Złapał mnie za rękę ze łzami w oczach. Proszę, błagam cię. Powiedz mi, co się dzieje. Odwróciłam się bez odpowiedzi. Pielęgniarki słyszały, co powiedział, i patrzyły na niego gniewnie od progu. Zadzwonił do niego dział kadr w firmie, pytając, czy potrzebuje urlopu z powodu kryzysu zdrowotnego żony, o którym najwyraźniej wiedzieli wszyscy oprócz niego.

 Hospitalizacja oznaczała, że ​​potrzebowałam pomocy w domu, o czym Marcus przekonał się, gdy wrócił i zastał w naszej sypialni opiekunkę domową. Stał jak sparaliżowany w drzwiach, wpatrując się w stojak z kroplówką i sprzęt medyczny. Co to wszystko znaczy? Jak źle jest? Czy rak się rozprzestrzenia? Kiedy tylko skinęłam głową w stronę opiekunki, żeby wyjaśnić, uderzył pięścią w ścianę i krzyknął: „Opowiedz mi o raku.

Cofam to. Dobrze. Opiekunka domowa zgłosiła uderzenie w ścianę swojemu przełożonemu. Firma kurierska, która przywiozła łóżko do szpitala, opowiedziała wszystkim naszym sąsiadom o biednym pacjencie onkologicznym, którego męża nigdy nie było w pobliżu, żeby pomóc. Ludzie zaczęli zostawiać na jego samochodzie karteczki z informacją o tym, jakim był okropnym człowiekiem.

 Moja siostra zamieściła posty na Facebooku, które stały się viralem w naszej społeczności, ponieważ napisała, że ​​jest dla mnie jedynym oparciem, odkąd mój mąż uważa raka za obrzydliwy. Marcus założył kilka fałszywych kont, próbując skomentować: „To nie cała historia. Ona nie chce ze mną rozmawiać. Przeprosiłem”. Jego najlepszy przyjaciel ze studiów publicznie skomentował, że żałuje, że kiedykolwiek poznał tak żałosną namiastkę męża.

 Mój brat został moim pełnomocnikiem do spraw medycznych i towarzyszył mi na każdej wizycie onkologicznej, sporządzając szczegółowe notatki. Marcus towarzyszył nam na jednej wizycie i stał na parkingu z kwiatami, ale ja przeszłam obok niego w całkowitym milczeniu. Kiedy mój onkolog powiedział mi, że guz zmniejszył się na tyle, że można go poddać operacji, umówiłam się na nią bez informowania Marcusa.

 Dowiedział się dopiero, gdy kamera w dzwonku do drzwi wysłała mu powiadomienie o przyjściu mojej siostry z balonikami z napisem „Operacja zakończona sukcesem”. Zadzwonił do mnie w panice, a ja odebrałam na głośniku, wciąż oszołomiona po znieczuleniu. „Dlaczego mi nie powiedziałaś, że masz dzisiaj operację?” – krzyknął. Spokojnie odpowiedziałam: „Mówiłaś, żebym przestała mówić o raku, więc to zrobiłam”.

Pielęgniarki na sali pooperacyjnej wstrzymały oddech, a jedna wyszeptała: „Co za potwór mówi to swojej chorej żonie?”. Marcus pobiegł do szpitala, ale musiał przejść obok personelu medycznego, który wszystko słyszał, a wszyscy patrzyli na mnie z obrzydzeniem. Kiedy wpadł do mojej sali pooperacyjnej, nie był już przepraszający. Był wyrachowany i zimny.

 Wyciągnął telefon i pokazał mi nagranie z tego ranka, kiedy byłam półprzytomna po podaniu leków przedoperacyjnych. „Dobrze, że mam cię na taśmie” – powiedział z uśmiechem, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Dodał: „Celowo odciągałaś mnie od ważnych decyzji medycznych. Mój prawnik twierdzi, że to podstawa do separacji, a ja zostaję w domu, skoro uniemożliwiłeś mi wypełnianie obowiązków małżeńskich”.

 Wpatrywałam się w niego z przerażeniem, gdy uśmiechnął się po raz pierwszy od miesięcy. Teraz, powiedział chłodno, porozmawiajmy o tym, jak wytłumaczysz sędziemu, dlaczego odizolowałeś mnie od opieki medycznej. Spojrzałam na dren chirurgiczny zwisający z boku, bandaże zakrywające moją klatkę piersiową i zdałam sobie sprawę, że on to planował.

 Całe moje ciało zamarło, wpatrując się w jego zadowoloną twarz, podczas gdy moja siostra chwyciła mnie za rękę. Pielęgniarka, która sprawdzała moje parametry życiowe, zamarła, a druga natychmiast sięgnęła po przycisk wzywania pomocy. Prawnik Marcusa wszedł z teczką i położył dokumenty na mojej szpitalnej tacy. Powiedział, że to dokumenty rozwodowe i że mam siedem dni na odpowiedź przed rozprawą, na której udowodnią, że celowo odepchnęłam Marcusa.

 Ręce mi się trzęsły, gdy patrzyłam na dokumenty, w których twierdzono, że jestem niezrównoważona psychicznie i odmawiam rozsądnego wsparcia ze strony kochającego męża. Marcus stał tam i nagrywał wszystko telefonem, podczas gdy jego prawnik tłumaczył, że moja niechęć do komunikacji dowodzi, że nie jestem zdolna do podejmowania rozsądnych decyzji. Moja siostra chwyciła telefon i zaczęła gorączkowo do kogoś pisać.

 Mój brat pojawił się w drzwiach i fizycznie zablokował Marcusowi zbliżenie się do mojego łóżka. Pielęgniarka, która nacisnęła przycisk, powiedziała Marcusowi, że musi natychmiast wyjść, ponieważ jestem po operacji i potrzebuję odpoczynku. Prawnik Marcusa powiedział, że mieli pełne prawo tam być, ale pojawiło się dwóch ochroniarzy i wyprowadziło ich oboje.