Mój chłopak oświadczył mi się w moje urodziny. Ze łzami radości powiedziałam: „Tak, oczywiście!”. Wstał i krzyknął: „To tylko żart!”. Jego znajomi nagrywali to, żeby wrzucić na YouTube, wszyscy śmiali się histerycznie. Ale kilka tygodni później…

Myliłem się.

Jakieś sześć tygodni po żarcie dostałem od Jasona długiego maila. Tym razem nie był to list obronny ani użalający się nad sobą. Był cichy. Szczery, przynajmniej na pierwszy rzut oka.

Napisał, że utrata pracy, przyjaciół i reputacji zmusiła go do skonfrontowania się z tym, kim się stał. Przyznał, że oświadczyny nie były zwykłym żartem – to był test, sposób na poczucie siły, podziwu i uznania ze strony obcych. Przeprosił, nie prosząc o wybaczenie.

Nie odpowiedziałem.

Zamknięcie nie zawsze wymaga rozmowy. Czasami wymaga granic.

Mijały miesiące. Zmieniałam mieszkania, skupiałam się na karierze i powoli znów ufałam swojej intuicji. Zaczęłam umawiać się na niezobowiązujące randki, ale co ważniejsze, nauczyłam się szybko unikać sygnałów ostrzegawczych. To, co mnie spotkało, nie napełniło mnie goryczą. Uczyniło mnie precyzyjnym.