Moi teściowie wyrzucili mnie z domu i powiedzieli: „Spadaj! Umrzesz”

Kolejne kilka tygodni upłynęło pod znakiem intensywnego działania. Emma spędzała dni na poszukiwaniu pracy, a noce na dzieleniu się śmiechem i wspomnieniami z Sarah. Początkowo odrzucenia nadchodziły falami, a każde „nie” było ciosem dla jej pewności siebie. Ale determinacja Emmy była silniejsza niż kiedykolwiek; była zdeterminowana, by zbudować życie, na jakie zasługiwała.

Przełom nastąpił niespodziewanie. Emma natknęła się na lokalną piekarnię z tabliczką „Poszukiwana osoba” przyklejoną do okna. Weszła tam bez powodu, a zapach świeżego pieczywa i ciastek otulił ją niczym ciepły uścisk. Właścicielka, pani Rodriguez, była życzliwą kobietą, która od razu doceniła szczerość Emmy i jej chęć do pracy.

W ciągu kilku dni Emma zaczęła wyrabiać ciasto i poznawać tajniki pieczenia. Praca była ciężka, ale satysfakcjonująca i po raz pierwszy od lat poczuła poczucie spełnienia i celu. Klienci piekarni stali się jej społecznością, oferując uśmiechy i wdzięczność, które dodawały jej otuchy.

Mijały miesiące i dzięki zachęcie Sary Emma zaoszczędziła wystarczająco dużo pieniędzy, by wynająć własne mieszkanie. Było skromne, ale należało do niej – co świadczyło o jej odporności i niezależności.

Emma nigdy nie wróciła do domu Collinsów. Zbudowała nowe życie, w którym była ceniona i szanowana. Słowa Diane wciąż od czasu do czasu rozbrzmiewały w jej głowie, ale nie miały już nad nią władzy. Zamiast tego przypominały jej, jak daleko zaszła.

W dniu, w którym Emma otworzyła swój pierwszy wyciąg bankowy, pokazujący niezłe saldo, uśmiechnęła się do siebie. Nie umarła bez nich. Wręcz przeciwnie, rozkwitła. Emma odeszła od tego, co już jej nie służyło, tylko po to, by znaleźć siłę, o której istnieniu nie wiedziała. Jej teściowie mylili się co do niej i to, jak zrozumiała, była najlepsza zemsta ze wszystkich.