Moi rodzice ogłosili na urodzinowej kolacji mojego syna, że ​​jego nazwisko zostanie usunięte z drzewa genealogicznego. Mama parsknęła śmiechem. „To błąd, który możemy wymazać”. Mój brat powiedział: „Przynajmniej moje dzieci zachowują się normalnie”. Syn wyszeptał: „To dlaczego dziadek zostawił mi wszystko?”. Mój wujek upuścił widelec.

Moja mama nigdy nie dała fundacji ani centa. Nigdy nie była na żadnym z wydarzeń, ale wiem, że widziała relacje. Savannah nie jest aż tak znana i ludzie o tym gadają. Nadal wysyła od czasu do czasu gorzkie, pełne urazy maile. Nigdy nie odpowiadam. Jeśli chodzi o wujka Harrisa, stał się on najwierniejszym darczyńcą fundacji. Okazuje się, że miał więcej majątku, niż ktokolwiek w rodzinie zdawał sobie sprawę; po prostu nigdy się nim nie afiszował. Teraz przekazuje go dzieciom takim jak Julian, cichym aktom buntu i głębokiej hojności. I za każdym razem, gdy nas odwiedza, przynosi cytrynowe batony i nowy wycinek z gazety, który nalega, żebym oprawił w ramkę, świętując kolejny młody umysł, któremu pomogła fundacja.

Julian kończy w tym roku 13 lat. Odpuszczamy sobie uroczystą kolację urodzinową, taką, która kiedyś była sceną dla teatralnych popisów mojej mamy. Zamiast tego wybieramy się do Waszyngtonu, tylko we dwoje. On chce odwiedzić Smithsonian, zwłaszcza wystawy poświęcone lotnictwu i kosmonautyce, by podziwiać ludzką pomysłowość. Zapytałam go, co chciałby na urodziny, a on odpowiedział: „Kolejny teleskop, taki, który będzie widział Saturna”. Dostaniemy go. A kiedy spojrzymy w nocne niebo, będziemy pamiętać. Niektóre gwiazdy płoną samotnie, ale świecą wystarczająco jasno, by wyprowadzić inne z ciemności.