Marina wzięła głęboki oddech i spróbowała opanować emocje.

„Dość! To okrutne i niesprawiedliwe! Marina jest matką mojego dziecka. A ty… Widzisz tylko jej torebkę!

Klara gwałtownie wstała, a na jej twarzy pojawił się rumieniec:

„Nie krzycz na mnie!” Jestem twoją matką!

Prawdziwa matka nie postawiłaby adoptowanej córki ponad swojego przyszłego wnuka! Antoine krzyknął: „Wynoś się z mojego domu!”

Oczy Clary rozszerzyły się ze zdziwienia. Widziała już wcześniej gniew syna, ale nigdy nie czuła się tak odrzucona. Bez słowa chwyciła torbę i wyszła, trzaskając drzwiami.

Zapadła cisza. Marina zaczęła drżeć, a Antoine mocno ją przytulił.

„Przykro mi, że musiałaś przez to przejść” – wyszeptał. „Ale nie chcę już żyć w cieniu jej sytuacji. Teraz jesteśmy rodziną”.

Kolejne dni były spokojne, ale intensywne. Clara milczała. Antoine próbował do niej zadzwonić kilka razy, ale nie odbierała. Marina, choć urażona, czuła też smutek – nie chciała, żeby ich dziecko dorastało bez babci.

Pewnego deszczowego wieczoru drzwi nagle się otworzyły. Klara stanęła w progu, przemoczona do suchej nitki, z torbą w ręku.

„Czy mogę prosić?” „O co chodzi?” zapytała cicho, patrząc Marinie prosto w oczy.

Marina nic nie powiedziała. Podała jej ręcznik i gestem zaprosiła do środka. Antoine wyszedł z sypialni i zamarł.

„Zrobiłam coś złego…” – zaczęła cicho Clara. „Chciałam tylko, żeby Kristina była szczęśliwa. Ale zapomniałam, że sprowadzisz na ten świat nowe życie. A to jest bezcenne”.

Łzy spływały jej po policzkach.

Marina, przepraszam. I jeśli mogę, chciałbym być częścią twojego życia, a nie ciężarem.

Marina pokręciła głową i przytuliła ją. Antoine pogłaskał swoje usta, żeby powstrzymać się od płaczu.

Jesteś babcią naszego dziecka, Klaro. I bez względu na wszystko, rodzina musi być razem.

Mijały miesiące, a ciąża Mariny przebiegała pomyślnie. Antoine pracował ciężko, ale z radością. Clara, jakby odmieniona, stała się ich ostoją. Pewnego dnia zaoferowała pomoc finansową w podróży, aby urodzić dziecko.