Miliarder wyśmiał „drżące ręce” kelnerki – Anna podniosła wzrok, odpowiedziała po niemiecku, a cała restauracja wstrzymała oddech. – Sam

W restauracji rozbrzmiewał cichy brzęk kieliszków, łagodna muzyka i subtelny aromat świeżo upieczonego chleba. Promienie słońca wpadały przez wysokie okna, rzucając złote refleksy na starannie ułożone białe obrusy.

Było to zwyczajne, powszednie popołudnie, ale dla Anny Müller było to jak kolejny sprawdzian w życiu pełnym cichych walk. Poprawiła fartuch, otarła o niego drżące dłonie i wymusiła uprzejmy uśmiech, podchodząc do stolika, który wkrótce miał wszystko zmienić. Nie tylko dla niej, ale dla wszystkich, którzy byli świadkami tego, co miało się wydarzyć.