Moi rodzice już skończyli kolację rocznicową, kiedy przyjechałem. Mama uśmiechnęła się: „Och? Spóźniłeś się. Zapłać rachunek, dobrze? Lol”. Moja siostra zaśmiała się: „Wciąż nie mam pojęcia, jak zawsze. Jak mogłeś się spóźnić?”. Zdałem sobie sprawę, że zostałem zaproszony dokładnie wtedy, gdy skończyli kolację. Zadzwoniłem do menedżera i nagle ich twarze zbladły.

„To jest opcja nuklearna, Mina” – ostrzegła Elena głosem pozbawionym osądu, stwierdzającym jedynie fakty. „Kiedy to wyślesz, nie będzie już powrotu do niedzielnych obiadów. Nie jesteś już ich córką. Jesteś ich wierzycielką”.

„Już dawno nie byłam ich córką” – odpowiedziałam. „Byłam tylko ich sponsorką”.

Mój telefon zawibrował na stole. To była wiadomość od Caleba.

Właśnie dostałem wiadomość głosową od twojego taty. Groził, że przyjdzie do mojej szkoły i doprowadzi do mojego zwolnienia. Nazwał mnie spłukanym nieudacznikiem, który demoralizuje swoją córkę.

Wpatrywałam się w wiadomość. Teraz atakowali Caleba. Zaatakowali jedyną osobę, która kiedykolwiek kochała mnie bezwarunkowo.

Caleb wysłał drugą wiadomość.

Zdejmij rękawiczki, Mina. Zrzuć zasłonę. Niech zobaczą, kim naprawdę jesteśmy.

Dał mi sygnał. Latami ukrywaliśmy jego bogactwo, by chronić jego godność i nasz spokój. Ale oni mylili pokorę ze słabością.

Poleciłem Elenie wysłać przesyłkę kurierską na firmowym papierze firmowym i przekierować całą korespondencję do mojego biura. Chciałem, żeby zobaczyli logo i zrozumieli, kogo sprowokowali. Gdzieś tam moi rodzice już się wściekali. Miałem dość panowania nad ich emocjami. Musiałem prowadzić firmę.

Wtedy Elena się zatrzymała. Wyciągnęła z teczki osobny plik.

„Jest jeszcze coś” – powiedziała. „Znaleźliśmy to podczas audytu kont twojego ojca”.

To nie był majątek. To było zobowiązanie. Drugi kredyt hipoteczny sprzed trzech lat, zaciągnięty na dom rodzinny na 250 000 dolarów. Nie wyraziłem na to zgody.

„Spójrz na współpodpisującego” – powiedziała Elena.

Podpis nosił moje nazwisko. To było idealne fałszerstwo. Ale w dniu składania podpisu byłem w Tokio, finalizując umowę hotelową. Mój ojciec sfałszował mój podpis, wykorzystując mój kredyt, by sfinansować rzekomy sukces Tiffany. Podróże do Dubaju, G-Wagon, życie fantazji finansowane oszustwem.

Gdyby nie spłacił długu, bank by się po mnie zgłosił.

To nie była sprawa cywilna. To było oszustwo bankowe i kradzież tożsamości. Więzienie federalne. Obowiązkowe minimalne kary.

Nie drgnąłem.

„Przygotuj raport policyjny” – powiedziałem Elenie. „Ale wstrzymaj się. Nie chcę tego po prostu złożyć. Chcę przyznania. Publicznego. Nieodwracalnego”.

Rozdział 4: Kolacja
Zaprosiłem ich na kolację do The Zenith Lounge.