Mój dzień ślubu miał być najszczęśliwszym dniem w moim życiu. Restauracja tętniła śmiechem, muzyką i brzękiem kieliszków.

Ponieważ mam nieco inne informacje. Mam informację, że pieniądze za to mieszkanie nie należą do ciebie. Ani do twojego męża. Mam informację, że pieniądze pochodziły z firmy, która dziesięć lat temu była na skraju bankructwa. Firmy twojego męża, Boris. Firmy, którą uratowała bardzo duża, nieoprocentowana, nieoficjalna pożyczka. Pożyczka od kogoś, kogo uważasz za „zwykłego kierowcę”.

Na korytarzu zapadła grobowa cisza. Nadieżda spojrzała na mojego ojca, jakby zobaczyła ducha. Jej usta drżały. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Mikrofon wypadł jej z zdrętwiałych palców i upadł na podłogę z ogłuszającym hukiem, który rozniósł się po pokoju niczym wystrzał z pistoletu.

Rozdział 2: Szokująca prawda

Huk mikrofonu zdawał się przełamywać czar grozy. Goście zaczęli szeptać, ich wzrok wędrował między przerażoną Nadieżdą, bladym Borysem i moim spokojnym ojcem. Wiktor stał obok mnie, kompletnie oszołomiony, z zaciśniętymi pięściami, niepewny, jak zareagować.

Ojciec położył mikrofon na stole i podszedł do Borysa.

„Chodź, Borys” – powiedział cicho, ale wystarczająco głośno, by usłyszeli go sąsiedzi. „Powiedz żonie. Powiedz jej prawdę. A może wolałbyś, żebym powiedział wszystkim? Ze szczegółami. Z datami, kwotami, nazwami banków”.

Borys, który do tej pory wydawał się skurczony do rozmiarów dziecka, podniósł wzrok. W jego oczach malował się strach, wstyd i coś na kształt ulgi. Ledwie dostrzegalnie skinął głową.
„Nadieżdo, chodź”. Wszyscy, chodźcie do salonu. Teraz.”