Moi rodzice próbowali ukraść 3 domy wakacyjne na Florydzie — potem sędzia przeczytał mój list i ich twarze zbladły

„Dorothy Thompson była bezbronna i samotna w ostatnich latach swojego życia” – argumentował Hoffman. „Moi klienci, Robert i Patricia Thompson, mieszkają w Denver i nie mogli odwiedzać ich tak często, jak by chcieli, z powodu obowiązków zawodowych i ograniczeń finansowych. Pani Jillian Thompson wykorzystała tę odległość geograficzną, aby włączyć się jako główna opiekunka i systematycznie nastawiać Dorothy przeciwko własnemu synowi”.

Narracja Hoffmana była zręcznie skonstruowana, ale całkowicie fałszywa. Twierdził, że Dorothy spisała testament, zapisując wszystko Robertowi na kilka miesięcy przed śmiercią, kiedy jeszcze jasno myślała. Według jego wersji, przedstawione przeze mnie dokumenty były albo sfałszowane, albo przedstawiały chaotyczne rozważania Dorothy z ostatnich tygodni jej życia, kiedy nie była jeszcze w pełni władz umysłowych, by podejmować decyzje prawne.

„Dowody pokażą, że Dorothy Thompson podjęła przemyślaną i prawnie wiążącą decyzję o pozostawieniu majątku synowi, który przez dziesięciolecia był jej wiernym sponsorem. Twierdzenia Jillian Thompson o późniejszym testamencie to desperacka próba podważenia prawowitych życzeń babci za pomocą sfałszowanej dokumentacji”.

Kiedy Maria wstała, by wygłosić nasze przemówienie wstępne, przyjęła zupełnie inne podejście. Zamiast wygłaszać ogólnikowe twierdzenia, metodycznie przedstawiła dowody, które mieliśmy przedstawić: wyciągi bankowe, dokumentację medyczną, zeznania świadków i analizę pisma ręcznego, które miały dowieść, że autentyczny testament Dorothy został zastąpiony sfałszowanym.

„Panie i panowie, ta sprawa dotyczy celowego oszustwa popełnionego na starszej kobiecie przez jej własnego syna i synową” – powiedziała spokojnie Maria. „Dowody pokażą, że Robert i Patricia Thompson systematycznie kradli pieniądze z kont Dorothy Thompson, manipulowali nią, by udzieliła im pełnomocnictwa, a następnie sfałszowali dokumenty, aby ukraść spadek, który prawnie należał do powódki”.

Ton Marii był spokojny i rzeczowy, co jeszcze bardziej wzmocniło jej oskarżenia. Obiecała przedstawić dowody, które udowodnią, że Dorothy była przytomna, gdy spisywała autentyczny testament, że Robert i Patricia zaniedbywali ją od lat i że z dużym wyprzedzeniem zaplanowali kradzież spadku.

Pierwszy dzień zeznań rozpoczął się od zeznań świadków charakteru. Helen Martinez stanęła na mównicy, ubrana w swoją najlepszą sukienkę i przemawiając z godnością osoby, która przeszła przez prawdziwe trudności i rozumiała różnicę między dobrem a złem. Zeznawała o bystrości umysłu Dorothy, jej podekscytowaniu aktualizacją testamentu i bólu po zaniedbaniu ze strony Roberta.

„Dorothy była tak inteligentna, jak każda inna osoba, jaką znałam” – powiedziała stanowczo Helen. „Codziennie czytała gazety, rozwiązywała krzyżówki, bilansowała własną książeczkę czekową i pamiętała każdy szczegół dotyczący swoich przyjaciół i rodziny. Kiedy w styczniu podpisała testament, dokładnie wiedziała, co robi i dlaczego to robi”.

Bradley Hoffman próbował podważyć zeznania Helen, sugerując, że motywowała ją lojalność i przyjaźń, a nie obiektywna prawda. Jednak odpowiedzi Helen były tak szczere i konkretne, że nawet on czuł się nieswojo, atakując starszą kobietę, która ewidentnie mówiła prawdę.

Następnie zeznawał dr Barnes, przedstawiając dokumentację medyczną Dorothy oraz swoją profesjonalną ocenę jej zdolności poznawczych. Jego zeznania były szczególnie szkodliwe dla sprawy moich rodziców, ponieważ zawierały dokumentację kliniczną potwierdzającą, że Dorothy nie miała objawów demencji ani upośledzenia umysłowego w okresie, w którym, jak twierdzili, była zdezorientowana.

„Moim zdaniem, Dorothy Thompson była w pełni zdolna do podejmowania decyzji prawnych aż do ostatniego tygodnia życia” – stwierdziła jasno dr Barnes. „Nie miała żadnych zaburzeń funkcji poznawczych, splątania ani oznak upośledzenia umysłowego, które uzasadniałyby stwierdzenie braku zdolności do sporządzenia testamentu”.

Podczas przesłuchania krzyżowego dr. Barnesa Hoffman próbował zasugerować, że starsi pacjenci mogą mieć dobre i złe dni, które mogą nie zostać odnotowane w dokumentacji medycznej. Dr Barnes był jednak przygotowany na ten atak i powoływał się na konkretne przykłady bystrości umysłu Dorothy, zebrane podczas licznych wizyt w ostatnich miesiącach jej życia.

Sesja popołudniowa skupiła się na dowodach finansowych. Maria przedstawiła wyciągi bankowe pokazujące systematyczną kradzież pieniędzy Dorothy przez Roberta i Patricię w ciągu dwóch lat. Schemat był tak wyraźny i udokumentowany tak szczegółowo, że nawet Hoffman wydawał się zaskoczony skalą ich nadużyć finansowych.

„Te przelewy nie były prezentami ani legalną pomocą finansową” – wyjaśniła Maria ławie przysięgłych. „To były nieautoryzowane wypłaty, które były możliwe dzięki pełnomocnictwu uzyskanemu pod fałszywymi pozorami, a następnie wykorzystanemu do osobistego wzbogacenia”.

Najbardziej dramatyczny moment pierwszego dnia nastąpił, gdy Maria przedstawiła dowody dotyczące zmian w polisie ubezpieczenia na życie, które Robert przekonał Dorothy do podpisania w jej ostatnich dniach w szpitalu. Z dokumentacji medycznej wynikało, że Dorothy była pod wpływem silnych środków uspokajających i ledwo przytomna w momencie podpisywania tych dokumentów.

„To przykład znęcania się nad osobami starszymi w jego najbardziej nikczemnym wymiarze” – stwierdziła Maria. „Wykorzystanie bezbronności umierającej kobiety do kradzieży pieniędzy przeznaczonych na edukację jej wnuczki”.

Na sali sądowej panowała cisza, gdy sędzia Thompson uważnie badał dokumenty ubezpieczenia na życie. Widziałem, jak jego wyraz twarzy staje się coraz poważniejszy, gdy analizował chronologię zdarzeń. Kiedy spojrzał na Roberta, jego dezaprobata była oczywista, mimo że zachował neutralność sędziowską.

Pierwszy dzień zakończył się wezwaniem Roberta przez Hoffmana do złożenia zeznań w jego imieniu. Robert zeznawał z przekonaniem, prezentując się jako kochający syn, niesłusznie oskarżony przez mściwą wnuczkę. Zeznał, że Dorothy zawsze zamierzała przekazać mu swój majątek jako swojemu bezpośredniemu spadkobiercy, a wszystkie transakcje finansowe były legalnymi darowiznami lub prośbami o pomoc od samej Dorothy.

„Moja matka przez całe życie hojnie gospodarowała pieniędzmi” – zeznał Robert. „Kiedy proponowała nam pomoc w wydatkach lub w nagłych wypadkach, przyjmowaliśmy ją z wdzięcznością, ponieważ w ten sposób okazywała rodzinie miłość”.

Zeznania Roberta były płynne i dobrze wyćwiczone. Maria była jednak przygotowana na jego kłamstwa. Podczas przesłuchania zaczęła od prostych pytań o jego wizyty u Dorothy i rozmowy telefoniczne z nią w ostatnim roku nauki.

„Panie Thompson, ile razy odwiedził pan swoją matkę na Florydzie w ostatnim roku jej życia?”

Robert zawahał się. Najwyraźniej nie spodziewał się tak bezpośredniego pytania.

„Kilka razy. Nie mogę podać ci dokładnych dat bez sprawdzenia kalendarza.”

Maria przedstawiła dokumenty linii lotniczych, które wezwała na przesłuchanie.

„Według tych zapisów, w roku poprzedzającym śmierć matki poleciał pan na Florydę dokładnie dwa razy. Obie wizyty trwały krócej niż czterdzieści osiem godzin. Czy to pana definicja kochającego i troskliwego syna?”

Na sali sądowej zapadła cisza, gdy Robert z trudem tłumaczył, dlaczego odwiedził umierającą matkę tylko dwa razy, podczas gdy ja zajmowałem się jej opieką. Jego odpowiedzi stawały się defensywne i sprzeczne, przez co wyglądał dokładnie tak, jak na prawdziwego syna, zaniedbującego obowiązki, który kłamał, by usprawiedliwić kradzież pieniędzy matki.

Ale prawdziwy szok nastąpił, gdy sędzia Thompson przerwał krzyżowe przesłuchanie niespodziewanym pytaniem.

„Panie Thompson, czy mogę zapoznać się z dokumentami testamentowymi, które stanowią podstawę pańskiego roszczenia o spadek?”

Hoffman wręczył sfałszowany testament sędziemu, który uważnie go studiował przez kilka długich minut. Na sali rozpraw panowała całkowita cisza, gdy sędzia Thompson sprawdzał podpis i informacje o świadkach.

W końcu sędzia Thompson podniósł wzrok, a jego wyraz twarzy wywołał dreszcze wśród prawników moich rodziców.

„To bardzo interesujące” – powiedział cicho. „Znałem Dorothy Thompson osobiście przez ponad trzydzieści lat, dzięki różnym organizacjom charytatywnym w południowej Florydzie. Jej pismo jest mi doskonale znane”.

Twarz Roberta zbladła, gdy implikacje stały się jasne. Sędzia Thompson nie tylko obiektywnie oceniał sprawę; znał Dorothy osobiście i potrafił zidentyfikować fałszerstwa na podstawie własnego doświadczenia z jej autentycznymi tekstami.

„Będziemy kontynuować to badanie jutro” – oznajmił sędzia Thompson. „Sąd odracza rozprawę”.

Kiedy wieczorem wychodziliśmy z sądu, Maria z ostrożnym optymizmem patrzyła na nasze postępy. Widziałem jednak, że moi rodzice zaczynają panikować. Ich fasada pewności siebie pękała, gdy zdawali sobie sprawę, że ich starannie zaplanowane oszustwo wychodzi na jaw kawałek po kawałku.

Prawdziwe fajerwerki miały miejsce następnego dnia, gdy sędzia Thompson ujawnił dokładnie, co odkrył na temat sfałszowanych dokumentów.

Drugi dzień rozprawy rozpoczął się w atmosferze napięcia, która wręcz dusiła. Sędzia Thompson wszedł na salę rozpraw, niosąc dużą teczkę i mając minę kogoś, kto spędził sporo czasu analizując dowody w nocy.

Moi rodzice siedzieli sztywno przy stole obrony, a ja zauważyłem, że ręce Patricii lekko drżały, gdy udawała, że ​​przegląda dokumenty.

Sędzia Thompson zwrócił się do zgromadzonych przed wznowieniem składania zeznań.

„Po zapoznaniu się z dokumentami testamentowymi przedstawionymi przez obronę, mam kilka pytań, na które muszę odpowiedzieć, zanim przejdziemy dalej. Panie Hoffman, proszę o ponowne wezwanie Roberta Thompsona na mównicę świadków”.

Robert wyglądał blado, ale pewnie, składając ponownie przysięgę. Wyraźnie wierzył, że jego nienaganna postawa i kosztowna reprezentacja prawna pomogą mu stawić czoła wszelkim wyzwaniom związanym z jego historią.

Sędzia Thompson otworzył teczkę i wyjął kilka dokumentów.

„Panie Thompson, zeznał pan, że pańska matka podpisała ten testament, zapisując panu cały swój majątek. Zeznał pan również, że zrobiła to, ponieważ ufała panu, że odpowiedzialnie zajmie się pan jej sprawami. Czy to prawda?”

„Tak, Wysoki Sądzie. Moja matka wiedziała, że ​​Patricia i ja mamy stabilność finansową i doświadczenie, by właściwie zarządzać jej majątkiem.”

Sędzia Thompson skinął głową, a następnie zrzucił bombę, która wszystko zmieniła.

„Panie Thompson, osobiście znałem pańską matkę od ponad trzydziestu lat. Razem zasiadaliśmy w zarządzie Fundacji Wsparcia Weteranów i znałem jej charakter pisma z niezliczonych dokumentów, które podpisywała w tym czasie. Podpis na tym testamencie nie jest autentycznym podpisem pańskiej matki”.

Sala sądowa wybuchła szeptami i westchnieniami. Bradley Hoffman wyglądał, jakby potrąciła go ciężarówka, a twarz Roberta pobladła.

„Wysoki Sądzie” – zaprotestował Hoffman – „choć szanujemy pańskie osobiste relacje z panią Thompson, analiza pisma ręcznego powinna być przeprowadzana przez profesjonalnych ekspertów, a nie przez osobistą obserwację”.

Wyraz twarzy sędziego Thompsona był surowy.

„Panie Hoffman, nie wydaję orzeczenia prawnego na podstawie osobistych obserwacji. Wczoraj wieczorem zleciłem profesjonalną analizę pisma ręcznego, a jej wyniki potwierdzają, że ten podpis został sfałszowany. Autentyczny podpis wykazuje zupełnie inną siłę nacisku pióra, kształt liter i wzory kresek niż dokument Pana klienta”.

Maria zleciła nam analizę pisma ręcznego jako część przygotowań do sprawy, ale fakt, że sędzia Thompson niezależnie doszedł do tego samego wniosku, był druzgocący dla obrony moich rodziców.

„Ponadto” – kontynuował sędzia Thompson – „mam kilka pytań dotyczących podpisów świadków na tym dokumencie. Panie Thompson, czy może mi pan powiedzieć, kto był świadkiem podpisania testamentu przez pana matkę?”

Robert skonsultował się ze swoim prawnikiem przed udzieleniem odpowiedzi.

„Dwóch sąsiadów mojej matki ze wspólnoty emerytów. Sądzę, że ich nazwiska są wymienione w dokumencie”.

Sędzia Thompson ponownie zbadał testament.

„Wymienieni świadkowie to James Mitchell i Sarah Williams. Moi pracownicy skontaktowali się dziś rano z domem spokojnej starości Sunset Manor. W tym domu opieki nigdy nie przebywał James Mitchell. Sarah Williams przeprowadziła się do Ohio osiemnaście miesięcy temu i skontaktowali się z nią śledczy. Zeznaje, że nigdy nie była świadkiem podpisywania przez panią matkę jakichkolwiek dokumentów prawnych i że jej podpis na tym testamencie jest sfałszowany”.

To odkrycie uderzyło w salę sądową niczym piorun. Robert nie tylko podrobił podpis Dorothy, ale także podpisy świadków wymagane do sporządzenia ważnego testamentu.

To nie był zwykły rodzinny spór o spadek. To było systematyczne fałszowanie dokumentów.

Bradley Hoffman poprosił o krótką przerwę, aby skonsultować się z klientami, i widziałem, jak prowadzi ożywioną, szeptaną rozmowę z Robertem i Patricią. Kiedy rozprawa została wznowiona, strategia Hoffmana uległa całkowitej zmianie.

„Wysoki Sądzie, moi klienci chcieliby wycofać swoje wcześniejsze zeznania i złożyć wniosek o przyznanie się do winy w postępowaniu cywilnym. Są gotowi zwrócić cały majątek i wypłacić pannie Thompson pełną rekompensatę finansową, ale…”

Sędzia Thompson nie zdążył jeszcze ujawnić skali oszustwa.

„Panie Hoffman, doceniam gotowość pańskich klientów do współpracy, ale musimy uzupełnić materiał dowodowy w celu ewentualnego skierowania sprawy do postępowania karnego. Pani Rodriguez, proszę przedstawić pozostałe dowody”.

Maria stała ze stosem dokumentów, które świadczyły o tygodniach śledztwa.

„Wysoki Sądzie, mamy dowody wykraczające daleko poza zwykłe fałszowanie testamentu. Oskarżeni dopuszczali się systematycznego znęcania się nad osobami starszymi, wykorzystywania finansowego i oszustw przez ponad dwa lata”.

Pierwszym dowodem przedstawionym przez Marię były dokumenty linii lotniczych i hoteli, które uzyskała w drodze wezwania sądowego. Dokumenty dowodziły, że podczas trzech różnych okazji, kiedy Robert i Patricia twierdzili, że odwiedzają Dorothy na Florydzie, w rzeczywistości spędzali wakacje w Las Vegas i Kalifornii, korzystając ze skradzionych pieniędzy Dorothy.