Milioner wszedł do restauracji i zamarł, gdy zobaczył swoją ciężarną byłą żonę obsługującą stoliki

Jego wzrok powędrował na jej brzuch. „Jesteś… w ciąży”.

Położyła dłoń opiekuńczo na brzuchu. „Tak. I jestem szczęśliwa. Proszę, pozwól mi być”.

Po tych słowach odwróciła się, zostawiając go w drzwiach z sercem cięższym niż kiedykolwiek wcześniej.

Ale Ricardo nie był człowiekiem, który łatwo się poddawał – zwłaszcza gdy chodziło o jedyną kobietę, którą kiedykolwiek kochał.

Następnego dnia wrócił. I następnego. Przez tydzień z rzędu siedział cicho przy tym samym stole. Nigdy nie nalegał, by zadała jej pytania; po prostu obserwował, dawał hojne napiwki i czekał.

W końcu, pewnego wieczoru po zamknięciu sklepu, Isabella podeszła do niego.

„To nie może tak dalej trwać” – powiedziała cicho. „Dlaczego to robisz?”

„Bo muszę wiedzieć” – powiedział Ricardo. „Czy naprawdę jesteś szczęśliwy? Czy po prostu próbujesz przetrwać?”

Jej oczy napełniły się łzami. Usiadła naprzeciwko niego, czując, że siły ją opuszczają.

„Ricardo, prawda jest skomplikowana” – przyznała. „Po odejściu próbowałam się odbudować. Poznałam kogoś życzliwego. Pobraliśmy się… ale on zmarł w zeszłym roku. To dziecko jest jego”.

Ricardo poczuł ból w piersiach, zarówno z żalu, jak i ulgi. Nie straciła nikogo – a przynajmniej już nie. Ale nosiła w sobie cząstkę czyjejś miłości.

„Przepraszam” – wyszeptał. „Powinienem był tam być. Nigdy nie powinienem był pozwolić ci odejść”.

Spojrzała na niego długo i uważnie. „Nie możesz zmienić przeszłości”.

„Nie” – powiedział, pochylając się bliżej. „Ale może uda mi się zmienić przyszłość”.

Ricardo zaczął się pojawiać – nie jako milioner, nie jako biznesmen, ale jako człowiek próbujący dostać drugą szansę.

Pomagał jej nosić tace, gdy bolały ją plecy. Odwoził ją do domu, gdy padał deszcz. Sam naprawił cieknący kran w jej małym mieszkaniu, zamieniając włoski garnitur na podwinięte rękawy.

Powoli ściany Isabelli zaczęły pękać. Zobaczyła mężczyznę, którego kiedyś kochała – tego, który rozśmieszał ją w ich małym mieszkaniu, tego, który obiecał jej cały świat, mając w kieszeni jedynie nadzieję.

Pewnej nocy, gdy wracali razem do domu, Isabella zatrzymała się pod latarnią uliczną.

„Zmieniłeś się” – powiedziała cicho.

Ricardo uśmiechnął się blado. „Nie. Właśnie przypomniałem sobie, co było ważne przez cały czas”.

Jej oczy błyszczały. „A jeśli wpuszczę cię ponownie? Co się stanie, kiedy twoje imperium cię wezwie?”

Sięgnął po jej dłoń, ostrożnie, delikatnie. „Potem odejdę z imperium. Oddałbym każdy wieżowiec, każdego dolara, żeby tylko mieć cię przy sobie”.

Po raz pierwszy od lat mu uwierzyła.