MÓJ MĄŻ OBIECAŁ MI WIELKĄ NIESPODZIANKĘ NA NASZE 55. WSPÓLNE BOŻE NARODZENIE – ALE ZMARŁ DWA MIESIĄCE WCZEŚNIEJ. W BOŻE NARODZENIE, GDY BYŁAM W KOŚCIELE, PODSZEDŁ DO MNIE NIEZNAJOMY I PODAŁ MI DZIENNIK. NA PIERWSZEJ STRONIE WIDZIAŁ: „MYŚLAŁEŚ, ŻE NIE DOTRZYMAM OBIETNICY? POSTĘPUJ ZGODNIE Z INSTRUKCJAMI NA NASTĘPNYCH STRONACH… I NIE MÓW O TYM NASZYM DZIECIOM”.

Pewnego wieczoru skończyłam pamiętnik samotnie. Ostatnia strona nie była instrukcją. To było pytanie, które Robert napisał dla mnie, nie po to, żebym odpowiedziała na nie na głos, ale żebym z nim żyła: Co zrobisz z miłością, którą zbudowaliśmy?

Postanowiłem kontynuować naszą historię – nie jako coś idealnego, ale jako coś prawdziwego. Bo w czasach, gdy tak wielu ludzi uważa, że ​​miłość powinna być łatwa i jednorazowa, Robert zostawił po sobie dowód, że warto pracować.

Jeśli ta historia Cię poruszyła lub przypomniała Ci o kimś, kogo kochasz, rozważ podzielenie się nią. Opowiedz swoją historię. Zostaw po sobie coś szczerego dla tych, którzy przyjdą po Tobie. A jeśli wierzysz, że prawdziwa miłość wciąż liczy się w dzisiejszej Ameryce, niech to przekonanie będzie widoczne – poprzez Twoje słowa, czyny i obietnice, których dotrzymujesz.