„Mamo, zrób nam zdjęcie”. Mój syn obiecał, że rozpieści mnie o 16:00 w Dzień Matki – po czym podjechał z teściową na tylnym siedzeniu, błyskając lśniącą diamentową bransoletką, zablokował drzwi samochodu, jakbym tam nie pasowała, zaśmiał się i powiedział: „Naprawdę myślałaś, że ta wykwintna kolacja jest dla ciebie?”. A o 20:15 zadzwonił w panice, bo restauracja miała wezwać policję, bo jego karta nagle zaczęła być odrzucana.

Pani Higgins wyprowadzała psa.

Ona pomachała.

Tym razem odmachałem — szeroko i mocno.

Jestem sam w tym domu. Nie ma zaplanowanych hałaśliwych kolacji. Nie ma gorączkowych telefonów. Jestem tylko ja.

Gdy obserwowałem zachód słońca, uświadomiłem sobie coś głębokiego.

Jestem sam.

Ale nie jestem samotny.

Przez lata myślałam, że samotność to pusty dom, ale się myliłam. Samotność to siedzenie w pokoju z ludźmi, którzy cię nie widzą. Samotność to bycie wykorzystywanym. Samotność to czekanie na miłość, która ma swoją cenę.

Teraz jestem już od tego wolny.

Mam swoją godność.

Mam swój ogród.

Wtorkowe poranki spędzam z Patricią.

A co najważniejsze, mam siebie.

Zamknąłem oczy i wciągnąłem zapach jaśminu i świeżo skoszonej trawy.

Nazywam się Suzanne Hubard.

Mam sześćdziesiąt siedem lat.

I po raz pierwszy od bardzo dawna…

Wystarczam ci.

Suzanne całkowicie zerwała kontakt ze swoim synem po tym, jak wybrał teściową zamiast niej.

Czy miała rację pozwalając na upokorzenie go w restauracji?

A może powinna zapłacić rachunek po raz ostatni?