„Masz jakieś resztki?” – wyszeptało głodne dziecko? Odpowiedź miliardera wzruszyła wszystkich do łez…

Szept małej dziewczynki był ledwie głośniejszy od dźwięku sztućców stukających w restauracji Le Jardin, najbardziej ekskluzywnej w mieście. Richard Hale, miliarder i CEO Hale Industries, zamarł w połowie gryza. Spojrzał w dół na dziecko stojące przy jego stoliku – dziewczynkę najwyżej siedmioletnią. Jej sukienka była wyblakła i łatana, buty znoszone, a oczy szeroko otwarte od strachu i głodu.

– Resztki? – powtórzył Richard cicho, starając się ukryć ścisk w klatce piersiowej.

Kelner podbiegł, zakłopotany. – Proszę pana, przepraszam…

Richard podniósł rękę. – W porządku. – Spojrzał znów na dziewczynkę. – Jak masz na imię?

– Maya – wyszeptała. – Nie proszę o wiele. Tylko… jeśli nie zjesz wszystkiego.

Jej słowa przeniosły go w czasy własnego dzieciństwa – noce, gdy matka pomijała posiłki, by on mógł jeść, dni, kiedy głód gryzący w brzuch aż zamazywał wzrok. Zobaczył w niej samego siebie i coś w nim się zmieniło.

– Usiądź – powiedział stanowczo, wyciągając krzesło obok siebie. Goście zdyszeli, niektórzy patrzyli zdziwieni, inni kręcili głowami w dezaprobacie. Richard ich zignorował.

Na stół trafiły dwa talerze makaronu i kosze z chlebem. Maya jadła szybko na początku, potem wolniej, jakby bała się, że jedzenie zniknie. Między kęsami Richard zapytał:

– Gdzie jest twoja rodzina?

Widelec zatrzymał się w powietrzu. – Tylko ja i mama. Jest chora. Nie może pracować.

Richard odchylił się na krześle, poczucie rzeczywistości przeszyło go na wskroś. Przyszedł tu omawiać wielkie przejęcie, ale teraz nic z tego nie miało znaczenia. Liczyła się mała dziewczynka obok niego – i to, co stanie się z nią, gdy odejdzie od tego stolika.

– Gdzie mieszkasz, Maya? – spytał łagodnie.