„Mój mąż naśmiewał się ze mnie w obecności swojej rodziny — ale kiedy w końcu odpowiedziałam, nikt się tego nie spodziewał”.

„Cóż… niezależność ci służy”.

„Wiem” – odpowiedziałem. „To było dawno spóźnione”.

Nie miała odpowiedzi.

Rok później otrzymałem wiadomość od nieznanego numeru.

To było zdjęcie ślubne.

Oliver ożenił się ponownie — z kimś młodszym, kimś, kogo Olivia akceptowała.

Przez chwilę patrzyłem na zdjęcie… a potem się uśmiechnąłem.

Nie ze złości.
Nie z bólu.
Ale z wdzięczności.

Bo gdyby Oliver mnie nie upokorzył tamtej nocy,
być może nigdy nie znalazłabym w sobie siły, żeby odejść.

Być może nigdy nie odkryłabym siebie na nowo.

Tego wieczoru nalałem sobie kieliszek musującego cydru – tego samego napoju, którym mnie zakpił – i szepnąłem do cichego, słonecznego pokoju:

„Za to, że wybrałem godność ponad aprobatę.
Za to, że nigdy więcej nie będę się umniejszał”.