Pudełko wspomnień

Jestem Elina. Mam 34 lata, jestem samotną matką i od roku próbuję odbudować życie, które wyrwano mi spod nóg. Dzień, o którym mówię, zaczął się od balonów i babeczek, a zakończył momentem, którego nigdy nie zapomnę. Momentem, który prostuje kręgosłup i uświadamia, że ​​twoje milczenie może być silniejsze niż czyjś krzyk. Mój syn, Micah, od tygodni odliczał do swoich dziesiątych urodzin. Jest cichy, zamyślony i uwielbia pomagać mi w kuchni. Planowaliśmy razem jego przyjęcie. Tylko najbliższa rodzina, kilku jego przyjaciół ze szkoły, serpentyny i tort czekoladowy, który nalegał, żebyśmy udekorowali niebieskim lukrem i piankami marshmallow. Miało być prosto, bezpiecznie, w naszym stylu. Ale potem mój były mąż, Derek, powiedział, że przyjdzie i że nie przyjdzie sam. Powiedział mi o tym dwa dni wcześniej, jakby robił mi przysługę. „Sierra chce poznać rodzinę Micah. Chyba już czas” – powiedział. Tak po prostu, bez rozmowy, bez pytania, czy się zgadzam. Przełknęłam ślinę i skinęłam głową, mimo że wszystko we mnie krzyczało: „Nie”. Derek zostawił mnie po dwunastu latach małżeństwa. Jednego dnia planowaliśmy rodzinne wakacje. Następnego on przeprowadzał się do mieszkania w centrum miasta. Kilka miesięcy później wrzucił do internetu zdjęcia z Sierrą, z jej dłonią na jego piersi i diamentowym pierścionkiem błyskającym jak znak ostrzegawczy. Więc tak, wiedziałam, że ten dzień nadejdzie. Po prostu nie myślałam, że to będzie ten dzień.

Rozdział 1: Przybycie
Kiedy weszli, poczułam zmianę energii. Micah podbiegł, żeby przytulić tatę. Sierra szła kilka kroków za nim, stukając obcasami o podłogę, jakby szła na rozmowę kwalifikacyjną, którą planowała wygrać. Miała na sobie obcisłą białą sukienkę, bez najmniejszej zmarszczki. Jej makijaż wyglądał na profesjonalnie wykonany. Wręczyła Micah torbę prezentową z logo jakiegoś modnego sklepu z zabawkami w centrum, uśmiechnęła się blado i powiedziała: „Wszystkiego najlepszego, kochanie. Mam nadzieję, że ci się spodoba”.

„Derek to wybrał, ale ja to zaakceptowałam” – dodała niemal mimochodem.

Zmusiłem się do uprzejmego uśmiechu. „Dziękuję za przybycie”.