Mama wyrzuciła mnie z domu, żeby mój brat mógł się wprowadzić, mimo że kupiłem dom. Zorganizowali parapetówkę… dla „swojego” wymarzonego domu i powiedzieli, że „nigdy nie pomagałem”. Na oczach wszystkich. Ale karma nadeszła SZYBCIEJ, NIŻ SIĘ SPODZIEWAŁEM.

„Przepraszam” – napisał. „Nie chroniłem cię tak, jak powinienem. Zasługiwałeś na coś lepszego. Mam nadzieję, że zbudujesz sobie życie, jakiego pragnęli dla ciebie dziadkowie. Dasz radę”.

Przeczytałem ten wers i poczułem, że coś ostrożnego się we mnie budzi.

Oto czego się dowiedziałem i co chciałbym przekazać każdemu, kto tego słucha:

Nie jesteś winien swojej rodzinie wszystkiego.

Nie powinieneś tracić spokoju, pieniędzy ani przyszłości tylko dlatego, że ktoś podał ci swoje nazwisko.

Miłość bez szacunku nie jest miłością.

To kontrola podszyta obowiązkiem.

Bycie „grzecznym dzieckiem” nie oznacza poświęcania siebie, żeby wszyscy inni mogli czuć się komfortowo w bałaganie, który sami stworzyli.

Czasami najbardziej kochającą rzeczą, jaką możesz dla siebie zrobić, jest odejście i zbudowanie czegoś lepszego od podstaw.

Moi dziadkowie mieli rację.

Nie można uratować ludzi, którzy odmawiają uratowania samych siebie.

Ale możesz zdecydować się na uratowanie siebie.

Czy kiedykolwiek musiałeś odciąć część swojego życia, aby ocalić resztę?

Jak uchronić się przed rodzicami lub rodzeństwem, którzy wiedzą tylko jak brać?

To nie jest łatwe. To nie jest ładne.

Ale czasami jest to jedyny sposób, aby mieć pewność, że twoja historia nie zakończy się wymazaniem ciebie z twojego własnego życia.

Nawet jeśli to ty za to zapłaciłeś.”