Moi rodzice podrzucili babcię pod moje drzwi o 5:30 rano, jakby była śmieciem – żeby dać schronienie swojemu złotemu chłopcu. Rok później wrócili błagając… ale nie była już tym samym „ciężarem”…

Prawda jest taka, że ​​nie potrzebujemy koperty. Mamy już wszystko, co ważne. Stabilność. Spokój. I prawdziwą rodzinę zbudowaną na czymś lepszym niż poczucie winy.

Nie potrzeba więzów krwi, żeby zdefiniować rodzinę. Potrzebni są tylko ludzie, którzy są gotowi, gdy jest to potrzebne. Babcia była dla nas wsparciem, gdy nikt inny tego nie robił. Więc zrobiliśmy to samo.

A ci, którzy nie mogli? Będą musieli z tym żyć każdego dnia.

[Koniec historii]