Mój mąż pośpieszył się, żeby wyrzucić rzeczy naszej córki dzień po jej pogrzebie – to, co znalazłam w jej pokoju, zmieniło wszystko

Chciała zostać weterynarzem, pracować ze zwierzętami, które same nie mogły mówić.

„Nie mogą ci powiedzieć, co je boli, mamo. I tak chcę nauczyć się słuchać” – mawiała zawsze.

W domu panowała teraz cisza. W kuchni nie rozbrzmiewał śmiech. Z jej pokoju nie dobiegała muzyka indie ani dźwięk fotela biurowego na kółkach szurających po podłodze, gdy tańczyła między odrabianiem lekcji.

Tylko niepokojąca cisza domu, który stracił swój sens.

David stał obok mnie, na skraju grobu. Jego czarny garnitur był zbyt schludny, postawa zbyt wyprostowana – każdy szczegół starannie dopracowany. Jej twarz pozostała nieruchoma: ani śladu tiku, ani łez, ani najmniejszego pęknięcia na masce. Był jak człowiek recytujący wyuczony na pamięć tekst sztuki, która go zupełnie nie interesowała.

Ale tak było od dawna. Dystans między nami powoli rósł, bez trzasku, niczym bezgłośne trzaśnięcie. I pewnego dnia nic już nie zostało – nic poza powietrzem między dwojgiem nieznajomych, odgrywających role męża i żony.