Moi rodzice przewracali oczami, gdy wszedłem na salę sądową — ale reakcja sędziego zmieniła wszystko.

„Pani Morrison, kiedy ostatni raz widziała pani swojego ojca przed śmiercią?”

Skręcała chusteczkę w dłoniach. „Jego osiemdziesiąte czwarte urodziny. Trzy lata przed śmiercią”.

„Zostałeś dziewięćdziesiąt minut i wyszedłeś, zanim jeszcze podano tort. Dlaczego?”

„Mieliśmy inne zobowiązania…”

„Ważniejsze zobowiązania niż urodziny twojego ojca?”

„To niesprawiedliwe…”

„Odwiedziłeś umierającego mężczyznę osiem razy w ciągu ostatnich dziesięciu lat jego życia. Mniej niż raz w roku. Czy to zachowanie kogoś, kto go kochał?”

Jej opanowanie prysło. „Kochałam mojego ojca!”

„To dlaczego” – zapytał cicho Thomas – „pojawiałeś się tylko wtedy, gdy potrzebowałeś pieniędzy?”

Palmer wniósł sprzeciw. Sędzia Brennan odrzucił jego wniosek.

Thomas cofnął się. „Nie ma więcej pytań”.

Scott Morrison — Bezpośredni i bezkompromisowy
Palmer próbował przedstawić Scotta w bardziej ludzkim świetle, przedstawiając go jako oddanego ojca, którego okoliczności trzymały z dala od niego.

„Panie Morrison, jakim ojcem byłeś dla Haley?”

„Najlepiej, jak mogłem w tych okolicznościach” – powiedział Scott cicho, wyćwiczonym głosem. „Chciałem tam być, ale moja kariera wymagała ode mnie tak wiele. Podróże, treningi, presja sportu zawodowego…”

Thomas podszedł do przesłuchania krzyżowego. „Panie Morrison, czy może pan wymienić jedno szkolne wydarzenie, w którym uczestniczył pan z córką? Jedno zebranie rodziców z nauczycielami? Jedno przyjęcie urodzinowe, na którym pan nie był?”

Scott zmarszczył brwi, szukając w pamięci czegoś, co nie istniało. „Może kiedyś byłem na meczu…”

Thomas nacisnął przycisk pilota. Na ekranie pojawiło się zdjęcie: ja, siedemnastolatek, w todze i czapce, dziadek promiennie uśmiechający się obok mnie w pierwszym rzędzie.

„Ukończenie szkoły średniej. Ani śladu. Ani tu” – kolejne zdjęcie, ukończenie studiów – „ani tu”. Ukończenie studiów prawniczych.

Scott poruszył się niespokojnie. „Miałem zobowiązania. Zespół…”

„Przestałeś grać w hokeja, kiedy twoja córka miała sześć lat” – powiedział Thomas. „Jaka była twoja wymówka na następne dwadzieścia sześć lat?”

„Czy zobowiązania te obejmowały zwrócenie się do sędziego Parkera o pożyczki na twoje nieudane przedsięwzięcia?”

Palmer zaprotestował. „Nieistotne, Wasza Wysokość”.

„Odrzucono” – powiedział sędzia Brennan zimnym głosem.

Scott przełknął ślinę. „Czasami nam pomagał. Był hojny”.

„Trzy razy, łącznie sześćdziesiąt tysięcy dolarów. I nic z tego nie spłaciłeś. Ani jednego dolara. Zgadza się?”

Scott mruknął coś niezrozumiałego.

„Przepraszam, czy mógłby pan mówić głośniej?”

„Dobrze” – powiedział Scott głośniej, z czerwoną twarzą.

Świadkowie obrony
Zadzwoniliśmy do sędziego Andrew Mitchella, jednego z najbliższych przyjaciół dziadka z ławy przysięgłych, człowieka, który znał go od czterdziestu lat.

„Czy sędzia Parker był w pełni władz umysłowych w ostatnich latach swojego życia?”