Mając 17 lat, porzuciłam swoje dziecko i nigdy nie wyobrażałam sobie, że otrzymam od niego wiadomość składającą się tylko z trzech słów.

W wieku 20 lat Joanna zostawia wszystko za sobą, aby zacząć życie od nowa po drugiej stronie kraju. Nowy początek, nowa historia miłosna, nowe dziecko. A jednak część jej pozostaje związana z tą przeszłością, z tą małą dziewczynką urodzoną przedwcześnie.

Kilka lat później, wracając do rodzinnego regionu na Boże Narodzenie, ponownie widzi Hannę, 6-latkę, na schodach swojego domu. Dziecko wita ją z rozbrajającą swobodą i delikatnie szepcze:

„Mama powiedziała, że ​​Bóg umieścił mnie w twoim łonie, bo ona nie mogła umieścić mnie w swoim”.

Ekscytacja. Ciche objawienie. Więź nigdy nie została zerwana, po prostu uśpiona.

A potem niespodziewana wiadomość.

Lata mijają, wizyty stają się częstsze, a SMS-y niemal codzienne. Joanna poznaje nastolatkę, której nie wychowała, ale której nigdy nie przestała kochać.

Do dnia, w którym Hanna, wówczas 13-letnia, wysyła jej tę wiadomość:

„Jestem trans”.

Szok. Nie z powodu odrzucenia. Ale ze strachu przed zrobieniem czegoś złego. Joanna nie jest jego prawną matką. Czy ma prawo zareagować? Wspierać? Towarzyszyć?

Wybiera miłość. Wybiera bycie przy nim.