Mała dziewczynka przytuliła ojca w upiornej trumnie. Camila miała 8 lat i

przytulona do nieruchomego ciała ojca, jej drobna postać spowita była w cichy całun nocy. W pomieszczeniu unosił się zapach kadzidła i delikatny aromat więdnących w wazonach kwiatów, a kwiatowy girlanda oprawiała ponurą atmosferę słodko-gorzkim zapachem. Dorośli stali w milczeniu wokół trumny, a na ich twarzach malowała się mieszanina niedowierzania i narastającego niepokoju, który niczym przeciąg szeptał po pomieszczeniu.

Głos babci, choć stanowczy, brzmiał łagodnie, gdy zwracała się do otaczających ją osób. „Pozwólcie dziecku być” – błagała cicho, a w jej oczach błyszczała mądrość, która zdawała się wykraczać poza chwilę obecną. „Są rzeczy, których nie rozumiemy” – dodała, a jej słowa zawisły w powietrzu niczym dym unoszący się z płonących świec.