Milioner udaje sparaliżowanego, by wystawić swoją dziewczynę na próbę — ale prawdziwą miłość znajduje tam, gdzie najmniej się jej spodziewa…

Jednak tamtego wrześniowego popołudnia Alejandro czuł się pusty.
Jedna myśl dręczyła go od miesięcy: czy Isabela naprawdę go kocha, czy też po prostu pociągały ją jego bogactwo i władza? Znaki były subtelne, ale nieomylne. To, jak promieniała, gdy dawał jej drogą biżuterię, a jak zdystansowała się podczas głębokich rozmów.

Jak znikała, gdy on miał trudne dni w pracy, i jak magicznie pojawiała się podczas wydarzeń towarzyskich.

Fakt, że nigdy nie interesowała się jego myślami, wątpliwościami ani lękami. Alejandro obserwował to wszystko z tą samą analityczną przenikliwością, z jaką pracował w biznesie, i wniosek był gorzki. Był zakochany w kobiecie, która widziała w nim jedynie luksusowy bankomat.

Tego popołudnia w jego głowie zrodził się szalony pomysł. Gdyby Isabela naprawdę go kochała, kochałaby go nawet wtedy, gdy nie byłby już tak potężnym Alejandro Mendozą, którym wszyscy podziwiali. Zadzwonił do dr. Carlosa Herrery, swojego osobistego lekarza i jednego z niewielu prawdziwych przyjaciół, jakich miał. Kiedy Herrera przybył, Alejandro przedstawił mu najbardziej ekstremalny plan w swoim życiu: udawać paraliż, by wystawić na próbę miłość Isabeli.

Lekarz oniemiał, przekonany, że się przesłyszał, ale widząc determinację zmieszaną z wrażliwością w oczach przyjaciela z dzieciństwa, zaczął poważnie rozważać propozycję. Alejandro wyjaśnił, że chciał zobaczyć, jak Isabela zareaguje, widząc go na wózku inwalidzkim, uzależnionego od opieki innych, pozbawionego pokusy sukcesu.

Technicznie rzecz biorąc, było to wykonalne. Herrera mógł sfałszować raporty, twierdząc, że wypadek drogowy spowodował uszkodzenie rdzenia kręgowego, z nadzieją na wyzdrowienie. Tej nocy Alejandro nie spał, obserwując Isabelę, która spokojnie odpoczywała, nieświadoma tego, co miało się wydarzyć.

Następnego dnia wszystko było zorganizowane w najdrobniejszych szczegółach. Herrera przygotował fałszywe dokumenty medyczne, poinstruował zaufane pielęgniarki i zainstalował w rezydencji wiarygodny sprzęt medyczny. Alejandro zadzwonił do Isabeli, która była w Barcelonie, na sesję zdjęciową, sfabrykował szczegóły strasznego wypadku, w wyniku którego został sparaliżowany.

Reakcja Isabeli była taka, jakiej się spodziewał: szok, niedowierzanie, obietnica natychmiastowego powrotu. Alejandro, z wyćwiczonym uchem osoby, która potrafi czytać w ludziach, zauważył pauzę, która wydawała się zbyt długa, zanim usłyszał słowa pocieszenia, wahanie, które zmroziło mu krew w żyłach. Kiedy Isabela przybyła tej nocy do rezydencji, Alejandro był już na miejscu swojego oszustwa, siedząc na wózku inwalidzkim i czekając na moment prawdy.

Dźwięk Maerati na żwirowym podjeździe przyprawiał go o szybsze bicie serca niż jakiekolwiek negocjacje o milion dolarów. I czując, jak obcasy zbliżają się do drzwi, nie wiedział jeszcze, że prawdziwa niespodzianka nie nadejdzie od Isabeli, ale od kogoś innego, kto mieszkał pod tym samym dachem i kogo zawsze uważał za praktycznie niewidzialnego.

Isabela weszła do rezydencji niczym gwiazda wkraczająca na czerwony dywan. Pomimo dramatycznych okoliczności, jej obcasy Lubutan stukały o marmur, gdy jechała na wózku inwalidzkim do Alejandra. Miała na sobie ognistoczerwony kostium, włosy miała idealnie ułożone, mimo pilnej podróży, a makijaż nieskazitelny.

Naprawdę zmartwiona kobieta nie przygotowałaby się tak, jak do sesji zdjęciowej. Rzuciła mu się do stóp teatralnym głosem, ale Alejandro zauważył, że uważa, żeby nie zniszczyć sukni. Kiedy wyjaśnił, że lekarze mówią o miesiącach, a może latach rekonwalescencji, z możliwością, że nigdy nie wyzdrowieje całkowicie, zobaczył cień przemykający przez oczy Isabeli, błysk rozczarowania tak szybki, że prawie go przegapił.

Słowa Isabeli brzmiały pusto, wypowiedziane automatycznie.
Unikała jego wzroku, jej wzrok błądził po pokoju, jakby myślała o czymś innym. Kiedy Alejandro wspomniał, że będzie potrzebował pomocy przez kilka miesięcy, Isabela szybko obiecała, że ​​mu pomoże, ale natychmiast zaczęła wymieniać swoje już zaplanowane zobowiązania zawodowe.

Niecałe 24 godziny po tym, jak dowiedziała się o wypadku, już wymieniała powody, dla których nie mogła być przy nim: kontrakt z Sarą, kampania Loe w Ibisie, pokaz mody w Mediolanie. Podczas gdy Isabela mówiła, Alejandro usłyszał dyskretny głos kogoś z sąsiedniego pokoju. To była Carmen López, galicyjska pokojówka, która pracowała w rezydencji od trzech lat.

32-letnia kobieta, zawsze cicha i sprawna, niezauważalna, średniego wzrostu, z brązowymi włosami zawsze związanymi z tyłu i prostym, praktycznym ubraniem. Carmen weszła z tacą z herbatą, a Alejandro po raz pierwszy od lat naprawdę na nią spojrzał. W jej ciemnych oczach było coś, szczere zatroskanie, które wyraźnie kontrastowało z postawą Isabeli.

Ostrożnymi, naturalnymi gestami poprawiła poduszkę za jego plecami. Isabela obserwowała scenę z wyraźną niecierpliwością, przepraszając za konieczność wykonania pilnych telefonów do agenta. Wyszła z pokoju, zostawiając po sobie jedynie ślad drogich perfum i uczucie pustki. Carmen w milczeniu sprzątała pokój.