dwudziestu jardów.

Alec wyszedł z samochodu, jego sylwetka odcinała się na tle świateł reflektorów.

„No, jak tu przytulnie!” – zawołał. „Przepraszam za spóźnienie na zjazd absolwentów”.

„Zostań tam, gdzie jesteś, Reins” – krzyknął Hellstrom, obracając broń.

Alec się roześmiał, a ten śmiech brzmiał okropnie w zimnym powietrzu.

„Naprawdę powinieneś był wziąć pieniądze i odejść, Jonas” – powiedział. „Victor był gotów pozwolić ci zniknąć. Ale musiałeś udawać bohatera”.

Podniósł broń.

„Wsiadaj do samochodu” – syknął do mnie Jonas. „Zabierz Eevee i jedź. Już.”

„Nikt nigdzie się nie wybiera” – zawołał Alec. „Victor chce z wami wszystkimi porozmawiać. Zwłaszcza z małym Eevee. Mądre dzieciaki potrafią być takie… przydatne”.

Coś we mnie pękło.

Nie zastanawiając się, wyjąłem z kieszeni kurtki pistolet sygnałowy — ten, który wziąłem z zestawu awaryjnego w domku, bo nie miałem prawdziwej broni.

Wycelowałem w niebo i nacisnąłem spust.

Raca wystrzeliła w górę z wysokim gwizdem i rozbłysła nad głowami niczym czerwony rozbłysk, oświetlając parking niczym w południe.

W oślepiającym blasku Hellstrom rzucił się na Aleca. Pistolet śmignął po asfalcie.

„Idź!” krzyknął Jonas.

Złapałem Eevee za rękę i pobiegłem.

Wskoczyliśmy na tylne siedzenie sedana Hellstroma. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że dwa razy szarpałem kluczyki, zanim udało mi się odpalić silnik.

W lusterku wstecznym zobaczyłem radiowozy pędzące w stronę hotelu, przyciągnięte blaskiem rakiet, a za nimi drugą parę reflektorów mknących ulicą.

Ktoś nas śledził.

„Czekaj, kochanie” – powiedziałam do Eevee, która ściskała pluszowego królika dłońmi o pobielałych kostkach. „Będzie ślisko”.

Jechałam jak ktoś, kto właśnie zdał sobie sprawę, że życie, jakie prowadziła, było udawane i że to była jej jedyna szansa na coś prawdziwego.

Skręcaliśmy na chybił trafił przez uśpione miasto, próbując zgubić samochód za nami. Latarnie uliczne migały nad nami w krótkich pulsach – jasno, ciemno, jasno, ciemno.

Adres, który wysłał Jonas, utkwił mi w pamięci.

Do miejsca składowania można było dotrzeć w mniej niż dziesięć minut.

„Mamo” – powiedział Eevee cichym, ale pewnym głosem. „Znam skrót”.

„Co?” zapytałem, patrząc w lustro.

„Od kiedy tata zabrał mnie na lody” – powiedziała. „Jest taka boczna droga przy torach kolejowych. Szybciej”.

Oczywiście, że ją tu już wcześniej przywiózł. Kolejny rodzinny wypad, który teraz musiałem przemyśleć.

Ale w tej chwili naszą najlepszą szansą była pamięć mojej córki.

„Powiedz mi, gdzie mam skręcić” – powiedziałem.

Zjechaliśmy wąską drogą serwisową biegnącą równolegle do torów, a moje reflektory odbijały się od żwiru i krzaków. Samochód za nami minął zakręt. Zanim zawrócił, mieliśmy już sporą przewagę.

Przed nami majaczył obiekt magazynowy – siatka metalowych jednostek osłonięta siatką zwieńczoną drutem kolczastym.

Wprowadziłem kod do bramy z adresu e-mail Jonasa i wjechałem na parking, parkując w cieniu między dwoma rzędami samochodów.

„Zostań w samochodzie” – powiedziałem Eevee. „Zamknij drzwi. Jeśli ktokolwiek oprócz mnie wróci, dzwoń pod 911”.

„Okej” – powiedziała drżącym, ale zdecydowanym głosem.

„Jednostka 217” – mruknąłem, biegnąc.

Klucz z biurka Jonasa wsunął się do zamka z przerażającą, lecz perfekcyjną łatwością.

Metalowe drzwi podskoczyły i poszybowały w górę.

W środku zapaliło się pojedyncze światło, ukazując rzędy pudełek na dokumenty i duży metalowy sejf.

Rozerwałem najbliższe pudełko.

Teczki. Dokumenty. Manifesty przewozowe. Deklaracje celne. Wyciągi bankowe. Nazwiska, które rozpoznałem z wiadomości – politycy, prezesi – przeplatające się z firmami-fiszami i kontami offshore.

Sejf był uchylony.

W środku: pliki gotówki, laptop i mały dysk USB opisany starannym pismem Jonasa: UBEZPIECZENIE.

Na zewnątrz słychać było chrzęst żwiru.

Chwyciłem pamięć USB i schowałem ją do kieszeni, drugą ręką trzymając ciężką latarkę.

Jakaś postać wypełniła drzwi.

„Klarissa.”

Nicole.

Weszła do mieszkania, jej blond włosy były rozczochrane, a oczy szeroko otwarte.

„Szedłam za tobą z hotelu” – powiedziała. „Wszystko w porządku? Gdzie jest Eevee?”

„Jest w samochodzie” – powiedziałem powoli. „Skąd wiedziałeś, gdzie jesteśmy?”

„Jonas napisał do mnie” – powiedziała szybko. „Powiedział, że Alec działa na dwie strony, że możesz nie być bezpieczna z federalnymi”. Spojrzała na sejf. „To wszystko? To dowód?”

Coś w jej głosie, zbyt natarczywym, zbyt ostrym, sprawiło, że przeszły mnie ciarki.

„Skąd wiesz o aresztowaniu Aleca?” zapytałem.

Jej uśmiech nie sięgnął oczu.

„Nie jesteś jedyną osobą, której Jonas się zwierzył” – powiedziała. „Oddaj dysk, Clarisso. Victor nie może sobie pozwolić na to, żeby to wyszło na jaw”.

Pistolet pojawił się w jej dłoni, jakby był tam od zawsze.

„Pracujesz dla Cainów” – powiedziałem, a prawda natychmiast stała się faktem.

„Każdy pracuje dla kogoś” – powiedziała, wzruszając ramionami. „Jonas o tym zapomniał. Zwłaszcza kiedy spaliśmy razem”.

Te słowa powinny zaboleć bardziej, niż zabolały. Już dawno przestałem odczuwać ból.

„Masz na myśli nawet wtedy, gdy z nim sypiałaś” – poprawiłam. „On nadal był czyimś pracownikiem”.

„Dokładnie” – powiedziała. „A teraz przestań zwlekać. Jazda.”

„Jest w sejfie” – skłamałem, kiwając głową w stronę otwartych drzwi. „Pod gotówką”.

Jej wzrok powędrował w stronę sejfu.

Machałem latarką ze wszystkich sił, jakie miałem.

Trafił w jej nadgarstek. Pistolet brzęknął o beton.

Nicole rzuciła się na nią.

Odkopałem ją i rzuciłem się na nią.

Wpadliśmy na regał. Pudełka się przewróciły. Papiery pofrunęły.

Była silniejsza, niż wyglądała, jej paznokcie drapały moje ramiona, ale miałam coś, czego ona nie miała — przerażone dziecko czekające w ciemnościach na zewnątrz i niemające nic do stracenia.

Rozpaczliwym pchnięciem rzuciłem ją do tyłu, uderzając nią o półki.

Metal jęknął.

Jednostka się przechyliła.

Uciekłem z drogi, gdy maszyna runęła, przygniatając ją pod stertą stali i tektury.

Nicole krzyknęła, jej głos był surowy i gniewny.

Chwyciłem broń, wycofałem się z mieszkania i szarpnąłem drzwi.

Jej stłumione krzyki towarzyszyły mi, gdy wsuwałem zapasową kłódkę przez zatrzask.

„Mamo!”

Głos Eevee.

Pobiegłem.

Była dokładnie tam, gdzie ją zostawiłem, z małymi dłońmi zaciśniętymi na moim telefonie.

„Zadzwoniłam pod 911, tak jak mówiłeś” – szlochała. „Już jadą”.

W oddali słychać było coraz głośniejsze wycie syren.

„Świetnie ci poszło” – powiedziałem, mocno ją obejmując. „Absolutnie idealnie”.

Trzy miesiące później zszedłem po schodach sądu i stanąłem w ostrym październikowym słońcu.

Po niekończących się zeznaniach, przeglądach dowodów i przesłuchaniach, sprawa wreszcie się zakończyła — lub przynajmniej zakończyła się w takim stopniu, w jakim kończy się coś takiego.

„Pani Wren!” – zawołał detektyw Hellstrom, doganiając mnie u podnóża schodów.