Mój mąż nagle zarezerwował dla mnie „romantyczną” podróż do Paryża. Ale kiedy wsiadałam do taksówki, nasz stary ogrodnik złapał mnie za nadgarstek i szepnął: „Proszę pani… proszę nie jechać. Zaufaj mi”. Udałam, że wychodzę, po czym potajemnie wróciłam i schowałam się w pensjonacie. Godzinę później na podwórko wjechał czarny samochód, wysiadły z niego dwie osoby z czarną, twardą walizką… i zdałam sobie sprawę, że ta podróż nigdy nie będzie prezentem.

„Za drugą szansę” – powiedział Spencer, unosząc kieliszek.

„Za pierwsze szanse” – poprawiłam. „Za to, że w końcu dostałam szansę przeżycia życia, jakie było mi przeznaczone”.

Gdy słońce zachodziło nad naszymi różami, pomyślałam o kobiecie, którą byłam dwa lata temu – zagubionej, przestraszonej, ufającej ludziom, którzy chcieli ją zniszczyć.

Tej kobiety już nie było — nie dlatego, że została zamordowana, jak zaplanował Jared, ale dlatego, że zmieniła się w kogoś silniejszego, mądrzejszego i o wiele bardziej niebezpiecznego dla tych, którzy żerowali na bezbronnych.

Przeżyłem.

Rozkwitłem.

I zadbałem o to, aby inni mieli takie same szanse.

Pomyślałem, że warto przeżyć takie życie.

Ciekawi mnie, co Wy, którzy wysłuchaliście mojej historii. Co byście zrobili na moim miejscu? Czy kiedykolwiek przeżyliście coś podobnego? Napiszcie w komentarzu.

A tymczasem zostawiam na ostatnim ekranie dwie inne historie, które są ulubionymi kanałami i na pewno Was zaskoczą. Dziękuję za oglądanie do…