Czytając słowa, które miały wszystko zmienić. Dokument był aktem własności i jasno stwierdzał, że willa, którą z takim przekonaniem uznał za swoją, w rzeczywistości należała wyłącznie do Emily. Elegancka kaligrafia dokumentów własnościowych równie dobrze mogłaby być tykającą bombą zegarową, a właśnie wybuchła Richardowi prosto w twarz.

Emily patrzyła, jak jego brawura rozpada się w proch, a arogancja rozpływa się w powietrzu. Zbyt długo znosiła w milczeniu jego chłód, ale teraz sytuacja się odwróciła. Richard błądził wzrokiem po stronie, desperacko szukając jakiejś luki, sposobu na utrzymanie pozorów kontroli. Ale nic takiego nie było. Emily przewidziała ten moment i skrupulatnie się przygotowała.

„Emily… jak ty…?” wyjąkał Richard zduszonym szeptem. Wyglądał jak człowiek, który właśnie zdał sobie sprawę, że zbudował zamek na piasku, a fala przypływu nadciągała.

Emily wzięła uspokajający oddech, czując przypływ sił, którego nie czuła od lat. „Kiedy moja babcia odeszła, zostawiła mi tę willę. Nie sądziłam, że ma znaczenie, kto jest jej właścicielem – myślałam, że budujemy wspólne życie, partnerstwo. Ale najwyraźniej miałaś inne plany”.

Uśmieszek Vanessy zniknął, zastąpiony przez niepewność. Niespokojnie poruszyła się, zerkając to na Emily, to na Richarda, jakby zastanawiała się, po której stronie stanąć teraz, gdy zmieniła się dynamika władzy.