MAMA WZNIEŚŁA WIARĘ ZA WESELA MOJEJ SIOSTRY NA 300 GOŚCI, A POTEM ZAPYTAŁA MNIE: KIEDY TWOJA KOLEJ?

v

Mama wzniosła toast na weselu mojej siostry, na którym było 300 gości, a potem zapytała mnie: „Kiedy twoja kolej?”. Odpowiedziałam: „Osiem miesięcy temu. Byłaś zaproszona. Twoja ulubiona córka wyrzuciła go do śmieci”.

Posiadłość Montgomery pachnie sosną i cynamonem, ale równie dobrze mógłby to być formaldehyd. Stoję pośrodku salonu, ściskając w palcach kremowe pudełko prezentowe owinięte jedwabną wstążką i nie mogę oderwać wzroku od tego, co jest w środku.

Dożywotnie członkostwo VIP w Last Chance Love. Aplikacja skierowana specjalnie do zdesperowanych singli po trzydziestce. A pod nią książka w twardej oprawie z wypukłym złotym napisem:Półki na książki

JAK ZNALEŹĆ SZCZĘŚCIE, GDY UMRZESZ SAMOTNIE.

Ogień trzaska w marmurowym kominku za mną. Za francuskimi oknami śnieg pada gęstymi, cichymi płatami, pokrywając zadbany ogród. Ale w tym pokoju chłód nie ma nic wspólnego z grudniową pogodą.

Bella chichocze. Dźwięk jest wysoki i ostry, odbija się echem od sklepionego sufitu niczym tłuczone szkło.

Odkryj więcej
stół jadalny
Gry rodzinne
Szkło
tabela
Półki na książki
pierścień
SZKŁO
Książka
książka
pierścienie
„Widziałam to na TikToku” – mówi moja siostra, a jej głos ocieka fałszywą słodyczą. „Recenzje były niesamowite. Pięć gwiazdek dla kobiet, które zrezygnowały z tradycyjnych randek”.

Nie podnoszę wzroku. Gapię się na tę okropną różową kartę aplikacji, na kreskówkową ilustrację więdnącego kwiatu, która ma symbolizować kobiety takie jak ja. Kobiety, które rzekomo wymarły.

„Weź to, kochanie” – głos mojej matki rozbrzmiewa w pokoju.

Trinity Montgomery siedzi na sofie z kości słoniowej, jej postawa jest tak sztywna, że ​​mogłaby być wyrzeźbiona z tego samego marmuru co kominek.

„Bella po prostu martwi się o twoją przyszłość. Nie pozwól, żeby twoje ego na zawsze zamieniło cię w starą pannę”.

Odkryj więcej
tabela
Książka
Półki na książki
stół jadalny
Szkło
pierścienie
Krzesło
SZKŁO
Pierścień
Tabela
Mój ojciec nic nie mówi. Richard Montgomery stoi przy barku, mieszając bourbon w kryształowej szklance, wpatrując się w bursztynowy płyn, jakby krył w sobie odpowiedzi, którymi nie chce się ze mną dzielić. Jego partner biznesowy, Harrison Sterling, porusza się niespokojnie w skórzanym fotelu obok niego. Preston Sterling, narzeczony Belli, wpatruje się w swój telefon z nagłym, intensywnym skupieniem.

Powoli zamykam pudełko. Moje ręce nie drżą, choć czuję coś w piersi, jakby pękało.

Osiem miesięcy. Minęło osiem miesięcy, odkąd wysłałem te zaproszenia. Odkąd spędziłem trzy wieczory przy stole w jadalni w Austin, wybierając idealny papier i wiążąc ręcznie aksamitne wstążki. Gramatura 300 g. Taka, która szepcze „jakość”, gdy się ją trzyma w dłoni.

Nate obserwował mnie z progu, ze skrzyżowanymi ramionami i poważnym wyrazem twarzy.

„Jesteś pewien, że nie musisz do nich zadzwonić?” zapytał.

Wygładziłam kolejną wstążkę, a moje palce ułożyły jedwab w idealną kokardę.

„To moi rodzice. Nie przegapiliby tego.”

Wspomnienie ściska mnie za gardło jak kamień. Odwlekałem ceremonię o trzydzieści minut, wpatrując się w te dwa puste krzesła w pierwszym rzędzie. Zarezerwowane dla taty. Zarezerwowane dla mamy. Znaki, które sam namalowałem na małych drewnianych tabliczkach ozdobionych polnymi kwiatami, bo moja mama kiedyś wspomniała, że ​​lubi stokrotki. To było siedem lat temu, ale pamiętam.

Pamiętam wszystko, o czym oni zapomnieli.

„No i?” Bella pochyla się na sofie, a jej blond włosy opadają na ramię w starannie ułożonym loku. Jej pierścionek zaręczynowy lśni w blasku ognia – trzykaratowy diament, który kosztował więcej niż całe moje wesele. „Nie podziękujesz?”

Słowa utknęły mi w gardle. Część mnie chce krzyczeć. Część mnie chce wybiec przez te wielkie dębowe drzwi, jak już tyle razy to robiłam, wrócić na lotnisko, polecieć do domu w Austin, gdzie Nate pewnie podgrzewa resztki tajskiego jedzenia i zastanawia się, czy wszystko w porządku.

Ale jestem już zmęczony bieganiem.

Harrison Sterling odchrząkuje.

„Może powinniśmy przejść do kolacji” – sugeruje, starając się zachować neutralny ton. „Myślę, że catering ma już wszystko gotowe w jadalni”.

Uśmiech Belli staje się szerszy. Wie, że wygrała tę rundę. Zawsze tak jest.

Odkryj więcej
Tabela
SZKŁO
książka
Szkło
krzesło
Półki na książki
zespół
Pierścień
pierścienie
Krzesło
Tym razem jednak coś we mnie nie pęka.

To pęka.

Nie moje serce, które pęka w tym domu odkąd byłem na tyle duży, by zrozumieć, że niektóre dzieci są cenione, a inne tolerowane.

Nie. To, co pęka, to coś mocniejszego. Łańcuchy, które ciągnę za sobą od dwudziestu dziewięciu lat. Te z etykietami „Dobra córka”, „Druga najlepsza” i „Może gdybyś się bardziej postarała”.

Podnoszę wzrok. Moje oczy spotykają się z oczami Belli i widzę, jak jej triumfalny wyraz twarzy lekko słabnie. W mojej twarzy jest coś, czego ona nie rozpoznaje. Coś zimnego, czystego i ostatecznego.

„Dziękuję, Bello” – mówię. Mój głos brzmi gładko, niemal przyjemnie. „Będę tego bardzo pilnować”.

Wkładam pudełko pod pachę i przyciskam je do żeber jak dowód.

Bo dokładnie tak jest.

Trinity marszczy brwi.

„Caroline, nie dramatyzuj. To po prostu przemyślany prezent”.

„Och, wiem”. Uśmiecham się. Mam dziwny wyraz twarzy, jakbym miała usta kogoś innego. „To bardzo miłe. Bardzo cenne”.

Odkryj więcej
książka
szkło
stół jadalny
pierścienie
pierścień
krzesła
zespół
SZKŁO
Gry rodzinne
Szkło
Richard w końcu na mnie spojrzał, jego siwe brwi ściągnęły się.

Odkryj więcej
krzesła
Książka
Pierścień
szkło
Szkło
krzesło
Półki na książki
pierścienie
Tabela
Krzesło
„Caroline, to ostrzeżenie” – mówi tym samym tonem, którego używał, gdy miałam szesnaście lat i zasugerował, że może, ale to tylko może, Bella nie powinna kupować BMW jako swojego pierwszego samochodu, skoro ja dostałam dziesięcioletnią Hondę. Ton, który oznacza: nie rób scen, nie zawstydzaj nas, nie bądź zbyt głośna w przestrzeni, mającej na celu zabłyśnięcie twojej siostry.

Patrzę mu w oczy.**