Mój chłopak splunął mi w twarz, kiedy oświadczył mi się na oczach całej mojej rodziny w Boże Narodzenie, mówiąc: „Fuj… Ten pierścionek jest mały i żałosny, zupełnie jak ty”, więc natychmiast go rzuciłam. TERAZ ON BŁAGA, ŻEBYM WRÓCIŁA.

Nazywam się Marina Cole. Mam dwadzieścia dziewięć lat i aż do ostatnich świąt Bożego Narodzenia szczerze myślałam, że jestem na dobrej drodze do życia, o którym ludzie piszą tandetne świąteczne podpisy. Stabilna praca, małe, ale przytulne mieszkanie, głośna, kochająca rodzina, która wciąż robi wielką aferę z Wigilii, i chłopak, z którym byłam od trzech lat i którego myślałam, że poślubię.

Jestem inżynierem budownictwa. Moje dni to projekty, obliczenia i dbanie o to, by budynki, które inni wymyślą, nie zawaliły się i nikogo nie zabiły. To nie jest efektowne, ale jest solidne i przewidywalne. Lubię wiedzieć, że jeśli dobrze wykonam swoją pracę, nikt nigdy o mnie nie pomyśli.

Moje życie miłosne? Zupełnie inna historia.

Poznałam Adriena, gdy miałam dwadzieścia sześć lat, na urodzinach wspólnego znajomego. Był w miękkim swetrze, śmiał się ze wszystkiego, taki typ faceta, który po prostu wślizguje się do pokoju, a wszyscy, nie zdając sobie z tego sprawy, przysuwają się bliżej. Zauważyłam go od razu. On odwzajemnił moje spojrzenie. Spędziliśmy ten wieczór, grając w kliszową komedię romantyczną, stojąc w kącie z drinkami i rozmawiając o wszystkim i o niczym. Żartowaliśmy o kiepskiej kawie, okropnych szefach, absurdalnych reality show.