Mój mąż powiedział, że odwiedza swoją mamę, więc poszłam za nim, żeby zrobić mu niespodziankę.

Mój mąż powiedział, że odwiedza swoją mamę, więc poszłam za nim, żeby zrobić mu niespodziankę.

Kiedy przyjechałem, sąsiad złapał mnie za ramię i szepnął: „Nie wchodź tam. Musisz poznać prawdę”.

Zamarłem ze strachu.

Piętnaście minut później całe moje życie legło w gruzach.

Nigdy nie zapomnę bladej twarzy pani Sary, gdy chwyciła mnie za ramię przy bramie domu mojej teściowej.

„Nie wchodź” – wyszeptała natarczywie, a jej oczy były szeroko otwarte ze strachu.

Całe jej ciało drżało, gdy nerwowo spojrzała przez ramię w stronę domu z zamkniętymi oknami. Ledwo zdążyłem przetworzyć jej słowa, gdy ogłuszający dźwięk policyjnych syren przerwał popołudniową ciszę, a dwa radiowozy zatrzymały się z piskiem opon przed domem. To, co odkryłem w ciągu następnych godzin, całkowicie zniszczyło wszystko, co myślałem, że wiem o mężczyźnie, który spał obok mnie przez siedem lat, ojcu mojego pięcioletniego syna, który spał na tylnym siedzeniu samochodu po naszej niespodziewanej podróży do jego „chorej” babci.

Wszystko zaczęło się cztery dni temu.

Przyrządzałam obiad, kiedy Richard wrócił do domu blady i rozmawiał przez telefon. Wyłączyłam kuchenkę i podeszłam, zaniepokojona jego miną.

„Tak, tak, rozumiem. Będę tam tak szybko, jak to możliwe.”

Rozłączył się i spojrzał na mnie wzrokiem pełnym troski.

„Moja mama jest chora. Bardzo chora. Muszę natychmiast do niej jechać.”

Beatrice mieszkała w małym miasteczku, cichym zakątku oddalonym o jakieś trzy godziny drogi, swego rodzaju ukrytym skarbie Środkowego Zachodu. Była silną kobietą, która rzadko chorowała, co sprawiło, że wieści stały się jeszcze bardziej alarmujące.

„Co ona ma? To coś poważnego?” – zapytałem, już myśląc o tym, co będziemy musieli spakować.

„Nie wiem dokładnie. Zadzwonił lekarz rodzinny i powiedział, że ma wysoką gorączkę i majaczy. To może być zapalenie płuc”.

Richard już wyciągał walizkę z szafy.

„Zostań z Tommym. Nie wiemy, co ona ma. To może być zaraźliwe. Nie chcę narażać was obu”.

Zgodziłam się, choć niechętnie. Beatrice i ja zawsze miałyśmy bliską relację, inną niż większość synowych z teściowymi. Przyjęła mnie jak córkę od pierwszego dnia, a myśl o tym, że nie będę jej pomagać, drażniła mnie.

„Proszę zadzwonić, jak już tam będziesz, i informować mnie na bieżąco o jej stanie zdrowia.”

Richard skinął głową z roztargnieniem, wrzucając ubrania do walizki. Dwadzieścia minut później pocałował mnie w czoło i Tommy’ego w głowę – Tommy oglądał kreskówki w salonie – i wyszedł.

Przez kolejne dwa dni otrzymywałem od Richarda tylko krótkie wiadomości.

„Dotarłem bezpiecznie.”

„Jesteśmy u lekarza.”

„Teraz odpoczywa. Sytuacja pod kontrolą.”

Trzeciego dnia jednak cisza. Moje połączenia trafiały prosto na pocztę głosową. Wiadomości pozostawały bez odpowiedzi. Zaczął mnie ogarniać narastający niepokój. Próbowałem wmówić sobie, że Richard prawdopodobnie jest zajęty opieką nad matką, może w szpitalu ze słabym zasięgiem. Ale coś w głębi duszy wciąż mnie dręczyło.

Siedem lat małżeństwa nauczyło mnie rozpoznawać, kiedy coś jest nie tak.

Rankiem czwartego dnia podjęłam decyzję. Tommy i ja złożymy niespodziewaną wizytę. Może Beatrice poczuje się lepiej i nasza obecność ją rozweseli. Gdyby było gorzej, Richard będzie potrzebował wsparcia, a ja będę mogła się nią zaopiekować.

„Tommy, może pójdziemy odwiedzić babcię? Zróbmy jej i tacie niespodziankę” – zaproponowałem przy śniadaniu.

Oczy Tommy’ego rozbłysły.

„Idziemy do babci? Czy mogę przynieść rysunek, który dla niej zrobiłem?”

„Oczywiście, kochanie. Będzie zachwycona.”

W ciągu kilku godzin spakowałam małą walizkę z ubraniami na dwa, trzy dni, lekarstwami Tommy’ego, kilkoma zabawkami i przekąskami na podróż. Przed wyjściem zawahałam się przez chwilę i spróbowałam jeszcze raz dodzwonić się do Richarda. Znów poczta głosowa. Wysłałam mu wiadomość, że tęsknimy i martwimy się – nie wspominając o naszej podróży. Naprawdę chciałam mu zrobić niespodziankę.

Podróż przebiegła spokojnie. Tommy spał przez większość czasu, a ja pogrążyłam się w myślach, wahając się między zmartwieniem o Beatrice a dziwnym uczuciem, którego nie potrafiłam nazwać. Richard w ostatnich tygodniach był bardziej zdystansowany, powściągliwy, pracował do późna. Wtedy przypisywałam to stresowi w pracy. Był menedżerem finansowym w firmie inwestycyjnej i często mówił o presji związanej z zarządzaniem pieniędzmi klientów.