Macocha nie pozwoliła mi pożegnać się z tatą. Tydzień później zablokowała mi odczyt testamentu, oświadczając: „To spotkanie jest tylko dla spadkobierców”. Zamiast się sprzeciwiać, spokojnie podałem prawnikowi papier. Gdy jego wzrok przesunął się po słowach, jej triumfalny uśmiech zniknął.

Nigdy nie sądziłam, że żałobę można pogłębić upokorzeniem, ale właśnie to się stało po śmierci mojego ojca, Richarda Millera. W noc przed jego pogrzebem błagałam moją macochę, Claire, o chwilę ciszy i pożegnania. Odmówiła, jej głos był zimny, a dłoń zaciskała się na klamce, jakby strzegła świętej ziemi. „On odpoczywa” – powiedziała ostro, jakbym była jakimś intruzem, a nie jego jedyną córką.

Przełknąłem złość, myśląc, że chociaż podczas odczytywania testamentu uda mi się zamknąć ten rozdział. Tydzień później, ubrany na czarno, dotarłem do kancelarii Harper & Lowe w centrum Bostonu. W wyłożonym orzechową boazerią holu panowała cisza, a ledwo tykający zegar odmierzał sekundy mojego nerwowego oczekiwania. Claire wkroczyła do środka w granatowym garniturze, z perłami na szyi, prezentując się po królewsku. Kiedy wstałem, żeby do niej dołączyć w sali konferencyjnej, zatrzymała mnie w progu.