Mój mąż powiedział swoim przyjaciołom: „Wątpię, żeby to małżeństwo, będące żartem, przetrwało kolejny rok. Ona nie jest nawet w połowie mojego poziomu”. Roześmiali się, dumni z niego. Uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Po co czekać rok? Skończmy to dzisiaj”. Potem wyszłam. Tej nocy jego najlepszy przyjaciel wysłał wiadomość, która zaparła mi dech w piersiach…

Prawdziwa gra. Gra, w której planował mnie zniszczyć, śpiąc w moim łóżku, jedząc przy moim stole, żyjąc z mojego sukcesu. Gra, w której przekonał swoich przyjaciół, a prawdopodobnie i siebie, że to ja jestem szczęściarą w tym małżeństwie. Podniosłem tacę ze stekami, teraz ostudzonymi do tego stopnia, że ​​trzeba je będzie podgrzać. Przez szybę obserwowałem ich czterech. Tych mężczyzn, którzy jedli przy moim stole dziesiątki razy, którzy obchodzili święta w moim domu, którzy korzystali z mojej gościnności, jednocześnie najwyraźniej wierząc, że jestem poniżej poziomu ich przyjaciół. Czwartkowe wieczorne spotkania nabrały teraz sensu. Nie gry w pokera ani sesje strategiczne, ale planowanie spotkań dla mojego upokorzenia. Każdego tygodnia, gdy pracowałem do późna lub podróżowałem służbowo, wzmacniali urojenia Dominica, karmili jego ego, pomagali mu konstruować narrację, w której był ofiarą sukcesu niewdzięcznej żony.

Pchnęłam francuskie drzwi, wciąż trzymając tacę w dłoniach, a steki były już zimne i zapomniane. Cztery głowy zwróciły się ku mnie w idealnej synchronizacji, a ich śmiech zamarł w pół oddechu. Kryształowy kieliszek Dominica zatrzymał się w połowie drogi do jego ust, a bursztynowy płyn w środku odbijał światło lampek tarasowych, które rozwiesiłam zeszłego lata. Zapadła cisza tak zupełna, że ​​słyszałam odległy szum filtra basenowego sąsiada.

„Ruby”. Głos Dominica załamał się na moim imieniu, zmieniając się z pewnego siebie gawędziarza w nastolatka, który zwięźle wypowiedział jedną sylabę. „Po prostu…”

„Po co czekać rok?” Odstawiłam tacę na stolik z wyważonym spokojem, a w moim głosie słychać było ten sam wyważony ton, którego używałam, zwalniając nieefektywnych dostawców. „Skończmy to dzisiaj. Nie chciałabym, żebyś znosiła kolejne dwanaście miesięcy w związku z kimś tak dalekim od twojego poziomu”.

Twarz Nathana zbladła. Trevor nagle zafascynował się ekranem swojego telefonu. Marcus cofnął się o krok, o mało co nie przewracając świecy cytronelowej, którą zapaliłam wcześniej, żeby odstraszyć komary. Ale Dominic, mój mąż od dwunastu lat, mężczyzna, który obiecał mi miłość i szacunek przed dwustu gośćmi, po prostu patrzył na mnie z lekko otwartymi ustami, po raz pierwszy w życiu nie wypowiadając ani słowa. Odwróciłam się i weszłam z powrotem przez drzwi balkonowe, zostawiając je zastygłe w swoim obrazie winy. Moje kroki na twardym drewnie rozbrzmiewały echem po domu, gdy zmierzałam prosto do naszej sypialni. Za sobą słyszałam gorączkowe szepty, krzesła szurające po betonie – panikę mężczyzn przyłapanych nie tylko na plotkowaniu, ale i na spiskowaniu.

Rozdział 2: Demaskowanie
W szafie w sypialni głównej mieścił się mój zestaw walizek Samsonite, prezent dla mnie po sfinalizowaniu naszego pierwszego kontraktu na milion dolarów. Wyciągnęłam największą walizkę i położyłam ją otwartą na łóżku, które dzieliliśmy przez pięć lat w tym domu. Moje ręce poruszały się z chirurgiczną precyzją, składając marynarki, które nosiłam na spotkaniach, na których Dominic nie był obecny, pakując biżuterię, którą sama kupowałam po każdym ważnym osiągnięciu w firmie, gromadząc designerskie torby, które reprezentowały premie, które – jak twierdził – były „naszym” sukcesem, a jednocześnie nie przyczyniały się do ich zdobycia.

Z łazienki wzięłam kosmetyki do pielęgnacji: drogie serum i kremy, w które zainwestowałam, bo dbanie o siebie było jedną z niewielu rzeczy, które mogłam kontrolować, prowadząc firmę i będąc w związku małżeńskim z kimś, kto nie znosił mojego sukcesu. W apteczce były butelki z lekami, witaminy i tabletki nasenne, których potrzebowałam częściej, ponieważ czwartkowe spotkania Dominica stawały się coraz dłuższe i głośniejsze.

Usłyszałem kroki na schodach, liczne, niepewne i nieskoordynowane. Zbliżały się jak dzieci zbliżające się do rodzica, którego rozczarowały, niepewne, czy spotka je wściekłość, rozczarowanie, czy coś gorszego: obojętność .

„Ruby, proszę, możemy o tym porozmawiać?” Dominic pojawił się w drzwiach sypialni, jego starannie ułożone włosy były teraz potargane od przeczesywania ich dłońmi. Za nim widziałam Nathana krążącego po korytarzu, z twarzą pełną poczucia winy i czegoś jeszcze. Ulgi?

„Nie ma o czym rozmawiać”. Zamknęłam kosmetyczkę i włożyłam ją do walizki. „Wyraźnie przedstawiłaś swoje stanowisko. Jestem poniżej twojej godności. Nasze małżeństwo to żart. Spotykałaś się z Derekiem Pollsonem w sprawie rozwodu. O czym konkretnie chciałabyś porozmawiać?”

Krew odpłynęła mu z twarzy na wzmiankę o Dereku. „Skąd wiedziałeś o moim prawniku?” – wyjąkał.

Wyciągnąłem z szafy torbę na laptopa, tę zawierającą wszystkie hasła, wszystkie dane kontaktowe klientów, każdy element własności intelektualnej, który stworzyłem dla naszej firmy. „Tak samo jak wiem o oddzielnym koncie bankowym, które otworzyłeś w styczniu. Tak samo wiem, że mówiłeś potencjalnym inwestorom, że jestem niestabilny emocjonalnie i szkodzę firmie swoim ego”.

Nathan pojawił się za Dominicem, a coś w jego wyrazie twarzy sprawiło, że wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Poczucie winy nie dotyczyło tylko dzisiejszego wieczoru. Było głębsze, starsze, niosące ciężar długotrwałej zdrady. „To byłaś ty” – powiedziałam, patrząc prosto na Nathana. „Wysłałaś mi tę anonimową wiadomość godzinę temu. Sprawdź czwartkowe spotkania męża. Musisz wiedzieć, co o tobie mówi ” .

Dominic odwrócił się, by stanąć twarzą w twarz ze swoim najlepszym przyjacielem, a na jego twarzy malowała się wściekłość, jakiej nigdy nie widziałam skierowanej do nikogo poza mną. „Ostrzegałeś ją?!”.

Nathan wyprostował ramiona i po raz pierwszy, odkąd go znałem, wyglądał jak dorosły, a nie jak przerośnięty członek bractwa. „Wysyłam jej zrzuty ekranu od trzech tygodni. Dom, każda wiadomość na naszym czacie grupowym, w której mówiłeś o ukrywaniu aktywów. Każda dyskusja o „Projekcie Gaslight”. Za każdym razem, gdy przechwalałeś się, że zabierzesz połowę wszystkiego, co zbudowała Ruby, jednocześnie przedstawiając ją jako złoczyńcę”.

„Projekt Gaslight”. Zaśmiałem się, ale nie było w tym ani krzty humoru. „Nazwałeś to tak, jakby to była jakaś operacja wojskowa, a nie tylko próba zniszczenia reputacji twojej żony”.

Trevor i Marcus wpełzli po schodach, przyciągnięci dramatem, który pomogli stworzyć. Stali na korytarzu jak aktorzy, którzy zapomnieli swoich kwestii, a ich wcześniejsza brawura rozpłynęła się w obliczu realnych konsekwencji.