Miła kelnerka karmi głodne starsze małżeństwo w Wigilię — nieświadoma, że ​​są miliarderami…

Grant zawahał się, po czym skinął na Naomi energicznym ruchem palców. „Szybko”. Naomi podeszła powoli. Serce zabiło jej mocniej, nie z podniecenia, lecz z konsternacji. „Cześć” – powiedziała. Mężczyzna wskazał na puste miejsce. „Możemy?” Usiedli. Naomi stała niepewnie. Kobieta sięgnęła do torby i położyła na stole cienką teczkę.

Jeszcze go nie otworzyła. Jesteśmy ci winni jasność. Mężczyzna powiedział: „Nie, dziękuję. To przyjdzie później”. Najpierw opowiedzieli jej o organizacji, jak długo istnieje, co finansuje kliniki, szkoły, ciche sprawy, które nie trafiają na pierwsze strony gazet. Mówili wprost, bez dramatów. Potem opowiedzieli jej o teście. Kobieta przez miesiące powtarzała: „Poszliśmy tam, gdzie uprzejmość była uciążliwa.

Gdzie nikt nie spodziewał się kamer. Obserwowaliśmy”. Naomi zmarszczyła brwi. „Dlaczego?” Mężczyzna skrzyżował ręce. „Bo jesteśmy starzy. Bo nie mamy dzieci. Bo musieliśmy wiedzieć, kto wybierze współczucie, kiedy będzie go to kosztować”. Naomi lekko pokręciła głową. „Nic o tym nie wiedziałam. Dlatego to miało znaczenie” – powiedziała kobieta. Przesunęli teczkę w jej stronę.