Mój 72-letni mąż – weteran z Wietnamu, który nadal jeździ na motocyklu pomimo artretyzmu kolan – jechał na wizytę w VA, gdy zatrzymał go młody policjant, twierdząc, że jego motocykl jest „za głośny”. Kilka minut później ten sam policjant trzymał go twarzą do ziemi na rozgrzanym do 36 stopni asfalcie przez dwadzieścia trzy brutalne minuty. Myśleli, że złamali jego dumę. Nie mieli pojęcia, co to znaczy prowokować żonę żołnierza.

Za pośrednictwem Ellisona wniosła pozew cywilny nie tylko przeciwko funkcjonariuszowi, ale także przeciwko departamentowi o zaniedbanie. Zeznania, które potem nastąpiły, stały się tematem rozmów w sądzie. Margaret uczęszczała na każdą rozprawę, z rękami starannie złożonymi na kolanach. Dwyer wyglądał na mniejszego na żywo – bez munduru, z łamiącym się głosem podczas przesłuchania. Kiedy Ellison zapytał, dlaczego kazał siedemdziesięciodwuletniemu mężczyźnie położyć się na ziemi, Dwyer wyjąkał coś o „procedurze”.

Margaret odezwała się tylko raz. Zapytana, czy ma coś do powiedzenia oskarżonemu, wstała i stanęła z nim twarzą w twarz.

„Mój mąż był gotów oddać życie za ten kraj, kiedy ty byłeś jeszcze w pieluchach” – powiedziała cicho. „Nie tylko go skrzywdziłeś, ale i upokorzyłeś. I sprawiłeś, że przypomniałam sobie każdą matkę, która kiedykolwiek widziała, jak jej syn wraca do domu złamany. Mam nadzieję, że będziesz o tym myślał za każdym razem, gdy będziesz nosił tę odznakę”.

Na sali sądowej zapadła cisza.

Zimą miasto zawarło ugodę w trybie prywatnym. Kwota nie została ujawniona, ale wystarczyła na pokrycie kosztów leczenia Bobby’ego i ufundowanie niewielkiego stypendium dla weteranów ubiegających się o stopnie naukowe w służbie publicznej. Margaret wykorzystała część ugody na sponsorowanie corocznego Veterans’ Honor Ride , zlotu motocyklowego promującego odpowiedzialność i szacunek dla żołnierzy.

W dniu pierwszej przejażdżki Bobby wsiadł z powrotem na swojego Harleya – tym razem nowego – i poprowadził grupę stu motocyklistów tym samym odcinkiem drogi Route 51, gdzie wszystko się zaczęło. Margaret stała na poboczu, jej włosy lśniły srebrem w porannym słońcu, a w dłoniach trzymała flagę.

Gdy silniki przejechały z rykiem, Bobby uniósł dwa palce w geście pozdrowienia. Margaret uśmiechnęła się blado. Nie tylko wygrali – ale i sprawili, że świat zapamiętał, dlaczego.