Mama warknęła: „Nie przychodź na święta”. Brat się roześmiał: „Będziemy udawać, że nie istniejesz”. Więc zostałam w domu, wpatrując się w cichy telefon… aż zadzwonił. Głos prawnika wypowiedział moje imię – i wszystko się zmieniło. Teraz dzwonią bez przerwy, błagając, przepraszając, panikując. Pozwoliłam mu dzwonić. Bo prawda jest okrutnie prosta: przypominali sobie o mnie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebowali. A wtedy było już za późno.

Nieznany numer.

„Czy to Claire Morgan ?” zapytał spokojnie mężczyzna.

„Tak” – powiedziałem ledwo słyszalnym głosem.

„Nazywam się Thomas Reeves . Dzwonię z kancelarii Reeves & Halston Law. Musimy natychmiast porozmawiać.”

Wszystko się zmieniło.

CZĘŚĆ 2 — Imię, którego nigdy nie spodziewali się usłyszeć

Prawnik nie wyjaśnił wszystkiego od razu.

Najpierw zadał pytania. Potwierdził moją tożsamość. Zweryfikował daty. Imiona. Pokrewieństwo.

Potem wypowiedział zdanie, które wytrąciło mi powietrze z piersi.

„Zostałeś mianowany jedynym beneficjentem majątku”.

Zaśmiałem się słabo. „To musi być jakaś pomyłka”.

„Nie ma” – odpowiedział.

Majątek należał do mojego dziadka.

Ten sam człowiek, o którym moja rodzina rzadko wspominała. Człowiek, o którym mówili, że „nie ma nic do pozostawienia”. Człowiek, od którego po cichu odsunęli się lata temu, gdy jego stan zdrowia się pogorszył.

O czym nie wiedzieli – i czego nigdy nie zadali sobie trudu, żeby się dowiedzieć – to to, że utrzymywałem ze mną kontakt.

Dzwoniłem do niego. Odwiedzałem go, kiedy mogłem. Słuchał.

Gdy wszyscy inni uważali go za niewygodnego, ja tego nie robiłem.