Milioner i jego kochanka przecięli rurkę tlenową swojej ciężarnej żonie — ale jej ojciec patrzył…

Podszedł wolontariusz, trzymając czerwoną wstążkę i nożyczki. „Sędzio Hail, czy zechciałby pan uczynić ten zaszczyt?” – zapytała. Spojrzał na Isabellę i pokręcił głową. „Nie sędzia” – powiedział cicho. „Tylko jej ojciec”. Razem przecięli wstęgę. Rozległy się oklaski – ciche, szczere, kojące. Drzwi fundacji otworzyły się, a do środka wlało się światło słoneczne, jakby sam świat pragnął zacząć od nowa.

Później tego popołudnia Isabella siedziała pod drzewem w ogrodzie fundacji, obserwując bawiące się dzieci. Jej córka, Hope, śmiała się wśród nich, a jej radość wypełniała powietrze niczym obietnica. Raymond siedział obok córki. „Nadałaś głos ich milczeniu” – powiedział. Isabella spojrzała na niego, uśmiechając się przez łzy. „I oddałaś mu sprawiedliwość”.