Mężczyzna zmusił żonę do podpisania papierów rozwodowych, gdy ta przebywała w szpitalu. Nie spodziewał się jednak, że ktoś zostanie porzucony…

„Papiery rozwodowe. Już je napisałem. Wystarczy, że je podpiszesz i sprawa załatwiona”.

Hanh była oszołomiona. Jej usta się poruszały, gardło wciąż bolało ją po operacji, nie potrafiła znaleźć słów. Jej oczy były pełne bólu i dezorientacji.

Żartujesz?

„Nie żartuję”. Już ci mówiłem, że nie chcę żyć z chorą, słabą kobietą przez cały rok. Mam dość dźwigania tego ciężaru w samotności. Musisz pozwolić mi żyć z moimi prawdziwymi uczuciami.

Khai mówił spokojnie, jakby mówił o wymianie telefonu i nieopuszczaniu żony, z którą spędził prawie 10 lat swojego życia.

Hanh uśmiechnął się słabo, a łzy spływały mu po kącikach oczu.

„Więc… czekałeś, aż nie będę mogła się ruszyć, nie będę mogła reagować… żeby zmusić mnie do podpisania?”

Khai milczał przez kilka sekund, po czym skinął głową:
„Nie obwiniaj mnie. To musiało się stać prędzej czy później. Mam kogoś innego. Ona nie chce już żyć w ciemności”.

Hanh zacisnął usta. Ból w gardle był niczym w porównaniu z bólem wrzeszczącym w jego sercu. Ale nie krzyczał ani nie płakał głośno, tylko cicho zapytał:

Gdzie jest długopis?

Khai był zaskoczony. „Naprawdę zamierzasz podpisać?”

„Czy nie mówiłeś, że prędzej czy później to będzie musiało się stać?”

Włożył jej długopis w dłoń. Hanh wzięła go drżącymi dłońmi i powoli podpisała.

„Gotowe. Życzę powodzenia.”

Dziękuję. Oddam dom zgodnie z umową. Do zobaczenia później.

Khai odwrócił się i wyszedł. Drzwi zamknęły się z niepokojącą miękkością. Ale niecałe trzy minuty później otworzyły się ponownie.

Wszedł mężczyzna. To był dr Quan, najlepszy przyjaciel Hanh od czasów studiów, który przeprowadził jej operację. W rękach trzymał dokumentację medyczną i bukiet białych róż.

„Słyszałem, jak pielęgniarka mówiła, że ​​Khai właśnie przybył?”

Hanh skinął głową i lekko się uśmiechnął.

„Tak, przyszedłem, aby się rozwieść.”

“Czy wszystko w porządku?”

Lepiej niż kiedykolwiek.