Margaret Callahan znikała – dzień po dniu, posiłek po posiłku, we własnym domu. Jej niegdyś jasne oczy przygasły, a śmiech ucichł. Ale to nie choroba ją zabrała – zabrała ją osoba, której najbardziej ufała. Kiedy jej syn Ethan niespodziewanie powrócił, odkrył prawdę tak szokującą, że zmieniła ich życie na zawsze.

Pewnego wieczoru Margaret dostrzegła Vanessę wsuwającą coś małego do jej wieczornej herbaty. Serce zabiło jej mocniej i zamarła. Czyżby to było to, czego się bała? Myśl o konfrontacji z Vanessą w cztery oczy ją przerażała. Margaret poszła wcześniej spać, udając, że śpi, ale obraz wyrachowanego uśmiechu Vanessy utkwił jej w pamięci.

Następnego ranka Ethan niespodziewanie wrócił do domu. Wszedł do kamienicy, spodziewając się zwykłego spokoju, ale zastał Margaret bledszą niż kiedykolwiek, a Vanessę niezwykle napiętą. Drżąca dłoń Margaret sięgnęła po Ethana, błagalnie patrząc, podczas gdy twarz Vanessy pękła na ułamek sekundy. Ethan, wyczuwając napięcie, zażądał wyjaśnień. Vanessa uśmiechnęła się słodko, ale jej wzrok błądził nerwowo. Napięcie w domu gęstniało jak chmury burzowe przed huraganem.

W tej kruchej ciszy Margaret uświadomiła sobie coś przerażającego: niebezpieczeństwo, które przeczuwała, było całkiem realne, a osoba, która według niej ją chroniła, mogła być tą, która ją zniszczyła.

Ethan nie miał pojęcia, w co się pakuje. Margaret, choć krucha, zdołała szepnąć mu szczegóły między łykami wody i ostrożnymi oddechami. Tabletki, dziwny smak, chwile, gdy Vanessa znikała w kuchni bez nadzoru – wszystko to malowało ponury obraz. Świat Ethana, zbudowany na układach i kontraktach, nagle wydał się bezsilny. Poczuł, jak pod jego spokojną powłoką kipi wściekłość, niepewny, gdzie ją najpierw skierować: na cierpienie matki czy na kobietę, której ufał bardziej niż komukolwiek innemu.

Zdeterminowany, by odkryć prawdę, Ethan obmyślił plan. Zainstalował dyskretne kamery w kuchni i pomieszczeniach wspólnych, mając nadzieję uchwycić wszelkie nieprawidłowości bez informowania Vanessy. Mijały dni, każdy kolejny bardziej bolesny od poprzedniego. Stan zdrowia Margaret się pogarszał, jej siły słabły, a Ethan z każdą godziną stawał się coraz bardziej zdesperowany. Nieustannie odwiedzał ją przy łóżku, namawiając, by była silna, i obiecując sprawiedliwość.

Aż pewnego wieczoru nagranie ujawniło wszystko. Vanessa wsypywała małe pigułki do drinków Margaret, uważnie obserwując realizację jej planu. Ręce Ethana drżały, gdy odtwarzał sobie w pamięci te sceny, potwierdzając wszelkie podejrzenia, które Margaret szeptała. Kobieta, którą kochał, której ufał i z którą zbudował życie, zatruwała jego matkę, powoli, rozmyślnie, z precyzją, która sprawiała, że ​​czyn ten był niemal kliniczny.