Mój mąż chorował na raka w stadium terminalnym, więc zgodziłam się zostać matką zastępczą dla miliardera w zamian za pieniądze na jego ratunek. Niespodziewanie, dziewięć miesięcy później, sprawy potoczyły się w sposób, którego nikt nie mógł przewidzieć.

„Nie… to niemożliwe! On jest chory! Nie mógł…”

Lena przesunęła w moją stronę kolejną stronę.

Jego rodzina – rodzice – skontaktowali się z nami, zanim zachorował. Zamrozili jego nasienie do wykorzystania w przyszłości, mając nadzieję, że przeżyje.

Bo on tego nie zrobił… i tak to zrobili. Chcieli wnuka, chociaż ty o tym nie wiedziałeś.

Nie mogłem oddychać.

Łzy napłynęły mi do oczu, gdy szepnęłam:

„Więc… dziecko we mnie… należy do Davida?”

Skinęła głową.

I nie chcą, żebyś się dowiedział. Nigdy nie powinieneś był się dowiedzieć.

Siedziałem tam odrętwiały.

We mnie żyło dziecko mężczyzny, którego kochałam, a którego oddałam obcym ludziom z tej samej rodziny, która traktowała mnie tak, jakbym nie istniała.

Historia na tym się nie kończy.

Tego dnia był dopiero pierwszy krok, a wszystko, co nastąpiło później, miało potoczyć się w sposób, którego nigdy sobie nie wyobrażałem.

Wyszłam z kliniki niczym duch, zaciskając dłonie na niewielkim wzdęciu brzucha, a mój umysł odmawiał uwierzenia w to, co usłyszałam.

Dziecko Dawida.

Ale nie nasze.

Przez wiele dni nie mogłam spojrzeć na siebie w lustrze. Każde odbicie wydawało mi się obcym spojrzeniem – kobietą, która przekroczyła wszelkie granice dla miłości, a jednak straciła wszystko.

Pomyślałam o rodzicach Davida, o tym, jak się do mnie uśmiechnęli, ale też o tym, dlaczego planowali to zrobić.

Czasem leżałam w nocy bezsennie i czułam kopiące dziecko.

Bicie serca, które nie powinno być moim.

Bicie serca, które połączyło mnie z ludźmi, którzy mnie wymazali.

Czasem dotykałam brzucha i szeptałam: