Mój brat zniknął w 1990 roku… 30 lat później przed naszym domem zatrzymał się luksusowy samochód. Wysiadł z trzema aktami własności ziemi, ale nie były one przeznaczone dla naszych rodziców!

Kontynuował, jego głos był łamiący się, ale stanowczy:

„Przez 30 lat nie byłem nikim. Odszedłem z powodu narzucania się i niesprawiedliwości w tej rodzinie. Wracam dziś nie po to, by być synowskim dzieckiem, ale by odzyskać to, co powinno do mnie należeć”.

Powietrze staje się duszne, a radość ponownego spotkania na chwilę zamienia się w tragedię.

Łzy szczęścia, które właśnie popłynęły, zamieniły się w smutek…

Kiedy rodzina zrozumiała: dziecko, które uważano za zaginione, powróciło, ale nie jest już wsparciem, lecz nożem, który wbił się prosto w serce osoby, która pozostała.