Mój chłopak splunął mi w twarz, kiedy oświadczył mi się na oczach całej mojej rodziny w Boże Narodzenie, mówiąc: „Fuj… Ten pierścionek jest mały i żałosny, zupełnie jak ty”, więc natychmiast go rzuciłam. TERAZ ON BŁAGA, ŻEBYM WRÓCIŁA.

„Olivia jest ze mną” – powiedział. „Mówi, że to cholernie nielegalne. Dopilnuje, żebyś tego pożałował, jeśli natychmiast nie przyniesiesz wszystkiego z powrotem do domu”.

Naprawdę się zaśmiałem. Nie mogłem się powstrzymać.

„Chciałbym zobaczyć, jak próbuje” – powiedziałem. „Będę tu czekał”.

Rozłączyłem się.

Trzydzieści minut później na parking wjechał rozklekotany Ford Focus z wgniecionym zderzakiem. Z okna w salonie patrzyłem, jak samochód pracuje na biegu jałowym, a spaliny buchają białym dymem w zimnym powietrzu. Drzwi kierowcy się otworzyły i wysiadł Adrien, z kurtką rozpiętą do połowy i luźno zwisającym szalikiem. Z góry wyglądał na mniejszego, mniej imponującego.

Następnie otworzyły się drzwi pasażera.

To była Olivia.

Była dokładnie taka, jaką sobie wyobrażałam, kiedy opowiadał o niej historie tym dziwnym, napiętym tonem głosu. Wysoka, muskularna, włosy spięte w wysoki kucyk, który kołysał się jak bicz przy każdym ruchu. Leginsy, dopasowana kurtka, torba sportowa przewieszona przez ramię. Wyglądała, jakby mieszkała na siłowni i używała luster do czegoś więcej niż tylko sprawdzania formy.

Nawet z okna widziałem, że była wściekła.

Adrien wskazał na mój budynek, dziko machając rękami. Olivia gwałtownie uniosła głowę, a jej wzrok powędrował w stronę mojego okna. Na ułamek sekundy nasze spojrzenia spotkały się przez szybę. Kącik jej ust się uniósł.

Ruszyła w stronę sterty rzeczy, wydając z siebie ciche westchnienia i przekleństwa, gdy podnosiła mokre koszule i na wpół zamarznięte buty.

„O mój Boże, moja kurtka” – jęknął Adrien. „Rzuciła moją kurtkę w śnieg”.

Schodziłem na dół powoli. Jeśli chcieli show, to w porządku. Mogli mieć cały występ.

Wyszedłem z głównego wejścia, jakbym wchodził na scenę, a moje buty chrzęściły w starym śniegu. W powietrzu unosił się zapach spalin i zimnej tkaniny. Adrien natychmiast się odwrócił.

„Co do cholery się z tobą dzieje?” – zapytał.

Rozejrzałam się po parkingu, od niechcenia podziwiając widok — jego ubrania, buty, designerska torba, którą kupiłam mu na urodziny, leżące w kałuży niczym spuszczone ego.

„Po prostu sprzątam śmieci” – powiedziałem.

Jego twarz poczerwieniała.

„Śmieci? Nazywasz moje rzeczy śmieciami?”

„Jeśli but pasuje” – powiedziałem, po czym skinąłem głową w stronę trampka na wpół zakopanego w brudnym śniegu. „A skoro o butach mowa, jeden tam się topi. Może warto go uratować”.

Adrien prychnął, a na jego twarzy malowały się wściekłość i oburzenie. Olivia podeszła powoli, wciąż trzymając torbę sportową na ramieniu, jakby właśnie wróciła z treningu.

„Więc jesteś Marina” – powiedziała, patrząc na mnie od góry do dołu, jakbym była zbiorem cyfr na tablicy wyników. „Były, psychopata i inżynier”.

„Olivia” – powiedziałam. „Ta była, która wciąż wysyła mu zdjęcia swojego pierścionka, prawda? Tyle o niej słyszałam”.

Jej szczęka drgnęła. Przez ułamek sekundy w jej oczach pojawiło się coś na kształt zażenowania. Potem zniknęło, zastąpione czystą pogardą.

„Nie mogę uwierzyć, że tak wyrzuciłeś jego rzeczy” – powiedziała. „Nie traktuje się ludzi w ten sposób”.

„Zabawne” – powiedziałam łagodnie. „Dokładnie to samo pomyślałam, kiedy Adrien splunął mi w twarz na oczach mojej rodziny i powiedział, że jestem żałosna”.

Adrien poczuł się nieswojo.

„Nie poruszaj tego tematu” – mruknął.

Olivia zwróciła się ku niemu.

„Plujesz na nią na oczach jej rodziny?”

Wzdrygnął się.

„To był moment, jasne? Upokorzyła mnie.”

„Oświadczyła ci się” – odpaliłem. „To nie upokorzenie. To zobowiązanie. Ale przecież już o tym wiesz, prawda?”

Przechyliłem głowę.

„Wysłałeś jej też zdjęcie pierścionka? Czy tylko znajomym?”

Spojrzenie Olivii stało się bardziej wyostrzone.

„Przejrzałeś jego telefon.”

„Oszuści zawsze za dużo gadają” – powiedziałem. „Telefony tylko pomagają połączyć fakty”.

Przez chwilę staliśmy tam wszyscy troje, a zimne powietrze szczypało nas w twarz. Adrien wskazał gestem bałagan.

„Zapłacisz za wszystko, co się zepsuje” – powiedział podniesionym głosem. „Mówię poważnie, Marina. Pozwę cię. Sprawię, że twoje życie…”

„Brakuje mi pieniędzy na czynsz” – wtrąciłem. „Jestem pewien, że każdy prawnik chętnie podjąłby się tej sprawy ze względu na rozgłos i atmosferę”.

Olivia podeszła bliżej, zmniejszając dystans między nami, aż dzieliło nas zaledwie pół metra. Pachniała mocno jakimiś ostrymi, syntetycznymi perfumami, jak w przesadnie podnieconym centrum handlowym.

„Myślisz, że jesteś twarda, bo masz fajną pracę i kalkulator” – powiedziała cicho. „Nie jesteś. Jesteś miękka. Nadrabiasz to, wyrzucając cudze rzeczy, zamiast radzić sobie ze swoimi emocjami jak dorosła osoba”.

„Wygłaszasz mi wykład na temat dorosłości” – powiedziałem – „podczas gdy sam tu jedziesz, żeby odebrać rzeczy swojego byłego, na przykład jego osobistą asystentkę”.

Coś znów błysnęło w jej oczach – ten błysk prawdy, na który nie chciała patrzeć. Potem jej wyraz twarzy stwardniał.

„Przeproś go” – powiedziała.

„Nie” – odpowiedziałem.

Olivia zacisnęła szczękę.

„Weź jego rzeczy, przynieś je z powrotem, przeproś i odejdźmy. Nie chcesz mnie za wroga”.

Uśmiechnąłem się, ale nie było w tym uśmiechu ciepła.

„Już jesteś” – powiedziałem. „I szczerze mówiąc, nie jesteś zbyt imponujący”.

Adrien wydał z siebie zduszony dźwięk.

„Marina, stój.”

Dłoń Olivii zacisnęła się w pięść. Jej ramiona się poruszyły – ten mały sygnał, który ludzie odczuwają, gdy ich ciało postanawia przestać mówić.

„Masz jakiś problem?” zapytała.

„Po prostu sprzątam śmieci” – powtórzyłem.

Widziałem to w zwolnionym tempie. Zrobiła jeszcze jeden krok, cofnęła rękę, zaplanowała cios jak z filmu instruktażowego, celując prosto w moją twarz, jakby sama wściekłość mogła zrekompensować brak techniki.

Dorastałam z ojcem, który upierał się, że jego córki wiedzą, jak się bronić. Lata zajęć z samoobrony, ćwiczeń, treningów. Moje ciało poruszało się, zanim zdążyłam się zastanowić.

Uchyliłem się, jej pięść przecięła puste powietrze tam, gdzie przed chwilą była moja głowa. Jej pęd szarpnął ją do przodu, pozbawiając równowagi. Złapałem ją wyciągniętą rękę, przekręciłem i pociągnąłem z całej siły.

Potknęła się bokiem na śliskim asfalcie, stopą zahaczając o na wpół zamarzniętą breję. Przez sekundę machała rękami, machając nimi jak wiatrakiem. Potem grawitacja dopełniła reszty.

Upadła ciężko na plecy, a odgłos jej ciała uderzającego o chodnik odbił się echem od budynku. Głowa raz podskoczyła. Jęknęła, uszło jej powietrze.

Adrien zamarł.

„Olivio!” krzyknął, rzucając się ku niej.

Próbowała usiąść, ale ruch posłał ją do przodu na tyle, że mogłem to zobaczyć – jej twarz wykrzywiła się z bólu, a dłoń sięgnęła nosa. Krew zaczęła cieknąć między palcami. Jej nos był zgięty pod kątem, którego nosy naturalnie nie zginają.

„Ty… złamałeś mi nos” – wyszeptała ochrypłym głosem.

„Zamachnąłeś się pierwszy” – powiedziałem, unosząc się ciężko. „Na mojej posesji, na oczach świadka”.

Adrien gwałtownie obrócił głowę w moją stronę, jego oczy błyszczały dziko.

„Zwariowałeś” – warknął. „Zaatakowałeś ją”.

„Samoobrona” – powiedziałem. „A także kamery bezpieczeństwa”.

Kiwnąłem głową w stronę narożnika budynku, gdzie znajdowała się mała kamera w kształcie kopuły, która obserwowała sytuację.

„Jestem pewien, że kierownictwu spodoba się to nagranie”.

Spojrzał w górę na kamerę, potem w dół na Olivię, a potem znowu na mnie, jakby próbował oszacować, jak źle się stało w ciągu ostatnich trzydziestu sekund. Olivia jęknęła ponownie, krew poplamiła jej kurtkę i kapała na mokry asfalt. Wyglądała teraz mniej jak bogini siłowni, a bardziej jak bardzo zdezorientowany człowiek, którego świat właśnie zawalił się na bok.

„Wsadź mnie do samochodu” – syknęła do Adriena. „Natychmiast”.

Wsunął rękę pod jej ramiona i pomógł jej wstać. Oparła się o niego ciężko, zostawiając za sobą smugę czerwonych kropel na błocie pośniegowym, gdy chwiejnym krokiem szli w stronę Focusa.

„Zapłacisz za to” – Adrien splunął na mnie przez ramię. „Nie ujdzie ci to na sucho. Olivia zna ludzi. Myślisz, że jesteś mądry, ale nie jesteś wystarczająco mądry”.

„Będę w środku” – powiedziałem. „Proszę, niech twój prawnik się ze mną skontaktuje. Uwielbiam papierkową robotę”.

Trzasnął drzwiami pasażera, okrążył samochód i wyjechał z parkingu, opony ślizgały się na mokrym asfalcie.

Większość rzeczy Olivii wciąż tam leżała – na wpół zamarznięte kurtki, buty, torba, która wchłonęła tyle śniegu, że podwoiła swoją wagę. Stałem na zimnie jeszcze przez dłuższą chwilę, wsłuchując się w cichnący warkot silnika Focusa, odległy szum miasta i bicie własnego serca dudniące mi w uszach.

Potem wróciłem na górę.

Umyłam ręce, zrobiłam sobie kawę, usiadłam na kanapie, pudełko z pierścionkiem wciąż leżało na stole, a nieobecność Adriena rozbrzmiewała echem w każdym cichym kącie. Włączyłam film – „Ojca Chrzestnego”, o zgrozo – i puściłam go, podczas gdy na zewnątrz zaczął padać śnieg, miękki i stały. Na parkingu jego życie rozsypało się w błocie pośniegowym. Na górze, w moim mieszkaniu, po raz pierwszy od dawna, poczułam się dziwnie jasno.

To jeszcze nie koniec. Wiedziałem o tym. Mężczyźni tacy jak Adrien nie znikają ot tak. Ludzie tacy jak Olivia nie odchodzą ot tak. Ale zrobiłem pierwszy krok i nie miałem pojęcia, jak daleko się posuną, zanim to się stało.

Następnego ranka śnieg przestał padać, ale zimno miało ten ostry, metaliczny posmak, który sprawiał, że powietrze wydawało się rzadsze. Obudziłam się wcześnie, na długo przed całkowitym wschodem słońca. W mieszkaniu panowała cisza, zakłócana jedynie cichym szumem grzejnika. Adrien nie napisał więcej. Ani po to, żeby negocjować, ani żeby przeprosić, ani żeby mi pogrozić po raz drugi. Nic.

Co oznaczało jedną z dwóch rzeczy: albo coś planował, albo czekał, aż ja się złamię.

Nie zamierzałem tego robić.

Mój telefon zawibrował o 8:17 – powiadomienie z systemu wiadomości w kompleksie. Coś o oblodzonych miejscach przy północnej klatce schodowej. Nic związanego z Adrienem. Ale gdy tylko spojrzałam przez okno, poczułam ucisk w żołądku.

Jego rzeczy zniknęły z parkingu. Nie zostały starannie posprzątane, nie zostały zebrane z szacunkiem. Po prostu zniknęły. Bez wątpienia zostały niedbale zebrane w ciemności, prawdopodobnie przy akompaniamencie kolejnych krzyków i dramatów. Nie wiedziałam, czy Adrien, czy Olivia je odzyskali, i nie obchodziło mnie to. Czułam tylko ulgę. Głęboką, przenikliwą ciszę.

Na kilka godzin.

Ponieważ, jak się dowiedziałem, pokój nigdy nie trwa długo, jeśli ludzie są niestabilni.

Stało się to około południa. Właśnie skończyłem robić sobie kanapkę, rozsiadłem się na kanapie z kocem i cicho lecącym w telewizorze dokumentem kryminalnym. Dzwonek do drzwi zabrzmiał dwa razy – krótko i gwałtownie. Zamarłem. Nie spodziewałem się nikogo.

Potem trzeci brzęczyk, długi i agresywny.

Wstałam powoli i podeszłam do wizjera. I oto był. Adrien. Tym razem sam. Bez Olivii, torby sportowej, bez przepraszającej postawy. Tylko gniew. Jego oddech zaparował zimne powietrze, gdy krążył przed moimi drzwiami, ze sztywnymi ramionami, z pięściami otwierającymi się i zamykającymi, jakby się do czegoś rozgrzewał. Wyglądał jak człowiek, który po drodze przećwiczył przemowę i był zdeterminowany, żeby ją wygłosić. Fakty niech szlag.

Nie otworzyłem drzwi. Zamiast tego uchyliłem okno przy kuchni.

„Czego chcesz?” zawołałem.

Jego głowa obróciła się w kierunku źródła dźwięku.

„Otwórz drzwi, Marina” – powiedział napiętym głosem. „Musimy porozmawiać”.

„Nie, nie mamy.”

„Tak, mamy” – upierał się, podchodząc bliżej do okna, jakby bliskość mogła przełamać wszelkie granice. „Nie możecie tak po prostu wyrzucić moich rzeczy. Nie możecie traktować mnie jak śmiecia”.

„Plujesz na mnie przed całą moją rodziną” – przypomniałam mu. „Poniżyłeś mnie, obraziłeś i przyznałeś, że rozmawiałeś ze swoją byłą od miesięcy. Koniec z nami”.

Poruszył się, zaciskając szczękę.

„Przesadziłeś” – powiedział. „Zawstydziłeś mnie. Nie myślałem jasno. To była presja chwili”.

„Plujesz” – powtórzyłem. „To nie była presja. To był brak szacunku”.

Kopał pokrytą śniegiem ścieżkę, mamrocząc coś, czego nie mogłem usłyszeć.

„Słuchaj” – spróbował ponownie, starając się zachować spokój – „po prostu mnie wpuść. Pięć minut. Możemy to naprawić. Zawsze naprawiamy rzeczy”.

„Nie” – powiedziałem. „Wyjdź”.

Jego opanowanie zanikło tak szybko, że było to niemal słyszalne.

„Myślisz, że po trzech latach po prostu odejdę? Myślisz, że możesz mnie tak upokorzyć i udawać ofiarę? Wyrzuciłeś moje rzeczy przez okno. Zwariowałeś?”

„Mówiłem ci, że wyjdą na krawężnik po południu” – powiedziałem. „Zignorowałeś mnie”.

„Nie miałeś tego na myśli.”

„Oczywiście, że tak.”

Podszedł bliżej do barierki prowadzącej na drugie piętro. Jego oddech stał się przyspieszony, a palce stukały w metalowy pręt.

„Przysięgam na Boga, Marina” – syknął. „Jeśli nie otworzysz tych drzwi, ja…”

„Co zrobisz?” – zapytałem spokojnym głosem. „Uderzysz mnie? Złamiesz coś? Zapłaczesz? Proszę, wyjaśnij, na czym polega groźba”.

Zamrugał, zbity z tropu. Nigdy tak do niego nie mówiłam. Ani razu, nawet podczas naszych najgorszych kłótni. Przyzwyczaił się do tego, że łagodzę konflikty, uspokajam emocjonalny statek, naginam się do kształtu, który mu odpowiada. Nie wiedział, co zrobić z wersją mnie, która się nie rozpadała.

Jego twarz się skrzywiła.

„To nie ty” – powiedział. „Nie jesteś taka zimna. Nie jesteś bez serca. Olivia powiedziała…”

Wyrwał mi się krótki, ostry śmiech.

„No i proszę” – powiedziałem. „Olivia. Zawsze Olivia. Chcesz z nią być? Już emocjonalnie byłeś”.

„Ona mnie potrzebuje” – warknął.

„Nie” – poprawiłem. „Wykorzystała cię, a ty jej na to pozwoliłeś. Teraz jesteś zły, bo straciłeś siatkę bezpieczeństwa”.

Jego wyraz twarzy drgnął. Potem – drgnął kącik ust, błysnął w oczach. Ale zamiast się wycofać, pochylił się i uderzył dłonią w metalową poręcz.

„Pożałujesz tego” – powiedział cicho. „Nie możesz tak traktować ludzi. Nie możesz mnie po prostu wykluczyć”.

„Sam to zrobiłeś” – powiedziałem cicho.

Wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę, z nierównym oddechem, z oczami rozbieganymi, jakby szukał odpowiedniej taktyki. Manipulacja, poczucie winy, gniew, smutek. Przymierzał je wszystkie jak stroje. Żaden nie pasował.

W końcu odsunął się.

„To jeszcze nie koniec” – powiedział.

Potem zszedł po schodach, omal nie poślizgnąwszy się na oblodzonej powierzchni, odzyskał równowagę, zaklął głośno i ruszył w stronę swojego poobijanego samochodu. Zatrzasnął drzwi kierowcy, dodał gazu tak mocno, że pojazd zadrżał, i ruszył z parkingu, rozpryskując śnieg i żwir spod opon.

Kiedy zniknął za rogiem, wypuściłam głęboki oddech, którego wstrzymywania nie byłam świadoma. Ręce mi się trzęsły – nie ze strachu, nie z adrenaliny, nie ze świadomości, że jeszcze nie skończył. Nie odejdzie cicho. A ja właśnie podpaliłam lont czegoś, czego wagi jeszcze nie rozumiałam.

Następne dwa dni upłynęły w ciszy. Żadnych SMS-ów, telefonów, niespodziewanych wizyt. Zacząłem się trochę relaksować. Poszedłem do pracy. Zjadłem kolację z rodzicami. Spałem, nie budząc się przy każdym dźwięku.

Może, pomyślałem, wiadomość w końcu dotarła. Może był na tyle zawstydzony, żeby zniknąć.

Może.

Trzeciego dnia o 18:42 przed moim budynkiem doszło do huku. Głośny, ostry dźwięk, a potem krzyki. Pobiegłem do okna.

Na parkingu panował chaos.

Adrien wrócił. I tym razem nie był sam.

Olivia znowu była z nim, z jedną ręką wciąż zabandażowaną, z nosem zabandażowanym, z siniakami pod oczami w głębokich, fioletowych cieniach. Nie krzyczała. Krzyczała na niego, na mnie, na cały świat.

Bałagan, który posprzątałam kilka dni wcześniej, zniknął, ale chaos był teraz jakoś większy, jakby cała energia emocjonalna rozlała się po asfalcie.

Chwyciłem telefon. Wiedziałem, że to się nie skończy na krzyku.

I miałem rację. Skończyłoby się to syrenami, kajdankami i początkiem reakcji łańcuchowej, której żadne z nich nie potrafiłoby powstrzymać, gdy już się zacznie.

Nie rzuciłam się na dół. Nie otworzyłam drzwi na oścież jak ktoś z filmu, kto jeszcze nie wie, że otwieranie drzwi wściekłym byłym to początek horroru. Zamiast tego stanęłam przy oknie – wystarczająco wysoko, żeby wszystko widzieć, wystarczająco daleko, żeby pozostać poza zasięgiem – i wcisnęłam „nagrywaj” w telefonie.

Na parkingu Adrien i Olivia byli jak burza. Olivia, z posiniaczoną twarzą i zaklejonym taśmą nosem, wyglądała dziko. Jej kucyk był w połowie rozpuszczony, a pasma włosów fruwały wokół niej jak przewody elektryczne. Machała rękami i krzyczała do Adriena tak głośno, że słyszałam ją przez szybę.

„Powiedziałeś, że zmarnowała ci życie!” krzyknęła. „Widzę tylko, że jesteś bezużyteczny!”

Adrien podniósł ręce.

„Nie kazałem ci przychodzić! Powiedziałem, żebyś został w samochodzie!”

„Och, założę się, że tak” – warknęła. „Żebyś mógł narzekać, jak cię skrzywdziła, nic nie robiąc!”

Popchnęła go mocno. Zatoczył się do tyłu, lekko poślizgując się na oblodzonym chodniku.

To nie był zjednoczony front, jakiego się spodziewałem. To było dwoje niezrównoważonych ludzi pożerających się żywcem.

Przybliżyłem kamerę. Nie zamierzałem tam schodzić, ale chciałem udokumentować. Każdą chwilę, każde słowo.

Olivia zauważyła ruch za moim oknem i wskazała na mnie.

„Tam jest!” krzyknęła. „Ta psychopatka!”