Miliarder zaprosił swoją byłą żonę na swój ślub tylko po to, by pochwalić się swoim sukcesem. Nigdy

„Lila” – zaczął cicho, z nutą nieznanej wrażliwości. „Nie spodziewałem się cię tu zobaczyć”.

Odwróciła się, obdarzając go delikatnym uśmiechem, który tylko jeszcze bardziej skomplikował jego emocje. „No cóż, zaprosiłeś mnie” – odpowiedziała spokojnym głosem. „Chociaż wątpię, żebyś spodziewał się towarzystwa”.

Spojrzał na Noaha i Norę, którzy byli pochłonięci wymyśloną przez siebie grą, pozornie nieświadomi otaczającego ich świata dorosłych. „Są niezwykli” – przyznał cicho.

„Tak, są” – odpowiedziała Lila, nie spuszczając z niej wzroku. „I są twoje”.

Słowa uderzyły go niczym fala przypływu, przytłaczające i niezaprzeczalne. Zalała go fala emocji – zdumienia, zagubienia, poczucia winy. Wrócił myślami do beztroskich dni, kiedy ambicja zaślepiała go na wszystko inne. Dzień, w którym odeszła, zrzucił na karb jej niezdolności do nadążania, nie zastanawiając się nad głębią jej motywacji.