Nigdy nie zapomnę, jak Greg patrzył na mnie, gdy szłam w jego stronę – spokojnie, z uwielbieniem, jakby żadna inna kobieta nigdy się dla mnie nie liczyła. Zanim do niego podeszłam, bezgłośnie wyszeptał „jesteś wszystkim”, ściskając moją dłoń, jakby nigdy miał jej nie puścić.

Przysięga przyszła naturalnie. Jego głos załamał się z emocji. Mój zadrżał, ale potem odzyskał siłę, gdy spotkałem jego wzrok. Kiedy urzędnik w końcu ogłosił nas mężem i żoną, oklaski przerodziły się w chór, a promienie słońca migotały w kieliszkach szampana, a śmiech ciągnął nas w nieskończoność. A przynajmniej tak wszyscy myśleli.

Rodzice Grega zorganizowali przyjęcie z królewską wręcz finezją, nie szczędząc szczegółów. Światło kryształowych żyrandoli tańczyło na wypolerowanych podłogach, a stoły mieniły się pod złotymi obrusami. Jego matka, Marianne, wzniosła toast za „związek, na który tak długo czekali”. Jego ojciec, James, objął mnie serdecznie. A Greg – nie puścił mojej dłoni.

Tańczyliśmy. Śmialiśmy się. Całowaliśmy się, jakbyśmy byli jedynymi osobami na świecie. Byłam panną młodą, którą podziwiali inni – żyjącą bajką, o której wszyscy marzyli.

Ale nawet bajki mają swój mrok.

A niektóre ukrywają potwory na widoku.