Mama kpiła ze mnie podczas kolacji wigilijnej. „Twoja siostra właśnie kupiła piękny dom” – powiedziała wystarczająco głośno, żeby wszyscy usłyszeli. Moja siostra uśmiechnęła się krzywo. „Więc kiedy w końcu się ustatkujesz?” Uśmiechnęłam się i odparłam: „Już to zrobiłam. Po prostu nie zaprosiłam nikogo, kto przez lata we mnie wątpił”. Jej uśmiech zniknął, gdy wszyscy przy stole ucichli i wszyscy odwrócili się, żeby na nią spojrzeć.

Nie dlatego, że w końcu mnie zobaczyli.

Bo w końcu to zrobiłam.

Jeśli jesteś tą cichą osobą w rodzinie, tą pomijaną, tą, która zawsze powtarzała, że ​​wszystko będzie dobrze, chcę, żebyś to usłyszał.

Nie musi być dobrze.

Masz prawo być widzianym.

A jeśli ludzie, którzy powinni cię kochać, nie chcą spojrzeć na ciebie, możesz zbudować tak jasne życie, że nie będzie to miało już znaczenia.

Możesz kupić swój własny dom.

Możesz zbudować swój własny spokój.

Możesz odejść.

A kiedy uśmiechniesz się do stołu, który próbował cię zmniejszyć, nie będzie to oznaczało, że udajesz.

Bo w końcu będziesz wiedział, kim jesteś.