Moi rodzice zadzwonili i oznajmili: „Pakuj walizki – ten dom należy teraz do twojej siostry. Masz pięć dni”, jakby mogli w każdej chwili zabrać mi rzeczy. Nie sprzeciwiłam się. Powiedziałam tylko: „Tak”. Kiedy w końcu przyjechał mój rodzinny samochód, nie mieli pojęcia, co ich czeka.

„Wykorzystywanie finansowe, o którym mówi, wynika prawdopodobnie z jej złości na moje odkrycie, że ona i mój ojciec zaciągnęli oszukańczy kredyt hipoteczny na kwotę 120 tys. dolarów pod zastaw mojej nieruchomości”.

Po stronie detektywa zapada długa, ciężka cisza.

„Proszę pani” – mówi w końcu, zmieniając ton – „to zupełnie inna historia”.

„Jestem pewien”, odpowiadam. „Jeśli podasz mi swój adres e-mail, mogę przesłać ci cały pakiet, który mój prawnik wysłał do prokuratora generalnego stanu. Zawiera on pełny trust, przeniesienie aktu własności na własność hrabstwa, wniosek o linię kredytową HELOC oraz kopie raportu o oszustwie, który złożyliśmy w banku. Przekonasz się, że jest bardzo szczegółowy”.

„Niestety, historia mojej matki nie jest oparta na faktach”.

Podaje mi swój adres e-mail, brzmiąc nieco oszołomionym.

Przesyłam cały dokument Google na temat Projektu Evergreen, skrupulatnie uporządkowany przez Tessę.

Niecałą godzinę później oddzwonił do mnie detektyw Miles.

Jego głos jest teraz zupełnie inny — nie jest neutralny.

Sympatyczny.

„Pani Harper” – mówi – „przejrzałem przesłane przez panią dokumenty. Przepraszam, że pani przeszkadzam. To jeden z najbardziej kompleksowych zestawów dowodów, jakie kiedykolwiek widziałem od cywila”.

„W tym przypadku jest zupełnie jasne, kto jest prawdziwą ofiarą nadużyć finansowych”.

„I co teraz się stanie?” – pytam.

„Cóż” – mówi, a ja słyszę pod jego profesjonalizmem suchy humor – „zamykam tę sprawę o znęcanie się nad osobami starszymi ze skutkiem natychmiastowym”.

„A potem odwiedzę państwo Harper, aby przeprowadzić z nimi poważną rozmowę na temat prawnej definicji złożenia fałszywego zawiadomienia o przestępstwie”.

„Nie usłyszymy już o tym. Powodzenia, pani Harper. I… dobra robota.”

Pierwszy bezpośredni atak mojej matki został powstrzymany w mniej niż dziewięćdziesiąt minut.

Ale nie polega wyłącznie na policji.

Ona próbuje zwalczać mój prawny ogień swoim własnym.

Tessa dostaje e-mail pierwsza.

Moi rodzice zatrudnili Gregory’ego Shawa – jednego z najdroższych i najbardziej znanych prawników spadkowych w Spokane. To facet, którego zatrudniasz, gdy chcesz zakwestionować testament i masz dużo pieniędzy do stracenia.

Wygląda na to, że wydają pieniądze z oszukańczej pożyczki HELOC na prawnika.

List Shawa jest formalny i zawiera groźby. Reprezentuje on Diane i Russella Harperów. Są oni gotowi zakwestionować ważność powiernictwa Eleanor Hart, powołując się na bezprawne wywieranie nacisku.

Z listu wyraźnie wynika, że ​​to ja — Vivian — w jakiś sposób zmusiłam moją starzejącą się, schorowaną babcię do spisania testamentu, który wykluczał jej własną córkę.

Diana.

Przeczytałem list i poczułem przypływ czystej, białej wściekłości.

Zmusiła babcię Eleanor.

To ona nauczyła mnie budżetowania. Była najbystrzejszą osobą, jaką znałem.

Dzwonię do Tessy wściekła.

„Czy oni mogą to zrobić? Czy mogą po prostu tak kłamać?”

Tessa naprawdę się śmieje. Krótko, ostro, radośnie.

„Och, Viv. Oni nie mają pojęcia.”

„Po prostu weszli w tę część sprawy, w której jestem całkowicie nietykalny”.

„Miałem nadzieję, że spróbują.”

„Co masz na myśli? Gregory Shaw jest dobrym prawnikiem.”

„Tak, jest” – mówi Tessa. „Jest też etyczny. Opiera się na informacjach, które przekazali mu klienci – twoi rodzice. Zakłada, że ​​mówią prawdę”.

„Zaraz skorygujemy to założenie”.

„Siedziałam nad aktami Eleanor od samego początku” – wyjaśnia. „W dniu, w którym wyciągnęłam akta powiernicze, wyciągnęłam również dokumentację medyczną Eleanor z pięciu lat poprzedzających jej śmierć – wraz ze szczegółowym harmonogramem”.

„Ten fundusz powierniczy” – mówi Tessa, odhaczając kolejne punkty – „został sporządzony przez twoją babcię osiem lat temu. Gdzie byłaś osiem lat temu?”

Myślę o tym.

„Byłam na ostatnim roku studiów w Seattle” – mówię. „Jeszcze nawet nie skończyłam studiów”.

„Dokładnie” – mówi Tessa. „Byłaś ponad trzysta mil stąd. Fundusz powierniczy został sfinalizowany cztery lata przed tym, jak twoi rodzice poprosili cię o powrót do Spokane, żebyś pomogła im w finansach”.

„Według dokumentacji medycznej, w roku, w którym ją podpisała, Eleanor była w doskonałym zdrowiu. Poza drobnym zapaleniem stawów”.

„Jej złamanie biodra – to, po którym się pani zgłosiła, żeby jej pomóc w powrocie do zdrowia – wydarzyło się dopiero dwa lata po tym, jak akt powierniczy został podpisany, opieczętowany i poświadczony notarialnie”.

Tessa pisze spokojną, uprzejmą odpowiedź do Gregory’ego Shawa. Załącza swoją oś czasu. Załącza zaświadczenie o dobrym zdrowiu Eleanor. Załącza moje transkrypty z uczelni i umowy najmu w Seattle.

Przesłanie jest jasne:

Twoi klienci kłamią.

Zajmie to mniej niż dwadzieścia cztery godziny.

Gregory Shaw wysyła Tessy krótkiego maila, którego ona z radością przesyła dalej do mnie.

Brzmi:

Po przeanalizowaniu faktów, jasne jest, że w tej sprawie występują sprzeczności nie do pogodzenia. Moja kancelaria rezygnuje z reprezentowania Diane i Russella Harperów ze skutkiem natychmiastowym.

Zostali porzuceni przez wynajętego przez siebie przestępcę.

Podczas gdy moi rodzice nie radzą sobie ze strategią prawną, Mia sama przeżywa załamanie nerwowe.

Kiedy Adam odszedł, a jej dom okazał się miejscem zbrodni, ona najwidoczniej śpi na kanapie u swojej przyjaciółki.

Mój telefon wybucha serią długich, pełnych paniki SMS-ów od niej. To powieść o użalaniu się nad sobą.

Viv, musisz mi pomóc. Adam naprawdę odszedł. Nie odbiera nawet moich telefonów.
I mojej pracy. Mojej pracy. Szefowa zobaczyła ten głupi filmik – ten z krzyczącą mamą – i wezwała mnie. Powiedziała, że ​​ten dramat szkodzi ich marce i że redukują zatrudnienie. Zwolniła mnie. Zwolniła mnie.

Wpatruję się w tekst.

Szkodliwe dla ich marki.

Ironia jest tak gęsta, że ​​ledwo mogę oddychać.

Przychodzi kolejny tekst.

Nie mam dokąd pójść. Mama i tata mieszkają w jakimś obrzydliwym motelu i wariują. Nie mogę u nich zostać. Musisz pozwolić mi zostać w domu – chociaż na chwilę. Tylko w jednym z pokoi gościnnych, dopóki sytuacja się nie uspokoi. Proszę, Viv. To nie moja wina. Po prostu uwierzyłam w to, co powiedziała mi mama. Nie wiedziałam o pożyczce. Proszę, nie karz mnie za to, co zrobili.

Oto jest.

Mia, którą znałam zawsze – wieczna ofiara.

A stara Vivian, ta, która ją dawała, ta, która dawała jej poczucie bezpieczeństwa, by się poddała. Powiedziałaby „tak”. Czułaby się winna, że ​​Mia straciła pracę, że narzeczony ją zostawił.

Przyjęłaby ją.

Piszę jeden jasny komunikat. Przeczytałem go dwa razy.

Nie ponoszę odpowiedzialności za poprawianie decyzji, których nie podjąłem. Proszę, przestańcie się ze mną kontaktować w sprawie mieszkania.

Blokuję jej numer.

Moja matka, która nie poradziła sobie z policją i prawnikami, ucieka się do swojej najstarszej i najpewniejszej broni: publicznego współczucia.

Zaczyna pojawiać się przed budynkiem, w którym mieszkam.

Ona nie przychodzi. Po prostu parkuje samochód po drugiej stronie ulicy, w widocznym miejscu i siedzi w nim godzinami.

Czasami gapi się w moje okno.

Innym razem kładzie głowę na kierownicy i szlocha teatralnie, wyraźnie.

Ma nadzieję, że sąsiad ją zobaczy.

Ona daje przedstawienie.

Spójrz na biedną, zrozpaczoną matkę, zamkniętą w domu przez swoją okrutną córkę.

Działa, na początku.

Moja sąsiadka, miła kobieta po sześćdziesiątce o imieniu Brenda, puka do moich drzwi.

„Kochanie” – mówi z wyrazem zatroskania na twarzy – „nie chcę być wścibska, ale ta kobieta w samochodzie – ta, która płacze od godziny – to twoja matka?”

„Tak, Brenda” – mówię. „Tak jest”.

„Och, biedactwo” – szepcze, sięgając po moje ramię. „To straszne, te rodzinne kłótnie. Wygląda na tak zrozpaczoną. Nie powinnaś po prostu zejść na dół i z nią porozmawiać?”

Patrzę na Brendę – tę miłą, normalną kobietę – i podejmuję decyzję.

Nie pozwolę, aby kłamstwo trwało.

„Brenda” – mówię łagodnie, ale stanowczo – „moja matka jest tam, bo jest zła, że ​​ją złapano”.

„Jest zła, bo odkryłam, że ona i mój ojciec dopuścili się oszustwa bankowego, zaciągając pożyczkę w wysokości 120 tys. dolarów na dom, który odziedziczyłam po babci”.

„Płacze, bo nie pozwoliłam jej i mojej siostrze wyrzucić mnie z mojego własnego domu, a także dlatego, że policja ostrzegła ją przed składaniem fałszywych doniesień”.

Dłoń Brendy zastyga w powietrzu. Jej szczęka opada.

„Ona — co?”

„To długa historia” – mówię – „ale wszystko to prawda”.

„Ona nie płacze, bo za mną tęskni. Ona płacze, bo straciła kontrolę”.

Współczucie Brendy nie zmienia się ot tak.

Zmienia się o 180 stopni.

Jej twarz twardnieje. Spogląda ponad moim ramieniem na samochód po drugiej stronie ulicy.

„Oszustwo bankowe” – szepcze oburzona. „Na własnej córce. No cóż, będę”.

Kładzie mnie po ramieniu, ale tym razem nie widać w tym współczucia.

To jest solidarność.

„Bądź silna, kochanie. Nie pozwól jej się dręczyć”.

Moja matka siedziała tam jeszcze przez godzinę, ale publiczność już poszła.

Jej występ odbywa się przy pustej widowni.

Każda próba manipulacji — fałszywy raport policyjny, groźby prawne, krewni-latające małpy, publiczne współczucie — obraca się przeciwko nim.

Każdy ich ruch jedynie wzmacnia moją sprawę i moją reputację, jednocześnie izolując się w tej samej społeczności, którą próbowali — bezskutecznie — wykorzystać przeciwko mnie.

Po tygodniach milczenia, po wszystkich nieudanych atakach, kolejny ruch nie jest atakiem.

To jest poddanie się.

Mój telefon dzwoni we wtorek wieczorem.

Identyfikator dzwoniącego: Tata.

Nie rozmawiałem z nim od czasu, gdy zobaczyłem, jak pada na krawężnik, pokonany.

Pozwalam, żeby zadzwonił trzy razy, biorę oddech i odbieram.

„Cześć” – mówię.

Nie, cześć, tato.

Po prostu cześć.

„Vivian” – mówi.

Jego dawny, donośny, radosny głos Russella Harpera zniknął. Ten jest cienki, piskliwy, wyczerpany.

„Vivian, twoja matka i ja… to trwa już wystarczająco długo”.

Czekam.

Nie wypełniam ciszy. Nie pomagam mu.

„To niedorzeczne” – kontynuuje, niezdarnie. „Całe te kłótnie, prawnicy… to nie w porządku. Miałem nadzieję, że moglibyśmy po prostu usiąść jak dorośli. Jak rodzina. Wypracować coś, zanim ci prawnicy zniszczą rodzinę na zawsze”.

Zniszczyć rodzinę.

Rodzina jest już kraterem.

To on trzyma mecz.

Ale rozpoznaję ten otwór.

To jest biała flaga.

„Proponujesz mediację prawną” – mówię chłodno i beznamiętnie. „Proponujesz spotkanie ugodowe?”

Chwyta się tego słowa.

„Tak. Tak, ugoda. Koniec walk. Po prostu… po prostu porozmawiajmy.”

„Poproszę mojego prawnika, żeby się z tobą skontaktował” – mówię. „Gdzie mieszkasz?”

Podaje mi nazwę taniego motelu, w którym zatrzymali się na dłuższy pobyt, na dwa tygodnie.

Żegnam się i rozłączam.

Dzwonię do Tessy.

„On szaleje” – mówię. „Właśnie dzwonił. Chce usiąść jak dorośli”.

Tessa milczy przez chwilę. Prawie słyszę, jak przetwarza myśli.

„Dobrze” – mówi. „Powinien. Dział ds. oszustw bankowych dzwoni do niego dwa razy dziennie. Jest przestraszony. Jest gotowy do działania”.

„Co więc robimy?”

„Zgadzamy się” – mówi Tessa – „ale na naszych warunkach”.

„Nie w barze, nie w ich motelu. W moim biurze. Na moim terenie. Chcę, żeby byli w mojej sali konferencyjnej w centrum miasta – tej z wielkim, onieśmielającym stołem. Będziemy mieli plan działania”.

„I Vivian” – dodaje – „każde słowo zostanie nagrane”.

Spotkanie zaplanowano na czwartek.

Przyjeżdżają do biurowca Tessy w centrum miasta o 10:00. Już tam jestem, siedzę z Tessą w sali konferencyjnej. Świeży dzbanek kawy. Taca z nietkniętymi ciastkami na kredensie. Mały, dyskretny mikrofon na środku stołu.

Tessa i ja obserwujemy na kamerze, jak wysiadają z windy.

Wyglądają na małe.

Moja matka, Diane – która zawsze wydawała się zajmować tak dużo miejsca swoimi wymaganiami i dramatami – jest zgarbiona. Jej ubrania są trochę zniszczone. Jej włosy nie są idealnie ułożone. Pewność siebie, poczucie wyższości – odarte z niej.

Mój ojciec wygląda na szarego.

Mii nie ma z nimi. Dowiadujemy się, że kupiła bilet w jedną stronę do Austin dwa dni po tym, jak Adam ją rzucił. Nie chcąc narażać się na publiczne upokorzenie ani na nadchodzące konsekwencje prawne, jak zawsze wycofała się w bezpieczne miejsce – zostawiając ich samych sobie.

Wprowadzają ich do sali konferencyjnej. Oczy mojej matki błądzą dookoła, szukając pułapek. Jej twarz jest maską ponurej urazy.

Mój ojciec nie chce na mnie spojrzeć. Wpatruje się w wypolerowaną powierzchnię stołu.

„Dzień dobry, Diane. Russell” – mówi Tessa, promiennie i profesjonalnie. Wskazuje na krzesła naprzeciwko nas. „Proszę usiąść. Kawy?”

Oboje odmawiają.

Siadają sztywno.

„Dziękuję za przybycie” – mówi Tessa, składając ręce na stole. „Vivian i ja cieszymy się, że się zgodziliście, bo wszyscy chcemy rozwiązać tę sprawę, zanim trafi ona do mniej przyjemnego – i bardziej publicznego – miejsca zbrodni”.

Moja matka wzdryga się na dźwięk słowa „przestępca”.

„Teraz” – kontynuuje Tessa – „jesteś tu, bo chciałeś coś ustalić. Vivian zgodziła się na to spotkanie, żeby zaproponować ci dokładnie jedną drogę – drogę, która nie wiąże się z oskarżeniami karnymi”.

Przesuwa po stole dwa identyczne, oprawione dokumenty. Są grube.

„To propozycja ugody. I muszę dodać, że niepodlegająca negocjacjom”.

Ręka mojego ojca drży, gdy sięga po swój egzemplarz.

Moja matka po prostu patrzy się na swoją, nie chcąc jej dotknąć.

„Warunki są bardzo proste” – mówi Tessa, jakby rozmawiała o pogodzie. „Najpierw zwrócisz 120 000 dolarów, które oszukańczo uzyskałeś, wykorzystując nieruchomość pani Harper jako zabezpieczenie”.

„Spłacisz również 30 000 dolarów, które pani Harper udokumentowała jako składki, które w rzeczywistości, nieświadomie, pokryły odsetki od twojej oszukańczej pożyczki”.

„Razem: 150 000 dolarów”.

Głos mojej matki przypominał chrapliwy szept.

„Nie mamy czegoś takiego. To wymuszenie.”

Tessa się uśmiecha — zimnym, ostrym, prawniczym uśmiechem.

„Wymuszenie, Diane, wymaga groźby wykraczającej poza granice prawa. Wszystko, co proponuję, ma swoje korzenie w istniejących i bardzo łatwo ścigalnych przepisach dotyczących oszustw.”

„To nie jest wymuszenie. To umowa restytucyjna”.

„Masz dwadzieścia cztery miesiące na spłatę całej kwoty.”

Mój ojciec spojrzał w górę, zdezorientowany.

„Ale my… my nie—jak?”

„Znamy twoją sytuację finansową” – przerywa mu Tessa. „Dlatego umowa stanowi, że dom w Evergreen Heights zostanie sprzedany”.

„Pani Harper już zatrudniła pośrednika w obrocie nieruchomościami. Pierwsze 150 000 dolarów z uzyskanej kwoty zostanie przekazane na rachunek powierniczy w celu uregulowania tego długu”.

„Nie zobaczysz ani grosza ze sprzedaży.”

Mój ojciec wpatruje się w stół.

On już został pokonany.

„To prowadzi nas do punktu drugiego” – mówi Tessa. „Oboje podpiszecie pełną, stałą umowę o braku kontaktu z Vivian”.

„Nie zadzwonisz do niej, nie wyślesz SMS-a, nie wyślesz e-maila, nie pojawisz się w jej mieszkaniu ani w pracy – nigdy”.

„Zrzekasz się również wszelkich przyszłych roszczeń, rzeczywistych lub urojonych, do nieruchomości, jej zawartości oraz wszelkich dochodów ze sprzedaży wykraczających poza zakres zawartej przez nas umowy.”

„I wreszcie – trzy” – mówi Tessa stanowczym głosem. „Oboje podpiszecie formalne, poświadczone notarialnie oświadczenie, którego kopia znajduje się w tym pakiecie, oświadczające, że jesteście świadomi, iż Vivian Elaine Harper jest jedyną, prawną i prawowitą właścicielką nieruchomości od swoich trzydziestych urodzin i że wszystkie działania podjęte przez was w związku z nieruchomością po tej dacie zostały podjęte bez jej wiedzy i zgody”.

Mój ojciec trzyma głowę w rękach.

Ale moja matka odzyskuje głos.

„Nie” – warczy. „To szaleństwo. Nie podpiszemy tego. Otrułeś ją. To wszystko twoja wina” – mówi, wskazując palcem na Tessę.

„To nasza córka. Powinna nam pomagać.”

Mój ojciec próbuje łagodniejszej drogi – to jego ostatnia, desperacka próba.

„Vivian” – mówi łamiącym się głosem.

W końcu na mnie spojrzał. Jego oczy były czerwone i błagalne.

„Proszę pomyśleć o więzach rodzinnych. Popełniliśmy błędy. Żyliśmy w strachu. Tonęliśmy w długach medycznych”.

„Po prostu zaciągnęliśmy tymczasową pożyczkę pod zastaw domu. Zawsze mieliśmy ją spłacać. Nigdy nie zakładaliśmy, że zajdziemy tak daleko”.

Kłamstwo – ostatnie żałosne kłamstwo.

Nadal nie rozmawiałem.

Pochylam się do przodu, kładąc dłonie płasko na stole. Cały strach, całe poczucie winy – zniknęły. Czuję się pusta.

„Mam jedno pytanie, tato” – mówię.

Mój głos jest cichy, ale przebija się przez prawne spory.

„Jedno pytanie.”

On czeka.

„Dlaczego mi po prostu nie powiedziałeś?” – pytam. „Dlaczego mi nie powiedziałeś, że babcia Eleanor zostawiła mi dom?”

Cisza.

On patrzy na mnie.

Moja matka odwraca wzrok i patrzy na ścianę.

I w tej ciszy mam swoją odpowiedź.

Nie może powiedzieć, bo ty byś powiedział nie.

Nie może powiedzieć: Bo byliście siatką bezpieczeństwa, a nie powietrzem.

Nie może powiedzieć: Ponieważ nie chcieliśmy, żebyś ty to miał, chcieliśmy, żeby Mia to miała.

Nie potrafi wymyślić ani jednej odpowiedzi, która nie brzmiałaby jak kradzież.

Tessa, widząc szansę, sięga po swój segregator.

„I widzisz, Russell” – mówi, wyciągając wydrukowaną kartkę – „ta historia, że ​​tylko pożyczyliśmy, nie do końca się trzyma kupy”.

Przesuwa ją na stół.

To wydruk wiadomości e-mail — e-maila od Diane do Russella, datowanego na trzy dni po moich trzydziestych urodzinach.

Znalazłem je na koncie e-mail, do którego nadal mam dostęp — tym, które założyłem dla nich wiele lat temu.

„To e-mail od ciebie, Diane, do ciebie, Russell” – mówi Tessa.

„W tekście odnosisz się do kredytu HELOC, o który zamierzasz się ubiegać, nazywając go „naszą tajną liną ratunkową”.”

„A potem piszesz – i to jest mój ulubiony fragment – ​​’Musimy tylko dopilnować, żeby Vivian nigdy nie dowiedziała się o języku zaufania. Jest zbyt zajęta pracą. Nigdy nie zajrzy’”.

Twarz mojej matki robi się biała.

Mój ojciec wygląda, jakby został postrzelony.

„To” – mówi Tessa – „nie jest pożyczką. To spisek mający na celu popełnienie oszustwa. To działanie umyślne”.

Odchyla się na krześle.

Groźba nie jest już domniemana.

To jest wyraźne.

„Więc oto wybór” – mówi Tessa. „Podpisujesz tę ugodę. Zgadzasz się na jej warunki. Zwracasz pieniądze, które ukradłeś. Odchodzisz i nigdy więcej nie rozmawiasz z Vivian”.

„W zamian zgadza się nie wnosić oskarżenia karnego. Złożymy sprawę w postępowaniu cywilnym i sprawa jest załatwiona.”

Zatrzymuje się, pozwalając alternatywie zawisnąć w powietrzu.

„Albo” – kontynuuje – „możesz odmówić. Możesz wyjść za drzwi, a ja natychmiast złożę pełne zawiadomienie o przestępstwie do władz stanowych i federalnych o oszustwo bankowe, oszustwo elektroniczne i spisek”.

„A Vivian – twoja główna ofiara – zgodzi się zeznawać w tej sprawie”.

Stuka w e-mail.

„To stanie się dowodem A na rozprawie.”

Mój ojciec pęka pierwszy.

To cichy dźwięk – szloch uwiązł mu w gardle. Uświadamia sobie, że więzienie nie stanowi dla niego zagrożenia.

To realna, namacalna możliwość.

Ręce trzęsą mu się tak mocno, że ledwo może podnieść długopis. Mocno zaciska skuwkę.

I podpisuje.

Pajęczy, wyglądający na uszkodzony zwój.

Moja matka siedzi jak sparaliżowana. Jej oczy skanują dokument, biegając tam i z powrotem, szukając luki, ukrytej pułapki.

Nie ma żadnego.

To tylko fakty.

„Diane” – mówi Tessa cicho, ale stanowczo – „to już koniec”.

Moja mama bierze długopis. Jej ręka jest sztywna.

Podpisuje się swoim imieniem.

Pętla na literze D to wściekły, ostry, buntowniczy kolec.

Rzuca długopis na stół, gdzie uderza on o mikrofon.

Przyglądam się jej znakom.