Darius Stone miał być w Seattle. Nie doszło do transakcji, a jego prywatny odrzutowiec został zatrzymany do kontroli. Portland nie był planowany; to była po prostu niewygodna przesiadka. Ale kiedy parkingowy wysadził go w przytulnej kawiarni na Alberta Street, coś nieoczekiwanego się w nim poruszyło. Jakiś znajomy cień, jak wspomnienie muskające skórę.

Przeszedł obok prawie niezauważony. Ale coś – instynkt, jakiś impuls – kazało mu spojrzeć w okno kawiarni.

I tam była.

Nasz.

Nawet po sześciu latach rozpoznałby ją wszędzie.

Jej loki były upięte, tak jak w niedzielny poranek. Delikatnie pochyliła się w stronę trójki dzieci – dziewczynki i dwóch chłopców – z których żadne nie miało więcej niż pięć lat. Jej wyraz twarzy był ciepły i czuły.

Ale najbardziej zszokowało Dariusza to, jak patrzyły na nią dzieci.

I jak bardzo byli do niego podobni.

Ta sama soczysta, brązowa cera. Te same wysokie kości policzkowe. Te same dołeczki.

Jego dołeczki.

Dołeczki, które dzielił tylko z jedną kobietą.

Kobieta, która zniknęła z jego życia.

Sześć lat temu.