Mój brat – sierżant policji – założył mi kajdanki podczas naszego rodzinnego obiadu, oskarżając mnie o „podszywanie się pod oficera wojskowego”. Publicznie zawstydził mnie za to, co nazwał kradzieżą męstwa. Myślał, że demaskuje kłamcę. Nie miał pojęcia, że ​​aresztuje swojego generała dowodzącego.

Kilka miesięcy później, kiedy ukończył szkolenie, podszedł do mnie podczas rodzinnego spotkania i zasalutował – stosownie, elegancko i z godnością. Nie było to teatralne. Nie chodziło o dominację.

To był szacunek.

I po raz pierwszy mój brat i ja staliśmy na równi – nie pod względem rangi, ale pod względem zrozumienia.