Miliarder zaprosił modelki, aby jego córka wybrała matkę, ale ona wskazała na pokojówkę

Clara delikatnie wkroczyła. „Panie Lancaster, proszę. Amelia to tylko dziecko. Nie rozumie…”

Richard przerwał jej ostro. „Ona nic nie wie o świecie, w którym żyję. O odpowiedzialności. O pozorach”. Jego wzrok wbił się w Clarę. „Ty też nie”.

Clara spuściła wzrok i skinęła głową. Ale Amelia tylko skrzyżowała ramiona i nadąsała się, równie zdeterminowana jak jej ojciec podczas negocjacji w sali konferencyjnej.

Przez kolejne dni Richard próbował przemówić Amelii do rozsądku. Zaproponował jej wycieczki do Paryża, nowe lalki, a nawet szczeniaka. Ale dziewczyna za każdym razem kręciła głową. „Chcę Clarę” – powtarzała.

Richard niechętnie zaczął przyglądać się Clarze bliżej.
Zauważył drobne rzeczy:

Sposób, w jaki Klara cierpliwie zaplatała włosy Amelii, nawet gdy dziewczyna się wierciła.

Sposób, w jaki uklękła, by dorównać poziomowi Amelii, słuchając, jakby każde jej słowo miało znaczenie.

Śmiech Amelii brzmiał jaśniej i swobodniej, gdy w pobliżu była Clara.

Clara nie była elegancka, ale była cierpliwa. Nie używała perfum, ale roztaczała wokół siebie kojący zapach świeżego prania i ciepłego chleba. Nie znała języka miliarderów, ale wiedziała, jak kochać samotne dziecko.

Po raz pierwszy od lat Richard zadał sobie pytanie: czy szukał żony dla swojego wizerunku, czy matki dla córki?
Przełom nastąpił dwa tygodnie później, na gali charytatywnej. Richard, zdeterminowany, by zachować pozory, zabrał ze sobą Amelię. Miała na sobie suknię niczym księżniczka, ale jej uśmiech był wymuszony.