Mój brat zmarł 42 lata temu. W zeszłym tygodniu zadzwonił do mnie o 2 w nocy. Powiedział: „David… to Tommy. Właśnie dowiedziałem się, kim jestem”. Ale zidentyfikowałem jego ciało w 1983 roku.

„Nie rób tego” – powiedział. „Miałeś 23 lata. Zrobiłeś, co mogłeś. Gdybyś nie miał, mogliby mnie nigdy nie znaleźć. Mogłem zginąć w tych górach. Przynajmniej tak jestem. Żywy. I mam brata, który jechał siedem godzin w środku nocy, bo jakiś nieznajomy wypowiedział jego imię”.

Próbuję sobie wybaczyć. To trudniejsze, niż się wydaje. Myślę o mamie, jaka byłaby szczęśliwa. To najtrudniejsze. Ale jak powiedział dr Walsh, jedyne, co możemy zrobić, to iść naprzód.

Więc to właśnie robimy. Dzień po dniu uczymy się na nowo być braćmi. Wczoraj wieczorem Tommy spojrzał w gwiazdy. „Myślisz, że mama wie?” – zapytał.

„Myślę, że tak” – powiedziałem. „Myślę, że czuwała nad tobą przez cały czas, utrzymując cię przy życiu, dopóki nie znajdziesz drogi powrotnej”.

Uśmiechnął się na to. Rzadka rzecz, ale coraz częstsza. „Cieszę się, że odebrałeś telefon” – powiedział.

„Ja też, Tommy. Ja też”. I tak jest. Bo mój brat zmartwychwstał. I to cud. Nadzieja nie jest głupia. Rodzina to nie tylko wspólne wspomnienia; to decyzja, by się pojawić. I nigdy nie jest za późno na drugą szansę. Tommy wciąż odnajduje siebie, ale jest tutaj. Żyje. Jest w domu. I to wszystko.